มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
+12
Fliz flamme
myeleven
Mashiro-Hiro
ピエロココ
凶死郎 ナット
Bakunetsu Japan
shiotari atsusa
jass-blue2020
lovlyprao
羽島 花
kagura ai
fujiwara
16 posters
หน้า 4 จาก 8
หน้า 4 จาก 8 • 
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Tue Apr 12, 2011 1:31 am
ลงๆๆ
- Spoiler:
- (== ==)
ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นเพดานสีขาวเป็นอย่างแรก รู้สึกปวดหัวตุบๆ มากเลย อย่างกับว่าไปโดนอะไรตีมางั้นแหละ
ความรู้สึกแน่นๆ ตรงหน้าผากนี้...........ผ้าพันแผลงั้นเหรอ.......เฮ่อ
กว่าสายตาจะปรับสภาพให้เห็นได้ชัดเจนก็นานพอสมควรนะ เท่าที่ฉันคิด
ฉันค่อยๆ พยุงหลังให้ลุกขึ้นแต่เพียงแค่ขยับนิดเดียวเท่านั้นก็เจ็บจี๊ดไปทั่วแผ่นหลังเลย
ฉันเลยต้องนอนลงอย่างเก่า อะไรกัน คืนเดียวเองนะท่ผ่านไป ทำไมร่างกายฉันถึงเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้
แอ๊ด~~~
เสียงประตูเปิด บุคคลสามคนที่อยู่หน้านั่น.....
โอโตนาชิจัง กับรุ่นพี่นัตสึมินี่ และ...
นัตสึมิ : “ขอบคุณหมอมากๆ เลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นหมอแบบนี้ก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดสิ”
ฮารุนะ : (ยิ้ม) “นั่นสินะคะ”
“หมอขอตัวก่อนนะครับ”
แล้วชายแก่ก็เดินออกจากห้องไป สองคนที่เหลือก็หันมาทางเตียงแล้วเจอฉันในสภาพนอนทื่อ
ฮารุนะ : (ตกใจนิดหน่อยพร้อมกับวิ่งเข้าหา) “รุ่นพี่! ฟื้นแล้วเหรอคะ”
แจ๊ส : “......”
นัตสึมิ : (เดินมาหยุดที่ขอบเตียง) “เธอเป็นยังไงบ้าง”
แจ๊ส : (ตอบเรียบๆ) “ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่นี้ไม่ตายหรอก”
ฮารุนะ : (ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง) “จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อตอนที่หนูกับรุ่นพี่นัตสึมิเจอรุ่นพี่บลูเนี่ย เลือดสาดเลยนะคะ”
แหม......เน้นจังนะ
แจ๊ส : “งั้นเหรอ งั้นก็ขอบคุณนะที่อุตส่าห์หามมาส่งโรงพยาบาลให้”
นัตสึมิ : “หัวเธอแตกด้วยแถมแผลเต็มตัวเลย ไปโดนใครทำอะไรมาถึงได้เป็นขนาดนี้เนี่ย”
แจ๊ส : ‘หัวแตกเหรอ เพิ่งรู้’ “.....” (เงียบพร้อมเมินหน้าหนี)
นัตสึมิ : “ตอบมาสิ”
แจ๊ส : (เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก) “ถ้าเป็นรุ่นพี่......รุ่นพี่จะกล้าบอกเหรอคะ”
นัตสึมิ : “ถ้าเป็นฉัน ฉันคงบอกไปแล้ว นี่เพื่อนนะไม่ใช่คนเพิ่งรู้จัก”
แจ๊ส : (หันหน้ากลับไปทางนัตสึมิ) “แต่ตรงกันข้าม ฉันจะไม่บอกใครเด็ดขาด”
นัตสึมิ : “แต่มันอาจจะทำให้เธอไม่ปลอดภัยได้นะ”
แจ๊ส : “ฉันยอมไม่ปลอดภัยคนเดียวแล้วให้เพื่อนตัวเองสุขสบายดีกว่า”
นัตสึมิ : “แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้างนะ!” (เริ่มขึ้นเสียงหนัก)
ฮารุนะ : (พยายามห้าม) “รุ่นพี่คะ ใจเย็นๆ ค่ะ”
แจ๊ส : “..... รุ่นพี่กำลังจะใช้เหตุผลที่ว่า......ยังไงซะก็ต้องบอกทุกคนอยู่ดี.. ใช่ไหมคะ”
นัตสึมิ : “อืม” (ยอมสงบลงเล็กน้อย)
แจ๊ส : (ถอนหายใจเบาๆ) “ก็ได้ค่ะ ฉันยอมแพ้ แต่ฉันคงเล่าได้ไม่มากหรอก”
นัตสึมิ : (คลี่ยิ้มออกเล็กน้อย)
แจ๊ส : “แต่....รุ่นพี่ไม่หาที่นั่งก่อนเหรอคะ เมื่อยแย่เลย”
นัตสึมิ : “อ๊ะ นั่นสิ”
ฮารุนะ : “เอาตัวนี้ก็ได้ค่ะ” (เสียสละเก้าอี้ตัวเองให้และไปลากเก้าอี้ตัวอื่นมานั่ง)
แจ๊ส : “วันนั้น ฉันจำไม่ได้ว่าวันไหนเหมือนกัน ตอนแรกก็กำลังยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ จู่ๆ ก็โดนใครไม่รู้ตีที่ท้ายทอยจะสลบไป เท่านี้แหละค่ะ”
ฮารุนะ : (ทำหน้าแหย) “น้อยไปไหมค่ะ.....รุ่นพี่”
แจ๊ส : “เพิ่มให้อีกหน่อยก็ได้ เหมือพวกคนที่เอาตัวฉันไปจะแค้นฉันมากๆ ฉันเลยโดนทรมานสารพัด สุดท้ายไม่รู้เกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะฉันสลบไปก่อน” (หยุดกลืนน้ำลาย) “พอใจยัง?” (ทำหน้าเนือยๆ)
นัตสึมิ + ฮารุนะ : “อะ.....เอ่อ......”
ฮารุนะ : “คนที่ออกถึกๆ อย่างรุ่นพี่เนี่ยนะ.....”
แจ๊ส : (พูดขัดก่อนจบประโยค) “ไม่เห็นแผลตามตัวฉันหรือไง”
นัตสึมิ : “แล้วทำไมถึงไม่ดิ้นรนต่อสู้บ้างล่ะ”
ฮารุนะ : “นั่นสิคะ”
แจ๊ส : (ตอบปลงๆ) “ทำไปก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรดีขึ้นค่ะ เพราฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลยในแต่ละวัน แถมถ้าทำไปก็เปลืองแรงเปล่าๆ” (หาว)
นัตสึมิ + ฮารุนะ : “……”
แจ๊ส : “แล้วระหว่างที่ฉันไม่อยู่นี่เป็นยังไงกันบ้างเหรอ”
ฮารุนะ : “พอได้เวลาอาหารเย็นในวันนั้นพวกเราไม่เห็นรุ่นพี่เลยคิดกันว่าคงติดธุระอยู่ แต่พออีกวัน ตอนบ่ายก็ยังไม่เห็นเลยพากันหาซะทั่วเลย แต่ก็ไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องเดินทางต่อ พวกเราก็กลุ้มกันตลอดแหละค่ะ จนหนูกับรุ่นพี่นัตสึมิมาเจอพี่”
แจ๊ส : “งั้น......ก็รู้กันแค่นี้สินะ”
ฮารุนะ : “ค่ะ”
แจ๊ส : “อืม...” (มองเพดาน) “บางที.....ก็ไม่ต้องห่วงฉันมากเกินไปก็ได้นะ”
นัตสึมิ : “ทำไมล่ะ เธอไม่ชอบให้คนห่วงมากเหรอ”
แจ๊ส : “......” (เงียบไปสักพัก) “คงเป็นส่วนน้อยมั้งคะที่อยากให้คนเป็นห่วง” (หลับตาพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงคอ)
นัตสึมิ : (พึมพัมเบาๆ) “แปลกคน”
โอย ปวดหัวตุบๆ เลย......อย่างกับมีคนมาตีหัวฉันอยู่ยังไงยังงั้น
ฮารุนะ : (เปลี่ยนเรื่อง) “ตอนนี้รุ่นพี่โอเคแล้วใช่ไหมคะ อาการน่ะค่ะ”
แจ๊ส : “ปวดหัวนิดหน่อย ไม่รู้ไปโดนอะไร พักสักนิดคงหายแหละ”
นัตสึมิ : “งั้นเราไปเถอะ โอโตนาชิจัง”
ฮารุนะ : “คะ.......คะ!”
นัตสึมิ : “ปล่อยให้เขาพักผ่อนไปเถอะ.........” (ชายตามองหญิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้)
แจ๊ส : “จะไปกันแล้วเหรอ โชคดีนะ ซาโยนาระ”
นัตสึมิ : “อืม”
ฮารุนะ : “ซาโยนาระค่ะ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมอีกนะคะ”
ก็แล้วแต่สิ.....ไม่ได้ห้ามนะ
.....ถึงบางครั้งปากมันจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป......แต่ในใจก็ยังคงตรงกันข้าม....
ถ้าเมื่อตะกี้ปากฉันถูกหัวใจควบคุมละก็ ฉันคงบอกหมดทุกรายละเอียดแหละ แต่คราวนี้ ปากมันโพล่งออกไปเอง จริงๆ ในใจฉันก็อยากจะบอกให้หมดเปลือกแหละ แต่คิดๆ ไป ฉันก็กลัวเรื่องมันบานปลายเลยไม่ขอเล่าอะไรมาก
ถึงจะบอกประมาณขอพักแต่ในความเป็นจริงฉันแทบจนนอนไม่หลับเลยในตอนนี้ แค่ได้เห็นว่าท้องฟ้ากำลังเป็นสีฟ้าสดๆ แบบนี้ ก็รู้ได้เลยว่า.....ฉันจะปลอดภัยแน่....ในตอนนี้
บลูจะเป็นยังไงบ้างนะ หายไปนานเอาเรื่องเลยนะครั้งนี้
ในขณะที่ฉันคิดๆ อะไรเพลินๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาฉันก็ไปสะดุดกับป้ายโรงพยาบาล
‘อะ....อินาสึมะ งั้นเหรอ’
งั้น.......เมืองนี้ก็เมืองอินาสึมะน่ะสิ นี่ฉัน........อยู่เมืองนี้มาตลอดเลยงั้นเหรอ
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Wed Apr 13, 2011 2:16 am
ลงเหมือนอย่างเคย
- Spoiler:
- ก็ตอน.....ที่อยู่กับพวกคนเถื่อนๆ นั่น ฉันเดาได้เลยจากการโดนย้ายแต่ละครั้ง .....มันสั้นมาก....สั้นจนแทบจะบอกได้เลยว่าว่าแค่เดินเอื่อยๆ สิบยี่สิบนาทีก็ถึง
แต่ตอนนี้จะมาคิดคงไม่เกิดอะไรขึ้นมา ฮ้าววว หลับต่อดีกว่า...
จ๊อกกกก~~~
อะไรกัน.....ที่ตอนไม่มีอะไรทำก็ไม่รู้จักหิว มาหิวเอาตอนจะหลับ เฮ่อ
ฉันเลยต้องลุกไปดื่มน้ำพร้อมกับเข็นเสาแขวนน้ำเกลือไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากดื่มน้ำไปสองแก้ว ฉันก็เตรียมตัวจะไปนอนพักทันที
แอ๊ด~~
แต่เสียงประตูเจ้ากรรมมันดันตามมาหลอกหลอนซะนี่ ใครมาอีกล่ะ
“…….เอ่อ”
เด็กผู้ชายตรงหน้า.......สมองฉันรันอย่างรวดเร็วและกรองชื่อออกมาว่า....ฟุบุคิ ชิโร่
แจ๊ส : “……”
ถึงกระนั้นเอง ฉันก็ยังไม่พูดอะไรออกไป
ชิโร่ : (เกาหัวพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ) “แหะๆ พอดีว่าเจอโอโตนาชิจังกับนัตสึมิซังเข้าระหว่างทางน่ะครับ ทั้งสองคนเลยบอกเรื่องนี้ให้ฟัง….”
แจ๊ส : “นายเลยมาหาฉัน”
ชิโร่ : “ครับ”
แจ๊ส : “อืม......เข้ามาก็ได้หนิ ยืนตรงนั้นคงดูแปลกๆ”
ชิโร่ : “ครับ!” (ค่อยๆ ปิดประตูพร้อมกับเดินเข้าไปหา)
แจ๊ส : (วางแก้วน้ำแล้วหันหลังให้กับโต๊ะ) “นายเป็นไงบ้าง”
ชิโร่ : “ก็....สบายดี....”
แจ๊ส : (หันควับไปหาเจ้าของเสียงทันที) “จริง!!”
ชิโร่ : “อะ...เอ่อ.....คะ...”
แจ๊ส : (พูดแนวปลงๆ) “เลิกพูดกับฉันแบบ ครับๆ อะไรพวกนี้เถอะ ฟังแล้วมันดูแปลกๆ ฉันไม่ใช่รุ่นพี่นายสักหน่อย”
ชิโร่ : (เหวอนิดๆ) “....”
แจ๊ส : (เดินไปนั่งท้ายเตียง) “ถ้านายจะบอกว่าฉันมันดูน่ากลัว....เหอะๆ ฉันก็ออกแนวคล้ายๆ โกเอนจินั่นแหละ แต่ก็แตกต่างเกือบทุกเรื่อง”
ชิโร่ : (อยู่ในท่าปกติ) “งั้น....”
แจ๊ส : (เงยหน้ามาสบตาชิโร่จังๆ) “นายจะเรียกฉันๆ เธอๆ อะไรของนายก็แล้วแต่ ฉันแค่ไม่ค่อยชอบคนแบบว่า.....นับถือใครโดยไม่มีเหตผลน่ะ”
ชิโร่ : “อืม...”
แจ๊ส : “แล้ว....มาหานี่มีอะไรรึเปล่า”
ชิโร่ : “...ตอนแรกก็ได้ยินสองคนนั้นเล่าว่าเธอเข้าโรงพยาบาลน่ะ ฉันเลยรีบมา.....”
แจ๊ส : ‘แล้วก็ไม่คิดจะถามอะไรเพิ่มเนี่ยนะ’
ชิโร่ : “....แต่พอมาเห็นเธอในสภาพนี้แล้ว.....” (เงียบไป)
แจ๊ส : (ถามด้วยใบหน้าปกติ) “ทำไมเหรอ”
ชิโร่ : “ก็มัน...”
แจ๊ส : (สำรวจร่างกายตัวเอง) “อ้อ ผ้าพันแผลพวกนี้เหรอ ฉันได้แปลมานิดหน่อยน่ะ”
ชิโร่ : ‘แล้วทำไมสภาพมันแทบไม่ต่างจากมันมี่ล่ะ - -“ ’
แจ๊ส : “ส่วนหัว.....ไม่รู้ว่าไปโดนเมื่อไหร่ แต่ได้ยินรุ่นพี่นัตสึมิบอกมาว่าหัวแตกนะ”
ชิโร่ : “แล้ว....” (หันซ้ายหันขวา) “บลูจังล่ะ”
แจ๊ส : “ไปทำธุระอะไรก็ไม่รู้ของตัวเองอยู่น่ะ ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่เหมือนกัน”
ชิโร่ : “อืม...” (ทำหน้าเศร้าเล็กน้อยแต่พยายามไม่ให้คนตรงหน้าเห็น)
แจ๊ส : (สังเกตได้ว่าเพื่อมีอาการแปลกไป) “นายเป็นไรน่ะ”
ชิโร่ : “อะ...ไม่มีอะไรนี่”
แจ๊ส : “ฉันเห็นนายดูเศร้าๆ แล้วก็....”
ชิโร่ : (ยิ้มแก้ต่าง) “งะ.....งั้นเหรอ ฮ่ะๆ”
แจ๊ส : “มีอะไรก็พูดมาได้นะ เราเป็นกันนี่”
ชิโร่ : (พึมพัมเบาๆ) “จริงเหรอ......เพื่อน....”
แจ๊ส : (ลุกขึ้นจากปลายเตียงและเดินไปหาชิโร่) “อย่างน้อยนายก็ได้พูดอะไรบ้าง”
ชิโร่ : “จริงๆ ฉันก็แค่......ไม่รู้สิ.....เหมือนว่าอิจฉาเธอน่ะ”
แจ๊ส : “…..” (เงียบฟัง)
ชิโร่ : “ก็ขนาดแยกกับเพื่อนที่ดูเหมือนสนิทกันมากเธอยังดูไม่เป็นอะไรเลย แต่ฉันนี่สิ...” (พูดเบาลงเรื่อยๆ จนก้มหน้าเงียบไป)
แจ๊ส : “ฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยอยากรู้สึกรู้สาอะไรมากมาย ชอบเฉยๆ ไว้ก่อน เรื่องบลู.....ฉันก็เฉยๆ อยู่แล้ว ไม่มีอะไรมาก เพราะอย่างน้อย เดี๋ยวก็กลับมา”
ชิโร่ : “แล้ว.....ถ้าไม่กลับมาล่ะ เธอจะทำยังไง”
แจ๊ส : “...... ไม้รู้สิ คงต้องใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ น่ะนะ”
ชิโร่ : (เงยหน้าขึ้นยิ้ม) “เธอนี่......ดูเข้มแข็งตลอดเวลาเลยนะ”
แจ๊ส : “อ๊ะ” (สะดุ้งกับคำพูดเล็กน้อย) “ระ...เหรอ”
ชิโร่ : “ไม่เหมือนฉัน.....ที่รู้สึกเหมือนเหงาอยู่ตลอดเวลา”
แจ๊ส : “นายอยากเปลี่ยนนิสัยตัวเองเหรอ”
ชิโร่ : “ถ้าเปลี่ยนได้ก็ดีสิ”
แจ๊ส : (รู้สึกแปลกๆ กับคำพูดแต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกไป) “ถ้าจะเปลี่ยน ก็ต้องเริ่มจากจุดอ่อนเป็นอันดับแรก”
ชิโร่ : (ทำหน้างงเล็กน้อย) “เอ๋”
แจ๊ส : “หมายถึงว่า.....ถ้านายอยากให้ตัวเองเปลี่ยนไป ต้องลองดูก่อนว่าเรามีข้อบกพร่องตรงไหน แล้วก็ค่อยๆ แก้ไป คงประมาณนี้ล่ะ เท่าที่ฉันนึกได้”
ชิโร่ : “อืม” (สีหน้าเข้าใจมากขึ้น) “ขอบใจนะ ^^ ” (ยิ้มตอบ)
แจ๊ส : “เรื่องแค่นี้เอง”
ชิโร่ : “ฉันไปก่อนละกัน พวกกัปตันคงอยู่ที่โรงเรียนไรมงกันแล้วล่ะ”
แจ๊ส : “อืม.....” (นึกอะไรออก) “ไปถูกเหรอ”
ชิโร่ : “อ๊ะ จริงสิ” (ส่ายหน้าปฏิเสธ)
แจ๊ส : “กะแล้ว...” (บอกทางให้)
ชิโร่ : “ขอบใจอีกทีนะ ไปล่ะ” (เดินไปทางประตูและออกไปโดยไม่ได้มักอะไรกลับมาอีกเลย)
อยากเปลี่ยนนิสัยตัวเอง................เพราะเหงา.........งั้นเหรอ
ไม่แปลกหรอกที่อยาก แค่เหมือนกันว่า เคยได้ยินมาที่ไหน
ฉันเดินไปยืนที่กระจกบานใหญ่ที่เป็นจุดเชื่อต่อกับวิวหน้าโรงพยาบาล พอเห็นชิโร่ค่อยๆ วิ่งออกไปทางรั้วข้างหน้าก็รู้สึกเหมือนมุมปากค่อยๆ ขยับเล็กน้อย
‘ยิ้มอะไร.......นั่นก็เพื่อนแกไงล่ะ’
ฉันแซวตัวเองก่อนจะเดินไปนอนพัก หวังว่าคงไม่มีใครมาทักทายอีกนะ ฮ่ะๆๆ
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Thu Apr 14, 2011 1:48 am
ลงต่อไป...
เฮ่อ.....รู้สึกอยากแต่งตอนพิเศษวันสงกรานต์แฮะ แต่....คิดไรไม่ออกเลย 555
- Spoiler:
- เหมือนหลับไปได้นิดเดียวเอง......
ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วหันไปมองนาฬิกาที่ติดไว้เหนือทีวี
เออ........ก่อนนอนพักตอนนั้นประมาณเกือบๆ เก้าโมง ตอนนี้สิบเอ็ดโมงครึ่งกว่าๆ แล้ว.....
โครกกกกกก......
- - รู้แล้ว....ว่าตื่นเพราะอะไร
โฮ่ น้ำสองแก้วนี่ไม่อยู่ท้องเลย
แอ๊ดดด~
ก่อนที่ฉันจะรู้ว่าตัวเองหมดหนทางหรือไม่ ประตูห้องนี้ก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
“ฟื้นแล้วเหรอ ดีจัง จะได้ไปบอกหมอ”
แจ๊ส : “…….” ‘นึกว่าใคร ที่แท้ก็พยาบาลนี่เอง’
“นี่ข้าวกลางวันนะ”
แจ๊ส : “ขอบคุณค่ะ” (ค่อยๆ เข็นโต๊ะเคลื่อนที่มาใกล้ๆ ตัวเองด้วยท่าทีนิ่งๆ)
“ทานให้อร่อยนะ ^^ ไปก่อนล่ะจ๊ะ”
กึก
นั่นเสียงปิดประตูหรือนั่น เบาซะยิ่งกว่าอะไร
ฉันค่อยๆ ก้มลงมองถาดที่อยู่ตรงหน้า (จากเมื่อครู่ที่มองตามพยาบาล)
จมูกฉันได้กลิ่นหอมๆ ของผักชี และพริกไทยอ่อนๆ
เปิดฝาออกดู.....มันคือข้าวต้มผักชีดีๆ นี่เอง
เหมือนสมองฉันกำลังปรับสภาพอย่างรวดเร็วและ......ภายในไม่กี่วินาที
มือฉันก็ค่อยๆ จับช้อนและตักอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็ว
สุดท้ายฉันก็โซ้ยข้าวต้มถ้วยนี้หมดภายในเวลาห้านาที ไม่ได้กินอะไรดีๆ แบบนี้มานานแล้ว.....มัน เฮ่อ รู้สึกสบายท้องดีจัง
ฉันเข็นโต๊ะเลื่อนไปไว้ข้างชั้นเล็กๆ ข้างๆ เตียงแล้วเดินไปดื่มน้ำ จากนั้นก็ว่าจะไปนั่งๆ นอนๆ เล่นๆ บนเตียง (มันนอนไม่หลบแล้วอ่ะ)
แอ๊ด~~~
เสียงประตูอีกแล้ว ดังขณะที่ฉันกำลังสำรวจดูแขนตัวเองอยู่ และแล้ว.....บุคคลสองคนตรงหน้าฉันก็ปรากฏ
คู่แฝดที่มีอำนาจแห่งชมรมดนตรีนี่ (เรียกซะหรูเลย -.,-) รุ่นพี่มานามะกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาฉันด้วยสีหน้าดีใจสุดขีดพร้อมๆ กับถุงอะไรบางอย่าง
มานามะ : “บลูจางง~~ ตะกี้เห็นเพื่อนเธอบอกว่าเธอเข้าโรงพยาบาลตอนที่เราสามคนกำลังจะเดินไปซื้อของน่ะ โหย เป็นห่วงแทบแย่เลย”
แจ๊ส : “ค่ะ......ค่ะ ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ว่า......เมื่อกี้รุ่นพี่บอกว่า ‘เราสามคน’ …..”
มานามิ : (ตอบแทนพร้อมกับลากเก้าอี้อีกตัวมา) “ก็หัวหน้ากลุ่มเธอไง”
เห........รุ่นพี่ชิชากิ มาอิ เองรึนี่
ชิชากิ : “ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
แจ๊ส : “....ค่ะ รุ่นพี่....หายดีแล้วเหรอคะ”
ชิชากิ : “อื้อ ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นหรอก” (นั่งเก้าอี้ตัวหลังสุด)
มานามิ : (พูดออกกัดๆ เล็กน้อย) “ไม่มากเหรอ ไข้หวัดใหญ่เนี่ยนะ เกือบติดเชื้อโรคอื่นมาด้วย ฉันกับพี่แทบจะไม่อยากไปเยี่ยมเลย”
ชิชากิ : “ก็.......มิจังอ่า อย่าไปพูดต่อหน้าเด็กมันสิ” (ทำหน้าหมดหวัง)
เด็ก........อีกแล้ว - -“”
มานามะ : “เอาน่าๆ แต่พี่ไม่เกี่ยวนะไอ้เรื่องไม่อยากไปเยี่ยมเนี่ย” (นั่งลงที่เก้าอี้ที่ใกล้เตียงที่สุด)
มานามิ : “ค่าๆ ไม่เถียงแล้ว” (นั่งลงบนเก้าอี้ที่ติดกับมานามะ)
มานามะ : “เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า นี่....พี่ซื้อของมาฝากด้วย” (ชูถุงที่ตัวเองถือ)
แจ๊ส : “ค่ะ.....ขอบ....”
ชิชากิ : (พูดเอือมๆ) “รวมกันซื้อไม่ใช่เหรอ อย่าเอาเปรียบดิ”
มานามะ : (หันหัวไปหาคนข้างหลังด้วยใบหน้าเอือมระอา) “จ้าๆ~~” (หัวกลับไปหาแจ๊ส) “ขนมนี่เราสามคนออกเงินกันซื้อคนละส่วนนะ”
แจ๊ส : “อ่า....ขอบคุณค่ะ”
ชิชากิ : (นั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหลังมานามะ) “แค่กๆ อะไรติดคอเนี่ย” (ไอเบาๆ)
มานามะ : “เดี๋ยวพี่ไปเอาใส่จานมาให้นะ” (ลุกขึ้นพร้อมกับส่งสายตากึ่งจิไปให้หญิงแว่นข้างๆ ตัวเอง) “ไปกินน้ำสิ จะได้หาย”
เพิ่งรู้เป็นครั้งแรกในชีวิตนะเนี่ยว่าสองคนนี้ไม่ถูกคอกัน ถึงว่าเห็นรุ่นพี่ชิชากิทีไรต้องอยู่กับรุ่นพี่มานามิทุกที
แล้วรุ่นพี่มานามะก็กลับมาพร้อมกับก้อนสามเหลี่ยมสีขาวบนจานพร้อมช้อนและโต๊ะถาดอาหาร (จะเรียกชื่อไหนกันแน่)
มานามะ : “นี่! เค้กครีมผสมมะพร้าวนะ ของร้านนี้อร่อยสุดๆ เลยขอบอก” (วางจานลงบนโต๊ะแล้วเดินไปนั่งที่เดิมของตัวเอง)
ชิชากิ : “อ้าว นี่ไม่ได้เอาของฉันใส่จานให้บลูจังด้วยเหรอ”
มานามะ : “ก็นั่นมันขนมปังหนิ จะใส่จานเหรอ ฉันว่ารูปร่างมันดูแปลกๆ นะ”
แจ๊ส : (ตักเค้กเข้าปาก) “เค้กนี่......อร่อยดีนะคะ” (กินต่อ)
ชิชากิ : “รูปร่างไม่สำคัญ สำคัญที่รสชาติ….”
มานามะ : “ฉันไม่เถียงนะเรื่องนั้น แต่ถ้ารูปร่างมันน่าเกลียดเกินไปมันก็ดูไม่ดี....”
ชิชากิ : “ห๊ะ! นี่เธอจะบอกงั้นเหรอว่าขนมปังที่ฉันเลือกมามันดูทุเรศเกินกว่าจะใส่ลงจานได้” (เริ่มมีน้ำโหเล็กน้อย)
มานามะ : (ยักไหล่ตอบ) “ไม่รู้เหมือนกัน แค่ดูๆ ไปแล้วมันดูไม่เข้ากับจานที่โรงพยาบาลนี้แค่นั้นแหละ”
ชิชากิ : “แล้วมันจะมีคนสนใจในรายละเอียดขนาดนั้นตลอดเวลาเลยหรือไง”
มานามะ : “มีอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าบลูจังก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วยก็ได้” (หันไปหาแจ๊สซึ่งตัวเองไม่ได้เหลียวไปซะตั้งนาน) “อ้าว ทำไมจานเปล่าถึงมาอยู่นี่ได้เนี่ย”
โห่.......เถียงซะจนความจำเสื่อมเลย สุดยอด
แจ๊ส : “จานนี้ก็จานที่รุ่นพี่ใส่เค้กมาให้ฉันเองค่ะ และฉันก็เพิ่งกินหมดไปเมื่อตะกี้เองนะคะ”
และก็เพิ่งสังเกตด้วยค่ะว่ารุ่นพี่มานามะไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะแขกและกินน้ำแก้วใหญ่หมดไปแก้วหนึ่งแล้วด้วย ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
มานามะ : “อ่ะ......อ่อ เหรอๆ”
ชิชากิ : “เป็นงี้ตลอดแหละ”
มานามะ : (ถอนหายใจอย่างสู้ไม่ได้และเอาจานไปเก็บ)
ก่อนที่ทั้งสามจะจากไป ก็ได้คุยโน่นคุยนี่ มั่วๆ กันไปหมดกับฉันเรียบร้อยและกลับไปด้วยการจิกกันต่อ เหอะๆๆ เลิกยากกันจริงๆ รุ่นพี่ชิชากิเริ่มก่อน จากนั้นก็ตามด้วยรุ่นพี่มานามะมาต่อบทต่อทุกที แล้วยังลากคนที่ไม่อยากเกี่ยวเลยสักนิดอย่างรุ่นพี่มานามิเข้าไปด้วย เป็นวัฏจักรได้เลยมั้งนั่น
หลังจากนั้นฉันก็นั่งๆ นอนๆ ต่อ เหมือนจะหลับมาพอแล้วแฮะ เลยตาใสขนาดนี้ ช่างเหอะ เก็บไว้หลับอีกทีกลางคืนเลยดีกว่า
เฮ่อ.....รู้สึกอยากแต่งตอนพิเศษวันสงกรานต์แฮะ แต่....คิดไรไม่ออกเลย 555
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
myeleven Thu Apr 14, 2011 11:47 am
FunG พิมพ์ว่า:ตัวละครที่ใช้ : โกเอนจิ/เอ็นโด
เรา : ฟังก์
เหตุการณ์
ณ ห้องชมรมฟุตบอล
เอ็นโดกับโกเอนจิอยู่ในห้องกัน 2 คน
ฟังก์ : (ไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้อง เลยลองเปิดประตูออกมา นิดๆ)
เอ็นโด/โกเอนจิ : (จูบกันอยู่!!!)
ฟังก์ : พะ...พะ...(ช็อคค่ะช็อค)
โกเอนจิ : อ๊ะ....!(พร้อมกับผลักเอ็นโดออกมา)
เอ็นโด : ห๊ะ...ฟังก์...(ช็อค)
ฟังก์ : นี่...พวกนาย...(ชี้นิ้วมาที่ทั้ง 2 คน)
เอ็นโด : คือว่า...ฟังก์...คืองี้นะ...
ฟังก์ : พวกนายไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้น!!!
เอ็นโด : ตะ...แต่ว่า
โกเอนจิ : (ช็อค)
ฟังก์ : ไม่ต้องพูด!!!
โกเอนจิ : (หน้าเครียด)
ฟังก์ : (หงุดหงิด) ที่ว่าไม่ให้พูดเนี่ย...ฉันให้พวกนายจูบกันต่อต่างหาก!!!
โกเอนจิ/เอ็นโด : (อึ้ง!!!)
สรุปโดนตบตั้งแต่คำว่าจูบ -*-
ทิกิจัง เราทำหลายๆอันได้ใช่ไหมคะ? เราว่าหนุกดีนะ 555 มันดี
ดูอย่างเดียวไม่พอ เอากล้องถ่ายรูปมาด้วย 555
myeleven- จำนวนข้อความ : 47
Join date : 13/04/2011
Age : 29
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Fri Apr 15, 2011 1:31 am
นี่วันศุกร์แล้วรึ... T T
ลงเหมือนอย่างเคย
ลงเหมือนอย่างเคย
- Spoiler:
- ..............
ห้องนี้เงียบกริบมาตั้งแต่บ่ายแล้ว และไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงแอร์และเสียงก๊อกแก็กๆ ที่ฉันทำ
จ๊อกกกกกก...
จะอะไรอีกนักหนา คิดอยู่แล้วว่าข้าวต้มเมื่อกี้มันไม่อยู่ท้องแน่ ถึงจะกินเค้กเข้าไปด้วยก็เถอะนะ
ฉันเลยต้องลุกขึ้นจากเตียงด้วยความหัวเสีย ทั้งๆ ที่ที่ผ่านมาก็ลุกๆ นั่งๆ ตลอด เป็นอะไรไปอีกล่ะเราเนี่ย
ฉันลากที่แขวนน้ำเกลือและเดินไปที่โต๊ะแขกจากนั้นก็เปิดดูถุงที่วางอยู่บนนั้น ข้างในมีคุกกี้กับขนมปังก้อนถุงใหญ่ วงวัยว่ารุ่นพี่สามคนต้องแยกกันซื้อแน่เลย เพราะจากท่าทางของแต่ละคนแล้วมันไม่เหมือนรวมเงินกันซื้อเลยสักนิด
ฉันตัดสินใจแกะถุงขนมปังและกินอย่างรวดเร็ว พอกินหมดไปสองอันฉันก็กลับไปที่เตียงคนไข้
เดี๋ยวก็ถึงมื้อเย็นแล้ว.....มันน่าเบื่อยังไงไม่รู้แฮะทั้งที่ปกติฉันเป็นคนชอบความเงียบ คงเป็นเพราะสถานที่มั้ง
เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ เท่าที่จำได้ฉันก็เสียเลือดไปมากพอสมควรเลยนะ แต่ทำไม.......ไม่มีถุงเลือดแขวนไว้ข้างๆ ถุงน้ำเกลือสิ แล้วก็ต้องมีสายยางส่งเลือดด้วย แถมฉันยังเหมือนว่าเป็นคนปกติอยู่ แต่เป็นแผลทั้งแขนเท่านั้นเอง เหมือนเสียเลือดไปไม่มาก ตื่นขึ้นมาก็ลุกเดินได้ตามปกติเหมือนเลือดที่เสียไปเป็นแค่ความทรงจำในหนึ่งคนเท่านั้น
แอ๊ดดด~
เสียงประตูดังเข้ามาขัดความคิดฉัน
“อาหารเย็นมาแล้วจ๊ะ”
นางพยาบาลคนเดิมเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร
“เดี๋ยวขอให้คุณหมอตรวจก่อนทานนะ”
จบประโยค หมอที่คุณกับรุ่นพี่นัตสึมิและโอโตนาชิจังก็เดินผ่านประตูเข้ามา นางพยาบาลคนนั้นก็เดินเอาถาดอาหารไปวาง
“ฟื้นเร็วจริงๆ เลยนะ ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม”
หมอถามด้วยสีหน้าเป็นมิตร
แจ๊ส : “ไม่ค่ะ ปกติทุกอย่าง”
“อืม....ดีแล้ว แต่ยังไงก็ต้องขอตรวจนิดๆ หน่อยๆ นะ”
แจ๊ส : “ค่ะ”
แล้วฉันก็ถูกตรวจตามปกติ แบบว่า หมอฟังเสียงหัวใจ ตรวจไข้ อะไรประมาณนี้แหละ พอตรวจเสร็จหมอก็บอกว่าปกติดี ฉันนึกได้ถึงเรื่องยาที่กินไปเลยถามหมอดูว่าร่างกายภายในเป็นยังไงบ้าง
“ก็ปกติดีนะ ไม่มีอะไรแปลกไปเลย”
แจ๊ส : “แล้ว....เอ่อ.....ร่างกายฉันเหมือนว่าเสียเลือดมากรึเปล่าคะ”
“เสียเลือดเหรอ.......มันก็มากอยู่นะ แต่ไม่ถึงขั้นต้องใช้เลือดจากคนอื่นเพิ่มเลย”
แจ๊ส : “เอ่อ.....”
“เอาล่ะ กินข้าวซะนะ ถ้าน้ำเกลือหมดก็กลับบ้านได้เลย”
แจ๊ส : “ค่ะ....ขอบคุณหมอมากๆ เลยนะคะ” (โค้งน้อยๆ)
แล้วหมอก็เก็บอุปกรณ์แล้วเดินออกไปพร้อมกับพยาบาลที่เลื่อนโต๊ะเลื่อนมาให้ฉันก่อนเดินออกไปพร้อมอาหารถาดเก่า
‘ปกติ.......เหมือนเดิม........ร่างกายไม่แปลกไปเลย.........เสียเลือดแต่ไม่มากถึงกับต้องเติมเลือด...............มันไม่น่าสงสัยไปหน่อยเหรอ’
ฉันคิดพร้อมกับจ้องข้าวผัดที่อยู่ตรงหน้า
‘พอๆๆ ไร้สาระ บางทีฉันอาจจะโดนมันหลอกเรื่องยาเพื่อไม่ให้กินข้าวและหมดแรงลงเรื่อยๆ แล้วจัดการฉันได้ง่ายขึ้นมากกว่า’
ฉันคิดตัดบทแล้วเริ่มกินข้าวเป็นจริงเป็นจัง กินเสร็จก็รู้สึกสบายท้องแบบไม่เคยเป็นมาก่อน คงอยู่ถึงดึกๆ ได้สบายๆ เลย
ไม่นานเกินรอ พยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาเก็บถาดอาหาร ไหงรอบนี้มาเร็วล่ะ
เมื่อพยาบาลไปฉันก็ได้แต่นั่งจ้องขวดน้ำเกลือ เมื่อไหร่จะหมดเนี่ย........จะได้กลับบ้านเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตซะที ดีที่ใส่ไว้ด้านขวาเลยไม่โดนน้ำ คิดว่าตอนนี้คงยังใช้ได้อยู่ แต่ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าแบ็ตหมดนานขนาดนี้มันจะยังชาร์ตติดอยู่
แอ๊ดดด~~~
เสียงประตูมาอีกแล้ว บ่อยมากเลยวันนี้
“ไงบลู!!”
คนแรกที่ทักฉันคือกัปตันของทีมฟุตบอลอินาสึมะคาราวาน เอนโด และตามมาด้วยเหล่าลูกทีมที่เหลือ ขอบใจนะที่อุตส่าห์หอบกันมาเยี่ยม
แจ๊ส : “หวัดดีทุกคน”
ก็ไม่เชิงหมดทั้งทีมหรอกนะ แต่เป็นส่วนใหญ่ที่มา แต่อย่างน้อยก็ขอบใจมากๆ เลย
“นี่เหรอเพื่อนนายที่บอกว่าเย็นชาแบบสุดๆ อ่ะ เอนโด ”
ผู้ชายผมชมพูยาวๆ ผมคล้ำพูดขึ้น เขาอยู่ข้างๆ เตียงนี้แหละ
เอนโด : “อื้อ บลู นี่...สึนามินะ มาจากโรงเรียนโอมิฮาระ”
สึนามิ : “โย่ ฉัน...สึนามิ โจสุเกะ นะ”
แจ๊ส : “อืม ยินดีที่ได้รู้จัก”
ฉันเหลือบมองไปเห็นคนผมสีออกเทาๆ เงินๆ นั่น....
แจ๊ส : “โกเอนจิ.....”
โกเอนจิ : (พูดยิ้มๆ) “...ไง ฉันกลับมาแล้วนะ”
แจ๊ส : “ยินดีต้อนรับกลับนะ........ถึงฉันจะพูดช้าไปก็เถอะ”
ทุกคนยกเว้นแจ๊ส : “ฮ่ะๆๆๆ”
แจ๊ส : “ทาจิมุไคเองก็เข้าอินาสึมะคาราวานด้วยเหรอ”
ทาจิมุไค : “แห่ะๆๆๆ ขอฝากตัวด้วยละกันนะครับ” (โค้ง)
แล้วคนที่ฉันเหลือบไปเห็นกลางๆ พวกคนในห้อง เป็นคนผมสีบลอนด์ทองตาสีแดงออกเข้ม
แจ๊ส : “…….”
อากิ : (หันสายตาเห็นพอดี) “อโฟรดี้นั่นแหละ เธอจำไม่ผิดหรอก เขาบอกว่าจะมาช่วยอินาสึมะคาราวานสู้น่ะ”
แจ๊ส : “อ๋อ....งั้นเหรอ”
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบหน้าหรือว่าไงหรอกนะ แค่เฉยๆ มากกว่า มันดูตรงกันข้ามกับคำตอบที่ฉันพูดไปยังไงก็ไม่รู้สิ
อากิ : “ที่เข้าโรงพยาบาลนี่ เป็นอะไรเหรอ”
แจ๊ส : “เรื่องนั้น.....”
อากิ : “มันเกี่ยวข้องกับที่เธอหายตัวไปตอนนั้นรึเปล่า”
แจ๊ส : “.....”
ทุกคนในห้องมองฉันเป็นตาเดียวหมด ซวยละ ไม่ได้เตี๊ยมไว้ก่อน อะ.......เอาไงดีล่ะ
แจ๊ส : “ก็.........พอดีว่าเกิดเรื่องฉุกเฉินนิดหน่อยน่ะ ชมรมดนตรีสากลเรียกฉันมากะทันหันเกินกว่าที่ฉันจะบอกอะไรกับทุกคนได้ แต่ระหว่างนั้นฉันดันเกิดอุบัติเหตุซะก่อนเลยได้มาอยู่ในโรงพยาบาลในสภาพนี้ไง”
เอาเท่าที่นึกได้ไปก่อนแหละ ยังไงตอนนี้ก็พูดไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นคงแก้ไขไม่ทันแล้วล่ะ
อากิ : “นี่.....ไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยจริงๆ เหรอ”
แจ๊ส : “อะ....อื้อ”
เอนโด : “แล้วชมรมเรียกเธอกลับมาทำไมเหรอ”
หมดปัญหาไปได้อย่างแต่ก็เพิ่มมาอีกย่างด้วยสินะ
แจ๊ส : “เรียกมาช่วยงานด่วนน่ะ”
คิโด : “ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ”
แจ๊ส : “เท่าที่ดูแล้วมันก็ด่วนสุดๆ เลยนั่นแหละ ฉันโดนสั่งให้หาเรือเที่ยวที่เร็วที่สุดเพื่อนั่งกลับมาที่นี่ แล้วก็มาช่วยงานสตาฟ แต่คนมีน้อยมากเลยต้องทำงานอยู่ตลอด ไม่มีเวลาพักเลย”
ฉันพูดออกไปตามที่สมองคิดได้ และความคิดก็ชักจะแตกไปเรื่อยๆ แล้ว ไม่ได้ๆ ต้องหยุดไว้ก่อน ไม่งั้นเรื่องอาจจะบานได้
ส่วนใหญ่ : “ออ...อย่างงี้เอง”
ชิโร่ : “แล้วเป็นอะไรถึงได้เข้าโรงพยาบาลได้ล่ะ”
แจ๊ส : “ตอนแรกๆ ก็โดนของบาดแขนขาทั้งสองข้างแต่ก็ยังทำงานได้อยู่ แต่มีวันนึงสะดุดลูกบอลยางจากไหนไม่รู้เลยล้มหัวฟาดเข้ากับหินจังๆ จนหัวแตกเลยโดนหามมาที่นี่”
ตายเป็นตายล่ะทีนี้ นึกสดๆ เอาทั้งนั้น
โกเอนจิ : “เพิ่งรู้ว่าเป็นคนซู่มซ่ามขนาดนี้”
แจ๊ส : “… (-_-) …”
ฉันยอมโดนว่าตอนนี้นะ ดีกว่ารู้ความจริงแล้วถามกันใหญ่
ทุกคนยกเว้นแจ๊ส : “555555”
แจ๊ส : “พอเถอะ ถ้าเล่าอีกฉันได้กลายเป็นตัวตลกแน่ เปลี่ยนเรื่องๆ”
คงพอใช้ได้แล้วนะ ฉันไม่อยากให้เรื่องที่เล่าไปมันละเอียดไปกว่านี้
แจ๊ส : “เล่าเรื่องเกี่ยวกับพวกนายระหว่างที่ฉันไม่อยู่หน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่าเป็นไงมั่ง”
แล้วเอนโดก็ค่อยๆ เล่าโดยมีคนอื่นๆ ช่วยเสริมด้วย
ในระหว่างที่เรากำลังคุยกันย่างสนุกสนาน (ยกเว้นฉันที่มีแต่หน้านิ่ง) ประตูห้องก็เปิดออกโดยมีแค่ฉันคนเดียวที่เห็น
“……”
ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตูมีสีหน้าหวาดๆ เล็กน้อย แต่ฉันก็ไม่กลัวที่จะทักเธอ.......
แจ๊ส : “อ้าว อายะจัง....”
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Sat Apr 16, 2011 12:54 am
ต่อๆๆนะหลังจากห่างหายมานาน มีใครคิดถึงกันบ้าง(มีรองเท้าลอยมา/ไม่มีโว๊ยยยยยยยยยย)
สายสัมพันธ์ของพี่น้อง......................คำขอบคุณ........................ส่วนที่มาเติมเต็ม
- Spoiler:
- ไอ : (เงี่ยหูฟังบทสนทนาของคิจังและลิโนะ) แหนะสองคนนี้ไหนบอกว่าไม่มีอะไรกันไง ที่แท้ก็…………………………
อาซึสะ : (มองหน้าไอ) มีอะไรเหรอไอจัง
ไอหันมามางหน้าอาซึสะก่องที่จะเขยิบตัวไปกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของหญิงสาวผมดำ
อาซึสะ : ทำเป็นนิ่งๆที่ท้ก็แหมมมมมมมมทั้งสองคนก็ หวานแหว๋วเวียว
ลิโนะ : (หน้าแดง) อะไรกัน!!!
ไอ : แหนะๆ มีอะไรดีดีก็บอกกันมั่งสิค่ะ
ลิโนะ : ฉันก็…………….ไม่มีอะไรนี่
ไอ : จริงเหรอ …………….แล้วที่เมื่อกี้คิโดคุงบอกว่าเธอเป็นแฟนล่ะว่าไง
อาซึสะ : (ดีใจ) จริงเหรอคะ คุณคิโดขอคุณฮานะเป็นแฟนแล้ว ไชโย นี่ๆทุกคนรู้หรือยังคะ
อาซึสะหันไปถามพวากเหล่านักเตะในงาน
โคงูเระ : ทุกคนเขารู้หมดแล้วล่ะ คุริๆๆๆ
ลิโนะ : (หน้าแดง) รู้ได้ไงล่ะก็ยูโตะคุงเพิ่ง…………..
สึนามิ : เพิ่งบอกเมื่อบ่ายนี้ใช่ม๊า…………..พวกเราได้ยินเต็มสองรูหูเลย
คิจัง: (ตกใจหน้าแดง) พวกนายรู้ได้ไงน่ะ
ฮิโรโตะ : ก็นายเล่นพูดดังซะขนาดนั้น แบะอีกอย่างเรา……………………..
ฟุบุกิ : แอบฟังน่ะ
คิจัง+ลิโนะ : (หน้าแดงจัด) :นี่พวกนาย!!!
ชิกะ : ก็…………….ช่วยลุ้นไงไม่ดีเหรอ
ลิโนะ : ลุ้น? เรื่องอะไร
ชิกะ : ก็คุณฮิริวบอกว่าถ้าคิโดคุงไม่บอกรักเธอ เธอก็จะไม่ฟื้นน่ะสิพวกเราเลยช่วยลุ้นให้คิโดคุงพูด
ฮิโระ : นอกจากจะได้ยินที่คิโดบอกรักเธอแล้วเรายังได้ยิน………………..
โกเอนจิ : คิโดคุงขอเธอเป็นแฟนด้วยนะ
ลิโนะ : นี่พวกนาย…………………………………
หญิงสาวตกใจมากที่เพื่อนๆทุกคนรู้ถึงเรื่องราวที่คิจังพูดกับเธอตอนที่อยู่กันในห้องพึยงลำพังเมื่อบ่ายนี้
ลิโนะ : แล้วนี่มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง
ชิกะ :เธอถามใหม่ดีกว่า ให้ถามว่าใครที่ยังไม่รู้เรื่องนี้อีกจะดีกว่า
ลิโนะ : (ตกใจ) ห๊ะ……………….รู้กันหมดเลยเหรอ
ฮิโระ : (ทำท่าคิด) ก็ไม่ทุกคนหรอกนะ ก็มีบางคนที่ยังไม่รู้อย่าโค้ชคุโด โค้ชฮิบิกิ ฟุยุกะ และก็ฟุโดว
ลิโนะและชายหนุ่มในผ้าคลุมสีแดงหันมามองหน้ากันแล้วทั้งคู่ก็เกิดหน้าแดงขึ้นมา ทั้งคู่ก้มหน้ามองพื้นดิน
เอนโด : (เดินมาสมทบ) จะอายอะไรเล่า ที่จริงพวกนายสองคนน่าจะทำอย่านี้ซะตั้งนานแล้ว
โกเอนจิ : ใช่ๆ
ลิโนะ : (อึกอัก) ตะ…………………..แต่
หญิงสาวผมเทามองหน้าชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธออย่างขอกำลังใจ
ชิกะ : เอาเหอะน่า ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะ ยังไงถ้าหมอนี่ไม่พูดคำนั้นออกมาเธอก็คงยังนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่นั่นแหละ
ลิโนะ : (หน้าแดง) อ่ะ…………….อา
ฮิโระ : นี่ยังดีนะที่คิโดคุงน่ะเค้ายอมรับความจริง ฮิๆ
โกเอนจิ : นั่นสิ
ลิโนะ : (ประชด) ดูท่าพวกนายจะลุ้นจนออกนอกหน้าเลยนะ
โกเอนจิ : ไม่ใช่พวกฉันเท่านั้นน่ะ นู่น(พยักเพยิดไปทางฮิริว)คนโน้นน่ะลุ้นจนตัวโก่งเลยแหละ
หญิงสาวมองตามไปยังฮิริวตามที่โกเอนจิพูด
ลิโนะ : พี่ฮิริว………………….
เธอพูดออกมาแผ่วเบาราวกระซิบ………………พลางสืบเท้าเดินช้าๆไปยังผู้มีผมสีขาวผู้ซึ่งเป็นพี่ชายร่วมสายเลือดกับเธอ
ลิโนะ : พี่ฮิริวคะ
เธอเรียกชายผมขาวด้วยคำพูดที่คุ้นเคย
ลิโนะ : ขอบคุณมากนะคะ………………ขอบคุณพี่มาก
หญิงสาวโผเข้ากอดพี่ชายแน่น………………เธอรู้ว่าสายสัมพันธ์ของชายผู้อยู่ตรงหน้าเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอฟื้นขึ้นมา
สายสัมพันธ์ของพี่น้อง......................คำขอบคุณ........................ส่วนที่มาเติมเต็ม
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Sat Apr 16, 2011 2:17 am
^
ทำไมจะไม่มีอ่าคะ คิดอยู่ทุกวันเลยว่าจะมีใครมาต่ออีกรึเปล่า
ลงของตัวเองต่อ
ปล.ประโยคที่ชิโร่พูดว่า "แอบฟังน่ะ" ทำเอาขำอยู่นานเลยค่ะ 555+
ทำไมจะไม่มีอ่าคะ คิดอยู่ทุกวันเลยว่าจะมีใครมาต่ออีกรึเปล่า
ลงของตัวเองต่อ
- Spoiler:
- อายะ : “พะ......พี่บลูคะ!” (โผฝ่าฝูงชนเข้าไปหา)
แจ๊ส : “!!” (อึ้งเล็กน้อย)
จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามากอดเลยรึ เดี๋ยวนะ......ไม่ใช่ว่าโดนใครเป่าหูมานะ ไม่ๆๆ คิดมากไปแล้ว
อายะ : “พี่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ”
แจ๊ส : “อืม....” (พูดกระซิบ) “......ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดอะไรมากนะ.....รอให้เพื่อนพี่ไปก่อน”
อายะ : (กวาดสายตามองรอบตัวแล้วหันกลับมาด้วยสีหน้าเข้าใจ) “ค่ะ” (เดินถอกจากเตียงไปเล็กน้อย)
แจ๊ส : “นี่รุ่นน้องที่ชมรมดนตรีน่ะ ชื่อ ทากิระ อายะ”
อายะ : (โค้ง)
เอนโด : “ยินดีที่ได้รู้จักนะ.....”
แล้วพวกในห้องก็พากันแนะนำตัวซะหมดเปลือกบวกกับมุกสดๆ ด้วยเล็กน้อย
หลังผ่านสถานการณ์ที่ทำให้ฉันเครียด (อยู่คนเดียว) โดยต้องอยู่ในหมู่พวกคนที่ฉันพูดโกหกไปแบบนี้....แล้วกว่าจะกลับกัน...
แต่สุดท้าย...ก็เหลือแค่ฉันกับอายะสองคนจนได้ ค่อยยังชั่วหน่อย ที่ตอนนี้มันก็ยังแต่หกโมงกว่าๆ
แจ๊ส : “มีอะไรเหรออายะจัง เห็นทำหน้าเหมือนกระหืดกระหอบวิ่งมา”
อายะ : “ก็หนูได้ยินทั้งรุ่นพี่ประทาน รองประธาน แล้วก็รุ่นพี่หัวหน้าพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยนี่คะว่าพี่บลูเข้าโรงพยาบาลแล้วมีแผลเหวอะหวะเต็มตัวเลย”
โดนเป่าหูอย่างที่คิดไว้ไม่ผิดเพี้ยนไปเลย.......แต่ว่า อายะจังเขาดูเป็นคนเข้มแข็งมากกว่านี้นี่ ทำไมวันนี้ถึงดูเปลี่ยนไปอีกแล้วล่ะ
แจ๊ส : “พี่ไม่ยอมเป็นอะไรไปง่ายๆ หรอกน่า อย่างมากถ้าเลือกชีวิตดับพิการตลอดชีพนะ พี่ยอมพิการดีกว่า”
ฉันพูดติดตลกกึ่งเครียดไป ไม่รู้จะรับมุกกันรึเปล่านะ
อายะ : (ยิ้มออกมานิดหน่อย) “มันไม่ต่างกันเลยไม่ใช่เหรอคะ”
แจ๊ส : (หัวเราะแบบไร้รอยยิ้มและเสียงที่บ่งบอกถึงความสุข) “ฮ่ะๆ งั้นเหรอ”
อายะ : “แล้วทำไม......พี่ถึงดูระแวงๆ ยังไงไม่รู้ล่ะคะ ตอนที่คุยกับเพื่อนๆ พี่อยู่น่ะ”
แจ๊ส : “อะ....อ้อ พอดีว่า เอ่อ....”
อายะ : (ตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบ)
แจ๊ส : “จะดีเหรอ....ถ้าบอกไปน่ะ”
อายะ : “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่กับหนูก็เหมือนเป็นคนสนิทกันมากๆ อยู่แล้ว ถือว่าเป็นการเปิดใจละกันนะคะ”
อายะพูดออกมาอย่างนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างมาก และฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่โกหกพวกนักเตะไปทั้งหมด และเล่าเรื่องที่โดนลักพาตัวให้แค่เท่ากับที่เล่าให้พวกรุ่นพี่
อายะ : (นั่งฟังอย่างตั้งใจ) “แล้วพี่คิดว่าจะทำอะไรต่อเหรอคะ”
แจ๊ส : “ตอนนี้ก็คิดอยู่นะว่า......จะไปบอกโค้ชก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างและขอให้อย่าบอกกับพวกสมาชิกทีมน่ะ น้องว่าไงล่ะ คิดว่าแค่นี้จะพ้นไหม”
อายะ : “ถ้าไม่พูดถึงมันอีกก็พ้นนะคะ”
แจ๊ส : ‘ความคิดตรงกับฉันเด๊ะเลย’ (ลูบหน้าผากอายะเบาๆ) “ขอบใจนะ....ที่เป็นห่วงกัน”
อายะ : “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แล้ว...พี่รอดออกมาได้ยังไงเหรอคะ”
แจ๊ส : “เมื่อวานน่ะ พี่โดนมันลากตัวออกมา ไม่แน่ใจว่าไปที่ไหน รู้แค่ว่าเป็นเหมือนหน้าผาสูงๆ แล้วพี่ก็โดนอัดจนสลบไป ตื่นมาอีกทีก็เจอตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ตอนเช้าแล้ว”
อายะ : “น่ากลัวจัง...”
แจ๊ส : “ถ้าหลัวพี่คงไม่รอดออกมาหรอก”
อายะ : “นั่นสินะคะ ฮ่ะๆๆๆๆ”
แจ๊ส : “อืม..”
อายะ : “พี่นี่....เข้มแข็งมากๆ เลยนะคะ”
‘.......เข้มแข็งเหรอ.......’
เหมือนฉันได้ยินเสียงอะไรไม่รู้จากภายในตัวเอง
อายะ : “อดทนสุดๆ ไปเลย”
‘.......อดทน.........เหรอ.......’
อายะ : “เป็นหนูละก็ คงกลัวจนนั่งร้องไห้ตลอดแน่เลย แต่พี่นี่ไม่มีเลยสักนิดใช่ไหมคะ ความกลัวเนี่ย...” (ทำท่าเพ้อฝัน)
‘.......ไร้ซึ่งความกลัวเหรอ........ไม่หลั่งน้ำตา...........เหรอ……’
อายะ : “แถมยังเงียบอยู่ได้ตลอดเลย เป็นหนูคงโวยวายให้คนมาช่วยตลอดแน่เลย ฮ่ะๆ” (พูดยิ้มๆ)
‘.......ความเงียบเหรอ........’
อายะ : “ทั้งร่างกายจิตใจพี่แข็งแรงหมดเลย.....เฮ้อ.....มีอะไรที่พี่บลูไม่มีบ้างน้า” (ทำหน้าทะเล้น)
‘........จิตใจที่แข็งแรง........เหรอ......’
เหมือนว่าหัวใจฉันเริ่มเต้นแรงและดังขึ้นเรื่อยๆ สมองเริ่มรู้สึกเหมือนถูกกวนไปกวนมา และปวดจี๊ดขึ้นอย่างแรง
แจ๊ส : (ใช้มือข้างขวากุมหัวตัวเองพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ)
อายะ : “พะ.....พี่บลูเป็นอะไรไปคะ”
แจ๊ส : (ลดมือที่กุมหัวลง) “ไม่เป็นไรหรอก แค่ปวดจี๊ดๆ ที่หัวนิดหน่อยนะ”
อายะ : (พูดเสียงค่อย) “เป็นเพราะหนู.....กวนพี่รึเปล่า”
แจ๊ส : “ไม่หรอก ไม่เกี่ยวเลย อย่าคิดมากน่า”
คนที่คิดมากสมควรเป็นฉันมากกว่า
อายะ : “^^ ขอให้พี่หายเร็วๆ นะคะ”
แจ๊ส : “บอกว่าอย่าคิดมากไง น้ำเกลือหลอดนี้หมดก็ออกได้แล้ว”
อายะ : “จะ.....จริงเหรอคะ”
แจ๊ส : “อื้ม หมอเขายืนยันมาแบบนี้นะ”
อายะ : (ดีใจจนออกนอกหน้า) “ดีจัง~~”
แจ๊ส : “ทำไมเหรอ มีอะไรน่าดีใจขนาดนั้น”
อายะ : “อ้อ.....ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่....... แหะๆๆ” (เกาหัวนิดๆ)
แจ๊ส : “เล่ามาซะดีๆ เลย ถือว่าแลกกัน”
ดะ....เดี๋ยว ฉันพูดอะไรออกไป๊
อายะ : “อ่า.....เล่าก็ได้...ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่พ่อหนูทำงานหนักจนไม่มีเวลาอยู่กับหนูเท่านั้นเอง หนูก็เลยเหงานิดหน่อย แต่ก็ดีใจมากเลยค่ะที่พี่ออกโรงพยาบาลเร็ว”
แจ๊ส : “อะ...อืม”
ฟู่ว์ ค่อยยังชั่ว แต่........ถึงฉันออกโรงพยาบาลไปก็คงไม่ได้ช่วยอะไรมากเลยไม่ใช่เหรอ
แจ๊ส : “แต่.....พี่ก็รู้สึกเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
อายะ : “แค่เป็นเพื่อนหนูตลอดทั้งวันก็ถือว่ามากสุดๆ แล้วนะคะ ^^ ”
แจ๊ส : “มันก็....แค่นั้นเอง สุดท้ายอายะจังก็ต้องเหงาตอนกลางคืนอยู่ดี”
อายะ : “หนูนอนคนเดียวนะคะ ไม่ได้นอนกับพ่อ”
แจ๊ส : “คนเดียว.......ทั้งบ้านมีเธอคนเดียวเนี่ยนะ”
อายะ : “ค่ะ บ้านหนูเล็กจะตาย”
แจ๊ส : “พี่กลัวว่ามันจะไม่ปลอดภัยน่ะสิ เวลากลางคืนถ้าโจรเข้ามา.....”
อายะ : “หนูรู้ค่ะ จริงๆ หนูก็กลัวอยู่เหมือนกัน แต่เพื่อให้พ่อสบายใจแล้ว ยังไงๆ หนูก็ต้องอยู่ให้ได้ค่ะ”
แจ๊ส : “อืม....ดีแล้ว........เข้มแข็งเหมือนกันนะเราน่ะ” (ลูบหัวรุ่นน้องอย่างเอ็นดู)
อายะ : “แต่ก็ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของพี่หรอกค่ะ” (ยิ้มหน้าบาน)
อีกแล้ว.......
อายะ : “คืนนี้....หนูจะอยู่เฝ้าพี่เองนะคะ”
แจ๊ส : “หะ....จะดีเหรอ”
อายะ : “ไม่ต้องห่วงค่ะ คืนนี้พ่อหนูบอกว่าจะไม่กลับบ้านเพราะไม่ต่างจังหวัดกับเพื่อน ให้หนูไปขอนอนค้างกับเพื่อนหรือรุ่นพี่คนอื่นเลยถ้ากลัวตอนอยู่คนเดียว”
เหอะๆๆ ช่างพอดีอะไรเช่นนี้
อายะ : “เรื่องเสื้อผ้าหนูมีเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วง”
แจ๊ส : “ล็อคประตูบ้านรึยัง”
อายะ : “เรียนร้อยค่ะ ^^ ”
แจ๊ส : “ดี..... หิวไหมล่ะ มีคุกกี้กับขนมปังวางอยู่บนโต๊ะโน้นนะ ไปกินได้เลย”
อายะ : “ขอบคุณค่ะ!”
มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมาในชีวิต...แต่มันก็ผ่านไป....โดยเหลือชิ้นส่วนความรู้สึกบางอย่างไว้.....ไม่ดี....ก็ร้าย....
ปล.ประโยคที่ชิโร่พูดว่า "แอบฟังน่ะ" ทำเอาขำอยู่นานเลยค่ะ 555+
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Mon Apr 18, 2011 9:53 pm
มาต่ออย่างเปื่อยๆ กว่าเน็ตจะเข้าได้ เฮ้อ...
- Spoiler:
- เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นสุดๆ ด้วยเวลาตื่นเกือบๆ เก้าโมง เพราะเมื่อคืนมัวแต่นอนคิดอะไรก็ไม่รู้ของตัวเองอยู่แทบครึ่งคืนซะงั้น - -
ไม่นานฉันก็ได้กินข้าวเช้าถึงจะสายไปหน่อยก็เหอะ
อายะ : “โห พี่บลูกินเร็วจัง”
แจ๊ส : “เหอะๆ ฉันละกลัวว่ามันจะอิ่มได้ไม่นานน่ะสิ”
อายะ : “ก็ว่านะคะ ข้าวต้มนี่หนูว่ามันก็ดูเยอะนะ แต่มันคงเบากระเพาะไปหน่อย”
แจ๊ส : “ช่างเหอะๆ เดี๋ยวรอๆ ไปก็รู้เอง”
ฉันบอกปัดๆ ไปแล้วก็หันไปดื่มน้ำ อายะเอาโต๊ะเลื่อนไปเก็บแล้วเดินไปเปิดทีวีดู เมื่อคืนเห็นว่ามีหนังผีออกด้วย แต่ดูไปไม่ถึงสิบนาทีทีวีก็ดันถูกเปลี่ยนช่องซะงั้น (รีโมตอยู่ที่อายะ) สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่หนังเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อะไรสักอย่างแต่ก็ถูกปิดไปอย่างรวดเร็ว ดูซิว่า วันนี้จะดูอะไรได้มากแค่ไหน
เอิมมมมมม.......ถ่ายทอดสดอะไรสักอย่าง ไม่ทันได้อ่านอะไรมากมายมันก็ถูกเปลี่ยนในพริบตา นั่นคนหรือคอมพิวเตอร์เนี่ย ไวยังกะ....
ติ๊ด เปิดมาช่องนี้ สารคดีของ...ฉลามขาว...
ติ๊ด! เฮ้ย ไวไปแล้ว.....คราวนี้เป็นข่าวสดจากสำนักข่าว....
ติ๊ด! สะกดชื่อยังไม่ทันออกก็ถูกเปลี่ยนอีก........เออ รายการทดลองวิทยาศาสตร์....
ติ๊ด! ไม่สงสัยที่เปลี่ยน เพราะดูจากหน้าตาพิธีกรแล้ว.....เด็กๆ คงดูกันลง ช่องนี้ก็เป็นอีกช่องหนึ่งที่ควรจะดู...
ติ๊ด! แต่เด็กคนนี้คงถือเป็นข้อยกเว้นสินะ เคยดูมาแล้วรึไง
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ!
แล้วรีโมตก็ถูกกดรัวอย่างไม่น่าเป็นไปได้ =[]= จะตั้งใจดูไปไหนเนี่ย ช่องนึงมันออกมาแค่เสี้ยววินาทีก็รู้แล้วเรอะว่ามันเป็นรายการอะไร
ติ๊ดๆๆๆ!
ตอนนี้ฉันชักเริ่มหน่ายๆ กับพรสวรรค์อันสุดยอดบรรยายไม่ถูกนี่แล้ว เลยกำลังจะขยับตัวลงมานอนเล่นบนเตียง
“เจอแล้ว!”
แล้วเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกก็พูดขึ้นมาอย่างดีใจราวกับหาสิ่งที่หายสาบสูญไปไม่ต่ำกว่าสามปีเจอ เลยทำให้ฉันแทบจะโดดผึ่งออกมาดู
โธ่ ที่แท้ก็รายการเบื้องหลังการถ่ายทำพวกหนังอะไรพวกนี้นี่เอง เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีรายการแบบนี้ด้วย จะว่าไป....ฉันก็ชอบดูพวกเบื้องหลังนี้หน่า
แจ๊ส : (ถามด้วยสีหน้านิ่งๆ) “ชอบเหรอ”
อายะ : “ประมาณนั้นแหละค่ะ ที่บ้านหนูมันดูช่องอื่นนอกจากทีวีปกติได้ไม่กี่ช่อง แล้วหนูก็ติดช่องนี้ที่สุดแล้วล่ะ”
แจ๊ส : ‘มิน่า ทนดูหนังผีได้เกือบสิบนาที เพราะอยากรู้นี่เองว่าช่องนี้ฉายหนังอะไร’
อายะ : (พูดยิ้มๆ) “มันดูน่าสนใจดีนะคะหนูว่า เหมือนว่าเราได้รู้เบื้องหลังความสำเร็จแล้ว.....มันรู้สึกประทับใจกับสิ่งที่เขาทำมามากขึ้นไปอีกหลายเท่าเลย”
อา...ฮะ มันก็อย่างงั้นจริงๆ น่ะแหละ
ฉันนอนๆ ไปดูทีวีไป ไม่นานก็ได้กินข้าวเที่ยงและได้ถอดสายน้ำเกลือออก เฮ...
“ตอนนี้เธอก็ออกโรงพยาบาลได้แล้วนะ”
แจ๊ส : “ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะหมอ แล้วค่ารักษาพยาบาล.....”
“มีคนจ่ายให้แล้วล่ะ”
แจ๊ส : “อ๋อ.....ค่ะ”
รุ่นพี่นัตสึมิแหงเลย........
หลังถอดสายน้ำเกลือออก ฉันก็ไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าสะพายฉันที่วางไว้บนโต๊ะแขก จากนั้นก็เดินออกมาพร้อมๆ กับอายะ
อายะ : “พี่นี่แข็งแรงเร็วจังเลยนะคะ ดูเหมือนคนไม่เคยเจ็บไม่เคยป่วยเลย”
แจ๊ส : “....งั้นเหรอ”
แต่นั่นคงไม่รวมกับอาการปวดหัวนิดๆ ใช่ไหม โอย....เมื่อไหร่จะได้เอาผ้าพันแผลที่หัวกับแขนแล้วก็ขาออกเนี่ย แน่นชะมัด
หลังเดินมาได้ครึ่งทาง อายะก็ขอแยกตัวไปที่ชมรมดนตรี ส่วนฉันก็เดินกลับบ้านตามเดิม
ครืด.......
เสียงเปิดประตูเหล็กอันคุ่นเคย....
ครึกๆ ปึ่ก!
เสียงกระชากประตูอย่างที่ทำมาตลอด
ฉันกลับมาถึงบ้านแล้ว..... ตัวเบาๆ ยังไงก็ไม่รู้
ตุ้บ!
สุดท้ายนิสัยเดิมก็กลืนกิน ฉันเดินเข้าไปในห้องตัวเองพร้อมกับโยนกระเป๋าลงหน้าตู้เสื้อผ้าทันที -_- จากนั้นก็ไปชาร์ตแบตฯ โทรศัพท์ ดีใจมากที่มันยังใช้ได้อยู่ และไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดกีฬาของโรงเรียน ใส่เสื้อวอร์มทับ แล้วก็ซิ่งโรว์เลอร์เบลดไปที่บ้านของรุ่นพี่ประธานชมรมดนตรีทันที
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Fri Apr 22, 2011 7:34 pm
ลงๆๆ ช่วงนี้มีเหตุทำให้ไม่ได้แต่งอย่างนานเลย (จะอะไรกันนักกันหนากับชีวิตก็ไม่รู้ T_T) เลยรู้สึกเซ็งสุดๆ
- Spoiler:
- ก็อกๆๆ
ฉันเคาะประตูหน้าบ้านทันทีที่ไปถึง ไม่นานเกินรอก็มีคนมาเปิดประตู
แจ๊ส : (โค้ง) “สวัสดีค่ะ รุ่นพี่รองประทาน”
มานามะ : “มาไวจัง เข้ามาได้เลยนะ”
แจ๊ส : “ค่ะ” (ถอดรองเท้าไว้ข้างๆ กำแพงแล้วเดินตามมานามะเข้าบ้าน)
มานามะ : “ดูหายดีแล้วนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอเพิ่งเป็นแผลเต็มตัว เพราะดูจากหน้าตาแล้ว...เหมือนว่าแค่โดนบาดนิดๆ หน่อยๆ เอง”
แจ๊ส : “รุ่นพี่รู้ได้ยังไงคะว่าฉันเป็นแผลเต็มตัวเลย”
มานามะ : “ก็อายะบอกไง จะใครซะอีก”
เอ่อ เนอะ ก็มีคนเดียวที่รู้ขนาดนั้น
อ้อ เกือบลืมไปเลย เพิ่งนึกมาได้ เดี๋ยวคงต้องไปขอให้โค้ชฮิโตมิโกะช่วยสักนิด ไหนๆ ก็โกหกคนไปเยอะแล้ว ขอไม่โกหกผู้หลักผู้ใหญ่เขาอีกดีกว่า
มานามะ : “มานามิกับอายะรออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวพี่มา เธอเข้าไปก่อนเลย”
แจ๊ส : “ค่ะ” (เปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป)
-------------------------------------------------------------
หลังจากคุยโน่นคุยนี่เสร็จไปประมาณ 20 นาที ฉันก็บึ่งกลับบ้านอย่างเร็วจี๋เพื่อไปเก็บของที่จำเป็น แล้วซิ่งโรว์เลอร์เบลดไปที่โรงเรียนไรมงทันที พอดีว่า บ้านฉันมันคั่นกลางระหว่างบ้านรุ่นพี่มานามะกับรุ่นพี่มานามิกับโรงเรียนน่ะนะ เลยตัดสินใจเดินทางแบบนี้
ฟุ่บ......ฟิ้วๆ ตึก....ครืดด!
หลังจากที่ซิ่งอย่างไร้ซึ่งความกลัวใดๆ ทั้งนั้น ฉันก็ไต่ขึ้นกับรั้วโรงเรียน ล้อรองเท้าที่ไม่หยุดหมุนก็พาให้ฉันพุ่งขึ้นไปตามทางชันของขอบรั้ว ลอยละลิ่วขึ้นกลางอากาศก่อนจะตกลงกับพื้นด้วยท่าบิดเบรกสุดๆ
เงียบมานาน ได้มาบ้าแบบนี้ค่อยโล่งหน่อย ฮ่าๆ
แจ๊ส : “ไงทุกคน” (ค่อยๆ สไลด์โรว์เลอร์เบลดไปที่สนามฟุตบอล)
อากิ : “หวัดดีจ๊ะ ทำไมออกมาไวจัง”
ฮารุนะ : “นั่นสิคะ กำลังคิดว่าจะไปเยี่ยมรุ่นพี่กันพอดีเลย”
นัตสึมิ : “แล้วเมื่อกี้ฝุ่นลอยมาจากไหนน่ะ”
แต่ละคำถาม.....โดยเฉพาะอันสุดท้าย
แล้วพวกที่เหลือก็ค่อยๆ ทยอยกันมารุม ณ ข้างๆ พวกผู้จัดการทีม
แจ๊ส : “พอดีหมอบอกว่าหมดน้ำเกลือครึ่งขวดนี่ก็ออกแล้วน่ะ”
ริกะ : “ไวดีจังเนาะ”
แจ๊ส : “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นสักหน่อย เอ๋ เอนโด นาย....”
เอนโด : “อ๋อ ฉันถูกเปลี่ยนให้เล่นเป็นลิเบโร่น่ะ”
แจ๊ส : “ลิเบโร่เหรอ ออ”
ก็ว่า ทำไมใส่เสื้อ Player
คิโด : “กำลังฝึกท่าใหม่อยู่”
แจ๊ส : “ท่าอะไรเหรอ”
คิโด : “ยังบอกไม่ได้หรอก”
โดมอน : (พูดเสริม) “ก็เอนโดน่ะสิ เอาแต่จะใช้มือลูกเดียวเลย เลยฝึกไม่ได้สักที”
พูดง่ายๆ มันติดจากการเป็นโกล์สินะ
แจ๊ส : “แล้วท่าที่ฝึกนี่เป็นไงเหรอ”
เอนโด : “รวบรวมพลังไว้ที่หัวแทนมือ ดัดแปลงมาจากท่าเซย์กิโนะ เท็คเค็น น่ะ”
แจ๊ส : “เซย์กิโนะ เท็คเค็น...?”
เอนโด : “ท่าไม้ตายขั้นสุดยอดที่คุณตาเป็นคนคิดขึ้นมา...” (หยิบสมุดเล่มหนึ่งมาเปิดให้ดู) “...ท่านี้ไง”
ฉันดูๆ ท่าตามที่เอนโดเปิดให้ดู.......โห ตัวหนังสือ เละซะยิ่งกว่าท่านู้นที่ให้ดูอีก แต่รายละเอียดคงเยอะน่าดู....เดาๆ อ่านะ
แจ๊ส : (พยักหน้าอย่างเข้าใจ)
เอนโด : (ปิดสมุด) “ต้องทำให้ได้เร็วๆ นี้แหละ พวกเรา ไปซ้อมต่อกัน!”
พวกนักเตะ : “โอ้!!!” (แยกย้ายกันไป)
ฉันถอดกระเป๋าสะพายวางไว้ตรงเก้าอี้ แล้วเปลี่ยนร้องเท้าเป็นรองเท้าพละธรรมดา
“แขนฉันมีอะไรเหรอ”
ฉันถามอากิที่เอาแต่มองแขนฉันตั้งแต่ฉันมาถึงนี่แล้ว คงไม่คิดจะแกะผ้าพันแผลหรอกนะ ฉันไม่อยากคิดสภาพคนมุงอีก
อากิ : “เปล่านะ แค่สงสัยว่าเป็นอะไรมากไหมน่ะ พันซะขนาดนี้”
....’แค่’ เหรอ แต่ฉันว่า ‘ไม่’
แจ๊ส : “แผลเล็กๆ น่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
พอมองๆ ไปแล้วเห็นพวกนี้เล่นฟุตบอลกัน ฉันก็รู้สึกอยากเข้าไปเล่นด้วย เอ่อ....เป็นงี้ตลอดแหละ ไม่รู้เป็นอะไรนักหนา ตอนนี้ชักจะเริ่มซ่าบ่อยแล้ว ฮ่ะๆ
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Tue Apr 26, 2011 8:04 pm
ลงๆๆ หลังจากโดนความขึ้เกียจกินสมองไปเกือบหมด(บวกกันคะแนนซัมเมอร์ที่แทบจะกระอักเลือดตายในห้อง[เวอร์ เพิ่งวันนี้เอง เกี่ยวได้ไง])
- Spoiler:
- ฉันว่าคิโดคงจะคิดอะไรสักอย่างออก แต่ก็ไม่รู้อะไรเห็นแค่ว่ามองไปทางซ้ายทีขวาทีฉันเลยเดินเข้าไปถาม
“นายหาอะไรอ่ะคิโด”
คิโด : “แถวนี้มีล้อรถไหม”
แจ๊ส : “ล้อรถ เห็นว่ามีอยู่ในห้องชมรมฟุตบอลนะ นายจะเอามาทำไม....”
ไม่ทันไร บุคคลตรงหน้าฉันก็หายสาบสูญไปอย่างไม่คาดคิด อ้าว เฮ้ย วิ่งไปตั้งแต่เมื่อไหร่
แจ๊ส : (ตะโกนไล่หลังพร้อมกับวิ่งตามไป) “แต่ฉันไม่รู้นะว่ามันถูกย้ายไปไหนรึเปล่า”
ก็ห้องชมรมมันถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่เหรอ
แต่พอไปถึงที่ เหมือนว่าโชคจะเข้าข้าง เพราะมีกองยางรถค่อนข้างเยอะอยู่ไม่ไกลไปจากซากห้องชมรมที่ตอนนี้กลายเป็นโครงสร้างร่างๆ
“ดีล่ะ!”
คิโดพูดออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะหยิบเชือกที่เอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ออกมา ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีพวกที่ตามมาด้วย ซึ่งได้แก่ โกเอนจิ โดมอน เอนโด และอโฟรดี้
เอนโด : “ทำอะไรน่ะคิโด”
คิโด : “มานี่หน่อยเอนโด”
ถึงจะเรียกแค่คนเดียว แต่ฉันกับโกเอนจิก็แอบๆ เดินตามไปด้วย ...เผื่อช่วยอ่ะแหละ คิดอะไรมากมาย
“โกเอนจิ นายจับตรงนี้ไว้นะ....ส่วนบลู มาช่วยฉันมัดเชือกตรงนี้หน่อย”
หลังจากที่ใส่ล้อรถขึ้นบนหัวเอนโด คิโดก็สั่งให้โกเอนจิค้ำล้อรถไม่ให้ตกไว้ ฉันก็โดนดึงให้ไปช่วยมัดเชือกให้เป็นปม ในขณะที่เอนโดยังทำหน้าเอ๋อๆ อยู่
เอนโด : “นายจะทำอะไรกันแน่เนี่ย”
แจ๊ส : “อยู่นิ่งๆ ดิ ฉันมัดไม่ได้”
เอนโด : (ทำหน้าจ๋อย) “แหง่ะ”
คิโด : “เสร็จล่ะ!”
สุดท้าย......ผลที่ออกมาคือ เอนโดถูกล้อรถสองอันที่มัดเชือกให้คล้องกันไว้ขึงแขนอยู่ด้วยสีหน้างงๆ
เอนโด : “ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย”
คิโด : “มันจะช่วยทำให้นายฝึกง่ายขึ้นไง กลับไปที่สนามเถอะ”
แล้วทั้งหมดที่ตามมาก็เดินกลับไปที่สนาม
“เดินลำบากชะมัดเลย! เอาออกได้ป่ะ”
เอนโดบ่นขึ้นระหว่างทาง
โกเอนจิ : “กลิ้งเอาสิ จะได้ไม่ต้องเดิน”
เอ่อ...ก็จริงนะ แถมไม่เมื่อยด้วย
ฉันแอบขำที่เอนโดหน้าจ๋อยลงไปอีกหลายสิบเท่า
“เอาล่ะ ซ้อมต่อ!......”
เปรี๊ยง!! ปึก!!
“โอ้ย!”
ไม่ทันไรที่ฉันเห็นลูกบอลลูกหนึ่งวางอยู่ด้านหน้าตัวเองและเหมือนโดนอะไรไม่รู้ครอบงำทำให้เตะลูกบอลออกไปค่อนข้างแรง รู้สึกตัวลูกบอลก็ไปโดนใส่เอนโดแล้ว
แจ๊ส : (วิ่งไปหาเอนโด) “ขอโทษนะๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ”
เอนโด : “มะ....ไม่เป็นไรหรอก เป็นเพราะฉันต่างหากที่ไม่ตั้งรับไว้” (ยิ้ม) “....แต่ตอนนี้......ช่วยเอาฉันขึ้นก่อน!!!”
แจ๊ส : (ตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ) “อืม” (ช่วยพยุงเอนโดให้ลุกขึ้น)
เอนโด : “เอาล่ะ.......ฉันพร้อมแล้ว!!!”
เปรี๊ยง!! ปึก!
สิ้นคำพูด ลูกบอลที่บินมาจากไหนไม่รู้ลอยเฉียดหูฉันไปโดนเข้าหับหัวของเอนโดเต็มๆ หันไปก็...อ้อ โดมอนนี่เอง
“ไหนว่าพร้อมไง เอนโด!”
โดมอนพูดด้วยสีหน้าทักทาย ถึงเอนโดจะไม่ได้ล้มลงไปก็เถอะ
เอนโด : “เอาน่าๆ คราวนี้ไม่พลาดแน่”
เปรี๊ยง!!
ฝีเท้าของคิโดที่เตะลูกบอลทำเอาฉันหลบแทบไม่ทัน จะไม่ยั้งกันเลยใช่มะ
เปรี๊ยง!! ปึก! เปรี๊ยง!!!! .....ผลั่ว!!! เปรี๊ยงๆ!!! ปึก! และบลาๆๆๆ
นี่คือเสียงที่พวกเราช่วยกัน(ฝึก)ซ้อมเอนโด ที่ทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยอย่างฉันเกี่ยวจนได้ เราะตัวเองแท้ๆ.......แต่มันก็สนุกดีนะ ^ ^
หลังซ้อมไปได้สักพัก ฉันก็ไปเอาผ้าขนหนูกับขวดน้ำในกระเป๋าตัวเองออกมาแล้วเทน้ำให้พอชุ่มผ้าขนหนู จากนั้นก็เอามาเช็ดหน้าอย่างสบายใจเฉิบ
“นายไม่ซ้อมเหรอ”
ฉันถามชิโร่ที่เผอิญเดินไปหา
ชิโร่ : “ไม่ล่ะ” (ยิ้ม) “แค่นี้ก็สนุกแล้ว”
แจ๊ส : (นั่งลงข้างๆ โดนหันไปในด้านตรงกันข้าม) “นายดูไม่ค่อยสดชื่นเลยนะ”
ชิโร่ : “อ๊ะ จริงเหรอ แต่ฉันก็เป็นปกติแบบนี้อยู่แล้วนี่”
แจ๊ส : “สายตานายมันบอก.......ถ้าไม่จริงฉันคงจะไม่พูดหรอก” (เปิดขวดน้ำพร้อมกับกระดกดื่มอย่างรวดเร็ว)
“....พี่บลูคะ!!!!!!!”
อึก!! เสียงนั่นทำให้ฉันแทบจะสำลักน้ำตายคาตรงนั้นแล้ว ไม่นะ.....โดนโชคชะตากลั่นแกล้งอีกแล้ว T^T
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Wed Apr 27, 2011 8:47 pm
เพิ่งได้ขึ้นดุริยางค์รุ่นใหญ่มาเจ้าค่ะ วันนี้ซ้อมวันแรก......งงโน้ตสุดๆ (ไอ้ที่ฝึกมาอย่างดีก็หายไปหมด เหอๆ) อ่านโน้ตไม่ทัน ได้แต่เนียนกับนั่งเอ๋อ 555
ลงๆๆ
ลงๆๆ
- Spoiler:
- และแล้วเด็กผู้หญิงที่มัดรวบผมครึ่งบนไว้ก็วิ่งมาหาฉันจากระยะทางประมาณเกือบสองร้อยเมตร บังเอิญเกินไปละ ที่จะมาเจอะกันในสถานที่นี้ในวันแบบนี้ -_-
“ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะคะ พี่สบายดีใช่ไหมคะ”
มิโกะทักทายอย่างร่าเริงหลังจากที่วิ่งมาถึง
แจ๊ส : (ปิดฝาขวดน้ำ) “ก็เหมือนเดิมแหละ”
มิโกะ : ‘แหม่...เหมือนเดิมจริงๆ ด้วย’ (หันไปหาบุคคลที่นั่งอยู่ข้างๆ หญิงผมดำ) “ดีค่า” (ทักทายอย่างร่าเริง)
ชิโร่ : (ยิ้มตอบ) “สวัสดี”
มิโกะ : “หนู...อากิระ มิโกะ ค่ะ พี่....”
ชิโร่ : “ฟุบุคิ ชิโร่ นะ”
มิโกะ : “อ้อ ค่ะ พี่ฟุบุคิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” (ยิ้มพร้อมกับยื่นมือ)
ชิโร่ : “อื้ม” (ยิ้มและจับมือตอบ)
ปล่อยให้สองคนนั่นคุยกันเหอะ ฉันเบื่อเด็กร่าเริง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน
ฉันลุกขึ้นเดินออกห่างโดนไม่ได้สนใจใครเลย แต่สักพักก็เหมือนมีใครตามมา......แทบไม่ต้องเดาเลย.....
แจ๊ส : “มีอะไรจะคุยเหรอ”
มิโกะ : “เยอะค่ะ! แต่พอเห็นแขนพี่แล้วก็นึกขึ้นได้อีกเรื่อง”
แจ๊ส : “อะไร”
มิโกะ : ‘เดาๆ เอาก็น่าจะรู้หนิ’ “พี่ไปทำอะไรมาคะ ถึงต้องพันผ้าพันแผลเยอะซะขนาดนั้น” ‘ติดเชื้อมารึไง’
.....เย็นไว้ๆ.....ก็แค่ความคิด....
แจ๊ส : “ก็เป็นแผลเล็กๆ น้อยๆ น่ะแหละ แค่แผลมันยาวแล้วก็เยอะ เท่านั้นเอง”
“ก็ไหนบอกนิดหน่อยไง!”
ฉันสะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ได้ยินจากข้างหลังตัวเอง อะ....อากิ ซวยละ กันบอกกันคนละอย่างแถมยังพูดดังเกินไปด้วย
แจ๊ส : “ก็นิดหน่อยไง......”
พอเห็นสายตาแบบนั้นฉันก็ชักจะเถียงไม่ออกแล้ว รู้สึกคล้ายๆ กับว่าจะมีแต่คนมองนะ..
อากิ : “ฉันไม่รู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่....ขอดูแขนหน่อย”
แจ๊ส : “ไม่เอาอ่ะ เรื่องแค่นี้ไกลหัวใจจะตาย ไม่เป็นไรหรอก” (พยายามเดินเบี่ยงแต่ไม่พ้น)
อากิ : (หันตัวไปบัง) “เอาแขนมาให้ดูเดี๋ยวนี้”
แจ๊ส : “... ฉันจะเอาขวดไปเก็บ....”
ฉึ่บ!!
=[]= ภายในพริบตา ขวดน้ำฉันถูกย้ายไปบนกระเป๋าอย่างรวดเร็วด้วยแรงขว้างอันแสนจะแม่นยำ
อากิ : “มือว่างละ ขอเสียมารยาทอีกหน่อยเถอะ”
แจ๊ส : “เฮ้ย! เดี๋ยว!........”
ไม่ทันเสียแล้ว....
แคว่ก!!
ผ้าพันแผลที่แขนฉันถูกฉีกออกอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าอากิจะโหดกว่าคราวที่แล้วเยอะเลย
“โห..... -O-”
ฟึ่บ!
ในขณะที่คนข้างหน้าฉันกำลังตะลึง ฉันก็ชักแขนกลับอย่างรวดเร็ว
แจ๊ส : (ใช้มือปิดรอยผ้าก็อตซ์ที่โดนฉีก) “บอกแล้วว่าไม่ต้อง” (หันหน้าไปทางอื่นและทำท่าจะออกเดิน)
อากิ : “จะไปไหน....” (รั้งไหล่แจ๊สไว้)
สติดีจริงๆ เพื่อนคนนี้ ฉันว่างานนี้คงรอดยากแล้วล่ะ
(....สักพัก...)
“ถามจริงนะ ไปโดนอะไรมากันแน่เนี่ย แขนถึงเป็นรูขนาดนี้ ไม่สิ....พรุนเลยยังว่าได้........”
บลาๆๆๆ อากิเทศน์ไม่หยุดหลังจากที่ลากฉันมายังมุมที่เหมาะสำหรับการทำแผล
แจ๊ส : “หยุดพูดเถอะ เพราะไม่อยากได้ยินเธอบ่นอะไรไงถึงไม่บอกเนี่ย”
อากิ : “จริงเร้อ” (ขึ้นเสียงสูง) “หรือเป็นเพราะเรื่องที่เธอเข้าโรงพยาบาลกันแน่!”
แจ๊ส : “....”
อากิ : “ไหนบอกว่าแค่ไปช่วยงานสตาฟแล้วแค่หัวแตกไง!....”
แจ๊ส : “ฉันหัวแตกจริงๆ”
อากิ : (พูดอย่างหนักแน่น) “แล้วแขนล่ะ.......ไปทำอะไรมา!”
แจ๊ส : “.....”
จะตอบไงดีล่ะ ในเมื่อทั้งสายตาและคำพูดขนาดนั้น
แจ๊ส : “บอกไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว แค่แผลนี่หายเรื่องก็คงจบอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว”
อากิ : (พูดประชดเล็กน้อย) “ถ้าหมายถึงแผลลึกๆ แบบนี้ เรื่องคงจบยากแน่”
แจ๊ส : “เพราะฉะนั้นก็อย่ารู้เลย........เรื่องนี้มันไม่มีอะไรจริงๆ” (ลุกขึ้นยืน)
ฉันเริ่มสงบลงได้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไม แต่เหมือนโดนสั่งจากอะไรสักอย่างภายในตัวทำให้ฉันเย็นลงได้รวดเร็ว
ฉันเดินหนีออกมาโดยไม่ได้สนใจเสียงที่ดังตามมาจากข้างหลังอีกไปจนถึงก๊อกน้ำ ฉันล้างแขนตัวเองที่มีแต่แปลเต็มไปหมด นึกอยู่แล้วว่าต้องโดนอะไรทิ่มแน่นอน แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือโรคบาดทะยักน่ะสิ
หลังล้างมือเสร็จ ฉันก็เกือบลืมว่าถ้ากลับไปก็อาจจะเจอคนถามอีกว่าเป็นอะไรมา แล้วจะเอาอะไรอีกดีล่ะ....ทั้งตัวตอนนี้ก็มีแต่ผ้าขนหนู เสื้อแขนยาวก็อยู่ในกระเป๋า แถมไม่มีอะไรที่ยาวพอจะปิดแขนตัวเองได้เลย - - หนีกลับบ้านแล้วบึ่งกลับมาจะทันไหมนะ
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Thu Apr 28, 2011 1:47 am
มาต่อแย้ววววววหลังจากที่หายไปนาน
ตำขอบคุณ...........................การหนอกล้อ........................คำสัญญา
- Spoiler:
- ฮิริว : (พูดยิ้มๆ) นี่มันเกินอะไรขึ้นเนี๊ยะ
ลิโนะ : (เงยหน้ามองฮิริวพลางคลี่ยิ้มให้) ก็ขอบคุณที่พี่ช่วยเตือนสติหมอนั่นให้ไงล่ะคะ ไม่งั้นมีหวังหนูได้เป็นเจ้าหญิงนิทราแน่
ฮิริว : (หัวเราะ) งั้นหรอกเหรอ
ลิโนะ : (กอดเอวฮิริว) พี่ก็รูว่ายูโตะคุงน่ะความรู้สึกช้าจะตาย
หญิงสาวผู้เป็นน้องพูดถึงชายหนุ่มในชุดผ้าคลุมพลางทำแก้มป่อง
ฮิริว : จริงด้วยสินะ………………….ว่าแต่แอนทีรอสมันไปทำไรกันน้องสาวพี่เนี๊ยะถึงได้กลายเป็นคนขี้อ้อนแบบนี้
ลิโนะ : พี่อ่ะ!!!!
หญิงสาวร้องขึ้นมาอย่างอายๆ
ลิโนะ : หนูก็เป็นอย่างนี้ของหนูมาตั้งนานแล้ว
หญิงสาวพูดพลางทำแก้มป่อง
ฮิริว : จ้า……………ไม่ได้ขี้อ้อนเลย………….แล้วที่ทำอยู่รี่เขาเรียกว่าอะไร
ลิโนะ : ก็เรียกว่า…………..(ทำท่าคิด) หนูรักพี่ชายสิคะ ^^
ฮิริว : อ่ะ จ้าแม่น้องสาว
ชายผมขาวผู้เป็นพี่กล่าวพลางขยี้ผมน้องสาวเล่น
ลิโนะ : (จัดผมให้เข้าทรง) พี่อ่ะ!!!
ฮิริว : ก็………………..เราน่ะมันน่าแกล้งหนิ
ลิโนะ : พี่น่ะ!!!หนูเป็นน้องสาวนะไม่ใช่เครื่องบันเทิง
หญิงสาวเงยหน้ามองพี่ชายอย่างงอนๆแล้วทำแก้มป่องใส่
ฮิริว : สงสันถ้าพี่เจอแอนทีรอสเมื่อไหร่ พี่จะต้องไล่เตะก้นมันซะล่ะม้างงงงง โทษฐานเปลี่ยนน้องสาวพี่เป็นสาวน้อยขี้อ้อน
ชายผมขาวพูดพลากลั้วหัวเราะ
ลิโนะ : แล้วไม่ดีเหรอ อย่างน้อยจะได้รู้สึกว่าตัวเองมีน้องสาวไม่ได้มีน้องชาย
หญิงสาวตรงหน้าประชดพลางยกมือขึ้นกอดอก ชายหนุ่มผมขาวเห็นดังนั้นจึงทำตามบ้าง
ฮิริว : (พูดเสียงเรียบ) รู้แล้วเพราะฉะนั้นถึง………………(คลายมือที่กอดอกออกพลางเดินเข้ามาใกล้ลิโนะ)ได้ชอบแกล้งไงเล่า
ชายหนุ่มพูดพลางจี้เอวหญิงสาวไม่ยั้งจนหญิงสาวผู้เป็นน้องที่ยืนอนู่ต้องทรุดตัวลงและหัวเราะจนน้ำตาไหล
ลิโนะ : พี่ฮิริวน่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ เล่นอะไรไม่รู้ จั๊กจี้นะ
----------------------------------------------------
วันต่อมา นักเตะทุกคนลงมาซ้อมกันอย่าขันแข็งเช่นเคย
ฮารุนะ : ดีจังเลยนะคะที่เห็นทุกคนมีความสุขอย่างนี้
ลิโนะ : อืม ก็รักฟุตบอลเหมือนกันนี่หนา…………..การที่เราทำในสิ่งที่ชอบมักจะทำให้เรามีความสุข
ฮารุนะ : งั้นหนูกันพี่อากิต้องไปเตรียมอาหารกลางวันแล้วล่ะ โชคดีนะคะ
ลิโนะ : อืมจ๊ะ(โบกมือให้)
เด็กสางโบกมือตอบพลางส่งยิ้มให้กับหญิงสาวคู่สนทนา พอดีกับที่คิจังเดินออกมาดื่มน้ำที่ข้างสนามพอดี เขาเดินเข้ามาทางด้านหลังของหญิงสาวผู้เป็นเทรนเนอร์ของทีม
ลิโนะ : (หันกลับมาเจอคิจังบืนยิ้มอยู่ห่างจากหน้าตนไม่กี่เซนเท่านั้น)ย..............ยิ้มอะไร(หลบตา)
คิจัง : อบ่าลืมสัญญาของเรานะ
ลิโนะ : (ทำงง) สัญญา..............สัญญาอะไร ใครไปสัญญาอะไรกับนายเมื่อไหร่กัน
คิจัง : ก็โธ่!!!!!!!!!!!ก็เมื่อวานไง คุณสัญญาว่าจะเป็นแฟนกับผม
ลิโนะ : (หน้าแดง) ใครบอกฉันบอกว่าใครจะปฏิเศษนายได้ล่ะ แต่ไม่ได้บอกว่าฉันไม่ได้ปฎิเศษนายซักหน่อย
คิจัง : โธ่ ฮานะจังน่ะ
ลิโนะ : แต่ถ้า.................
คิจัง : (ยิ้ม) ถ้าอะไรครับ
ลิโนะ : ก็ถ้านายเป็นแชมป์FFIฉันอาจจะจะลองพิจรณาดูอีกที่ก็ได้นะ
ลิโนะพูดอย่างยิ้มๆแล้วเดินออกไป
ซากุมะ : (เดินมาด้านหลังคิจัง)งานงอกแล้วไอ้เพนกวิน
คิจัง : (หน้าแดง) ห..................หนวกหูน่า ไปซ้อมกันเถอะ
ซากุมะ : (แซว) แหนะๆที่งี้ล่ะมีไฟขึ้นมาเชียว
ตำขอบคุณ...........................การหนอกล้อ........................คำสัญญา
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Fri Apr 29, 2011 8:14 pm
ฮ่า เรียนซัมเมอร์จบซะที (โล่งขั้นสุดยอด)
ลงๆๆๆ หลังจากโดดไปเมื่อวาน
ลงๆๆๆ หลังจากโดดไปเมื่อวาน
- Spoiler:
- .....ตึ่ก...
ฉันเหมือนจะได้ยินเสียงของแข็งกระทบกับพื้นเบาๆ จากข้างหลัง หันไปก็เจอ
“คะ.....โค้ชฮิโตมิโกะ”
ฉันพูดเบาๆ พลางไขว้แขนหลบไว้ข้างหลัง
โค้ชฮิโตมิโกะ : “ออกจากโรงพยาบาลไวดีนะ”
แจ๊ส : “ค่ะ....ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง” (โค้ง)
โค้ชฮิโตมิโกะ : “เธอเป็นอะไรกันแน่ บอกฉันมาได้ไหม”
แจ๊ส : “โค้ชรู้ได้ยังไงคะ”
โค้ชฮิโตมิโกะ : “จากที่เห็นเธอคุยกับคิโนะเมื่อกี้....”
แจ๊ส : “......”
เหอะๆ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แจ๊ส : “ค่ะ แต่หนูขออะไรอย่างหนึ่งนะคะ”
โค้ชฮิโตมิโกะ : (ยืนทำหน้าเรียบ)
แจ๊ส : “โค้ชอย่าเพิ่งเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นในทีมอินาสุมะ คาราวาน นะคะ”
โค้ชฮิโตมิโกะ : (เงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น) “... ก็ได้ มีข้อแม้ว่าเธอต้องบอกความจริงมาให้หมด”
หมะ........หมดเรอะ........มะ........ไม่เอาด้วยหรอก -[]-
แล้วฉันก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแทบจะทั้งหมดให้ อย่าหวังว่าฉันจะบอกไปหมดเด็ดขาด .....ไม่มีทาง
โค้ชฮิโตมิโกะ : (พูดหลังจากฟังจบ) “เธอไปหาเรื่องใครมารึเปล่า”
แจ๊ส : “ไม่เคยค่ะ”
โค้ชฮิโตมิโกะ : “แน่ใจนะ”
‘นั่นสิ......แกแน่ใจแล้วหรือ....’
แจ๊ส : “คะ.....ค่ะ” (พยักหน้ายืนยัน)
โค้ชฮิโตมิโกะ : “....... ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นละกัน อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกล่ะ”
โค้ชพูดจบก็ทิ้งถุงอะไรไว้แล้วหันหลังกลับและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
นี่.......จบแค่นี้แล้วเหรอ........โค้ชไม่สงสัยเลยหรือไงว่าเกิดขึ้นมาจากอะไร.....ไม่มีสีหน้าอื่นที่แสดงออกมาเลยเหรอ.......โค้ชเขาคิดอะไรอยู่กัน....
‘โค้ชเขาก็พวกเดียวกับแกไม่ใช่เหรอ น่าจะเข้าใจ’
ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่นอน คนอย่างฉันมันจะไปเข้ากับใครได้
‘อ๊ะ......นั่นสินะ แกมันก็ไม่ใช่มนุษย์’
ฉันก็มนุษย์คนหนึ่งในโลกนะ!
‘แล้วทำไมถึงไม่เคยร้องไห้ล่ะ’
แกหมายความว่าไง.......
ฉันเริ่มเอามือกุมหัวตัวเอง......เพราะเสียงนี่.....มันรบกวนจิตใจฉันเหลือเกิน
‘หมายความอย่างที่พูดแหละ’
เลิกพูดสักที.......ฉันไม่อยากฟัง.........!
‘ไม่ว่าจะผ่านไปแค่ไหนแกก็ไม่เคยจะรับความจริงตัวเองได้สักทีนะ’
เรื่องอะไรกัน! ไม่มีสักหน่อย......
‘เฮอะ!........แกก็ทำตัวแกเองทั้งนั้น ไม่รู้หรือไงว่าฉันละเบื่อแกจริงๆ’
แกเป็นใครกัน......
‘แกน่าจะทบทวนความทรงจำตัวเองดูนะ’
ฉันไม่มีความทรงจำอะไรทั้งนั้น!!!!!!!
..... ฉันคิดอะไรออกไปเนี่ย ........
‘โอ้ จริงสิ ฉันลืมสนิทเลย’
แกเป็นใคร.....บอกมา
‘ก็........คนที่แกเกลียดที่สุดไง’
ฉันไม่เคยเกลียดใคร.......บอกมาดีๆ ได้ไหม
‘พูดดีๆ กับฉันก็เป็นนี่..........ก็ได้..... ฉันคือ’
“พี่บลูคะ!!!!!!!”
เสียงใสๆ ทำเอาฉันสะดุ้งโหยงทันที หันไปตามต้นเสียง......มิโกะเองหรือ
ฉันรีบซ่อนแขนไว้แล้วตะโกนบอกมิโกะว่าเดี๋ยวจะไปหา จากนั้นก็หันไปเจอะกับถุงที่โค้ชทิ้งไว้ให้ ข้างในมีผ้าก๊อตซ์ม้วนใหญ่
.....ขอบคุณค่ะ.....โค้ช....
ฉันรีบผันแขนตัวเองแล้ววิ่งไปตามทางที่มิโกะวิ่งไป
“ฉันหายไปนานขนาดมาตามเลยเหรอ”
มิโกะ : “นานอะไรกันคะ เพิ่งผ่านไปสามนาทีเอง” (ยิ้มอย่างร่าเริง)
งั้นก็แป๊บเดียวเองสิ.....
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
Fliz flamme Wed May 04, 2011 4:58 pm
หวัดดีอาซึสะอยู่อะป่าว ตอบด้วยน่ะ
Fliz flamme- จำนวนข้อความ : 1
Join date : 03/05/2011
Age : 27
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
shiotari atsusa Wed May 04, 2011 9:03 pm
ฟลิซซซซซซซซ มาแล้วเหรออออออออ 
จะโอเวอร์ทำไมเนี่ย
จะโอเวอร์ทำไมเนี่ย
shiotari atsusa- จำนวนข้อความ : 43
Join date : 11/11/2010
Age : 26
ที่อยู่ : อยู่กับกาเซล
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Thu May 05, 2011 12:22 am
มาแล้วๆๆๆๆหลังจากหายไปนาน
รอยยิ้ม................ภารกิจ..........................คนที่เกี่ยวพัน
- Spoiler:
- ลิโนะเดินออกมาจากสนามซ้อมพร้อมกับอมยิ้มอย่างมีความสุข
ลิโนะ : (พึมพำ)ใครว่าฉันไม่ตกลงล่ะ........ฉันน่ะยอมเป็นแฟนนายตั้งแต่ตอนที่นายสบตาฉันครั้งแรกแล้ว.................แต่ก้..................ขอเล่นตัวหน่อยแล้วกัน^^
ลิโนะเดินยิ้มบางๆพลางก้าวเข้าบ้าน
“อ๊ะอา................สวัดดีฮาร์ท”เสียงฃายหนุ่มที่พูดภาษาญี่ปุ่นสำเนียงแปร่งๆพูด
ลิโนะ : (หันมามอง) อ๊ะ..............สวัดดียังไม่กลับอเมกาอีกเหรอ
เอริก : ก็อยู่สะสางเรื่องทางนี้นิดหน่อยน่ะ
ลิโนะ : (มองซ้ายมองขวา) อ้าว!!!แล้วแคลล่ะ
เอริก : อ้อ แคลกลับไปพร้องกับทีมยูนิคอร์นแล้วล่ะ
ลิโนะ : อืม...................อดทนหน่อยนะเดี๋ยวเรื่องก็จบแล้วแหละเดี๋ยนายก็ได้กลับไปหาแคลแล้ว
เอริก : อ่ะ...........อือ ฉันถึงมาขอความช่วยเหลือเธอไง
CSIหนุ่มพูดพลางยื่นแฟรตไดรฟ์ให้ลิโนะ เธอมอง ไดร์ฟอันจิ๋วอย่างชั่งใจ
ลิโนะ : (เงยหน้ามองเอริก) คราวนี้ ที่ไหน
เอริก : (ยิ้ม) สมกับเป็นฮาร์ทจริงๆ คราวนี้เป็นที่ค่ายเดอะ คิงดอม โซนอเมริกาใต้ แต่.........................
ลิโนะ : (มองหน้าเอริก) แต่อะไรเหรอ..........................
เอริก : แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับคาเงยาม่าน่ะสิ เธอสะดวกใจที่จะทำเหรอ
ลิโนะ : อืม ยิ่งถ้าเรื่องนี้เกี่ยวกับโซซุย ฉัยยิ่งต้องทำ
เอริก : ฮาร์ท..........ฉันขอถาอะไรเธออย่างหนึ่งนะ
ลิโนะ : (เช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา) ว่ามาสิ
เอริก : ทำไมเธอถึงได้ทำเพื่อเขาขนาดนั้นทั้งๆที่.............เธอกับคิโดคุงต่างก็ต้องเจ็บเพราะเขา
ลิโนะ : (ยิ้มให้เอริก) ก็เพพราะเป็นโซซุยไง................เพราะเป็นโซซุยถึงได้ทำ..................เพราะเป็นโซซุยที่ฉันทั้งรักทั้งเกลียดไงฉันถึงต้องทำให้คนที่เคยมองว่าโซซุยเป็นคนไม่ดีเปลี่ยนความคิดเสียใหม่
เอริก : (ยิ้มจางๆ) ผูกพันกันจริงน๊า.....................
ลิโนะ : ก็แน่ล่ะสิก็ดูแลทั้งฉันทั้งยูโตะคุงมาตั้งแต่เด็กแล้วนี่
เอริก : อืม...............เขาจะรู้ไหมนะว่าพวกเธอรักเขาและแคร์เขามากขนาดนี้น่ะ
ลิโนะ : (กระตุกยิ้ม) รู้สิ............รู้แน่...................คนอย่างเขาน่ะ..................อย่างโซซุยน่ะ...........รู้อยู่แล้ว................
เอริก : นั่นสินะ........(ยิ้ม)...................มานี่ดีกว่าเราจะได้คุยเรื่องรายละเอียดงานกัน
เอริกเดินนำลิโนะมาที่ห้องโถงกว้างซึ่งมีกระดาษม้วนโตซึ่งเธอไม่คุ้นนักวางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง
เอริก : (เดินไปหยิบม้วนกะดาษมากาง) นี่คือแผนผังของที่พัก เดอะ คิงดอม(ไล่นิ้วไปตามช่องวาง) เธอสามารถเข้าไปนบ้านได้โดยทางนี้(ไล่นิ้วไปตามทางที่ว่าง)
ลิโนะ : แต่ถ้าเราไปทางนั้นมันออกจะเสี่ยงซักหน่อยนะเพราะดูสิทางนั้นเป็นที่โล่ง แต่ถ้าเราเปลี่ยนไปทางนี้ล่ะ(ชื้ไปที่พื้นที่สวน)ดูทางนี้จะเซฟกว่านะไม่มีที่โล่งด้วย
เอริก : อืมก็เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน........งั้นตามนี้นะ เดี๋ยวเธอบุกเดี่ยวเข้าไปเลย ส่วนฉันจะคอยเป็น back ให้
ลิโนะ : (ยิ้ม) ปิดจ๊อบงานนี้ขอฉันเลือกร้านนะ
เอริก : คร้าบๆ ขอให้มันเสร็จจริงๆเถอะฉันก็อยากกลับไปฟลอลิด้าเต็มแก่แล้วเหมือนกัน............อ่ะ ถ้ามั่นใจอย่างนั้นเย็นนี้หลังเลิกซ้อมเจอกันนะ
ลิโนะ: อืม^^
เอริก : งั้นฉันไปก่อนนะเลิกซ้อมแล้วเจอกัน
เอริกพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะเดินจากไป...
ลิโนะ : (มองตามพร้อมกับยิ้มจางๆพลางพูดเบาๆกับตัวเอง) เพื่อโซซุยมากกว่านี้ฉันก็ทำได้..............
“คุยอะไรกับเอริกเหรอ..........”
เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูดังขึ้นมาอย่างร่าเริงทางด้านหลัง
ลิโนะ : ก็.............ไม่มีอะไรมากหรอก.........ไม่ต้องเป็นห่วง^^
คิจัง : (จ้องหน้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจ) แน่นะ
ลิโนะ : (เอนตัวหนีอย่างหวาดๆ) ก..........ก็แน่สิไม่มีอะไร
คิจัง : จริงนะ
ลิโนะ : (เหงื่อตก) ก็ จริงอ่ะดิ…………..ฉ.................ฉันจะไปโกหกนายทำไม
คิจัง : จริงนะ..........................
ลิโนะ : อ่ะ................อืม............อืม
คิจัง : ดีงั้นไปทานข้าวกันผมหิวแล้ว
คิจังพูดพลางลากลิโนะไปที่ห้องอาหาร
ลิโนะ : อ่ะ ค..............เดี๋ยวๆๆๆๆฉันเดินเองได้
คิจัง : ก็ตามมาเร็วๆสิครับผมหิวแล้ว
ลิโนะ : นายหิวแล้วมาเกี่ยวอะไรกับฉัน
คิจัง: ก็ผมอยากทานกับคุณนี่
ลิโนะ : เหรอ....................
คิจัง : (อ้อน)ครับ.............ไปทานข้าวกับผมน๊า.........................
ลิโนะ : (แลบลิ้นใส่) อย่าลืมนะว่าฉันยังไม่ใช่แฟนของนาย
เมื่อพูดจบฮิโระก็เดินเข้ามาฉุดแขนลิโนะไปกระซิบ
ฮิโระ : แผนสูงจังน๊า...............เพิ่มแรงจูงใจหรือไง
ลิโนะ : (กระซิบตอบ) อืมใช่ เพื่อตัวเขาเอง................และก็เพื่อโซซุยด้วย...........เพื่อคนอื่นจะได้รู้ว่าทักษะฟุตบอลที่โซซุยสอนน่ะมันมีประโยชน์มากแค่ไหน
ฮิโระ : เหรอ....................ดูเธอเคารพโซซุยชองเธอมากเลยนะ
ลิโนะ : อืม ไม่เฉพาะฉันนะหมอนั่นก็ด้วย(ปลายตาไปที่คิจัง) เห็นเฉยๆอย่างนั้นน่ะที่จริงเขาก็รักโซซุยมากเหมือนกัน.............................อาจจะมากกว่าฉันเสียด้วยซ้ำ
ฮิโระ : อื้อ……….^^
รอยยิ้ม................ภารกิจ..........................คนที่เกี่ยวพัน
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
_ANNIE_ Thu May 05, 2011 7:57 pm
ฟร็อกซ์ซัง(ใช่ไหมอะค่ะพี่ลิโนะ)ยังคงแอบดราม่าเหมือนเคย=w=
ปล.หายหัวจากบอร์ดไปร่วม3เดือน กลับมาแล้ว~
ปล.หายหัวจากบอร์ดไปร่วม3เดือน กลับมาแล้ว~
_ANNIE_- จำนวนข้อความ : 80
Join date : 19/10/2010
ที่อยู่ : อยู่กับเทนม่าาาา
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Thu May 05, 2011 9:31 pm
อ่ะจร้า รู้สึกมันจะกลายเป้นอัตลักษณ์(ความเป็นตัวตน)ของพี่ไปซะแล้วไอ้คำว่าคราม่าเนี๊ยะ_ANNIE_ พิมพ์ว่า:ฟร็อกซ์ซัง(ใช่ไหมอะค่ะพี่ลิโนะ)ยังคงแอบดราม่าเหมือนเคย=w=
ปล.หายหัวจากบอร์ดไปร่วม3เดือน กลับมาแล้ว~
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
jass-blue2020 Sat May 07, 2011 7:39 pm
ลงๆๆ ต่อไปนี้จะขอดองให้น้อยลงนะคะ (ยังจะดองอยู่//me โดนต่อย)
แต่วันนี้.....เปื่อยจริงๆ เพราะฝนตก (เกี่ยวมั้ยเฮ้ย!!?)
แต่วันนี้.....เปื่อยจริงๆ เพราะฝนตก (เกี่ยวมั้ยเฮ้ย!!?)
- Spoiler:
- ไม่น่าเชื่อว่า....สิ่งที่ผ่านไปทั้งหมดเมื่อครู่.....คือเวลาเพียงนิดเดียว เหมือนแค่ว่าก้าวเท้าเดินไปได้สักระยะหนึ่งเองเนี่ยนะ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้รู้สึกว่ามันเร็วขนาดนั้นเลย.....เหมือนว่าผ่านไปเนิ่นนานมากกว่า
“......พี่คะ......”
จู่ๆ ก็มีมือส่ายไปมาตรงหน้าฉันทำให้ฉันกลับมามีสติเหมือนเดิม
แจ๊ส : (คว้ามือที่อยู่ตรงหน้าลง) “อย่าบังสิ”
มิโกะ : ‘เฮอะ.....น่าเบื่อจริงๆ’ (บู้ปาก)
แจ๊ส : (หันซ้ายขวา) “อากิล่ะ”
มิโกะ : “ไม่เห็นตั้งแต่หนูไปตามพี่มาแล้วนะคะ” ‘เรียกตั้งนาน แกล้งหรือไงกัน แถมยังความจำเสื่อมอีก’
แจ๊ส : “อ่ะ......เหรอ นึกว่ายังอยู่”
มิโกะ : “มีอะไรเหรอคะ”
แจ๊ส : “เปล่า...”
ก็แค่อยากรู้ว่ามีใครอยู่แถวนี้บ้าง....ทำไมเหรอ
มิโกะ : ‘แปลกคน....’
ถือว่าชมละกัน.....รำคาญจัง โอย.....เมื่อไหร่เวลาแบบนี้จะผ่านไปเนี่ย
ฉันหันสายตาไปด้านขวามือของตัวเอง คนที่อยู่ซ้ายนี่ก็ทำสายตาเลื่อนลอย หันสายตากลับไปทางซ้ายก็ทำท่ารื่นเริงแต่ความคิดตรงกันข้าม เห็นตัวเองอยู่ตรงกลางแล้วนึกถึงคำว่า เส้นแบ่ง ยังไงไม่รู้แฮะๆ ระหว่างความสุขกับความเศร้า สินะ ฮ่ะๆ เอ่อ...ไม่ใช่ละๆ
“นายเป็นอะไรของนาย”
ฉันตัดสินใจถามออกไปเพราะคาใจมาตั้งนานแล้ว
ชิโร่ : “หือ...อะไรเหรอ”
แจ๊ส : “ก็อย่างที่ถามแหละ นายเป็นอะไร”
ชิโร่ : (สะดุดไปเล็กน้อย) “ฉันก็ปกติดีนี่....ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
แจ๊ส : “อย่างที่บอกไปเมื่อกี้” (ถอนหายใจ) “...หน้านายมันฟ้องนะ”
-----------------------------------------------------------
เวลาผ่านไป ดูเหมือนว่าจะเร็ว แต่ก็ไม่เร็ว เหมือนว่าฉันนั่งบ้าอยู่คนเดียวซะมากกว่า
ประโยคที่คุยกับชิโร่เมื่อกี้น่ะเหรอ ฉันก็ไม่ได้คำตอบอะไรมาหรอก ถามๆ ไปก็ได้คำตอบแต่ปฏิเสธมา เลยไม่รู้ว่าจะยืดเยื้อถามต่อไปทำไม
และที่ฉันบอกไปว่าเหมือนนั่งบ้าอยู่คนเดียวก็เพราะตัวฉันเองเอาแต่คิดโน่นนี่ไปเรื่อยคนเดียวน่ะสิ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองชอบเป็นอย่างนี้บ่อยๆ ฮ่ะๆ......... แต่ต่างจากตอนนี้ลิบลับเลย
ตอนนี้ฉันค่อยๆ ก้าวขาเดินด้วยความเร็วสม่ำเสมออยู่คนเดียว เดินไปอย่างไร้จุดหมายเหมือนวันก่อนๆ ที่เซ็งๆ แต่ก็ไม่เหมือนที่วันนี้....กลับเหงาแปลกๆ
อาจเป็นเพราะว่าสิ่งที่ขาดหายไปยังไม่กลับคืนก็ได้มั้ง บลู........ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
.....การคิดถึงคนที่ใกล้ชิดที่สุดก็พาลให้ฉันคิดถึงคนที่ตัวเองไม่ชอบที่สุด
.....เมื่อตอนบ่าย......ได้ยินเสียงๆ หนึ่ง ไม่รู้ว่าใครหรือมาจากไหน
จะว่าคุ้นก็ไม่ใช่ ไม่เคยรู้จักเลยก็ไม่เชิง
หรือว่าฉันจะบ้าไปเองนะ โธ่ๆ ก็แค่เสียงชั่ววูบ คิดอะไรมากเนี่ย ฉันบ้าไปเองชัวร์ๆ
ฉันตบๆ หน้าตาตัวเองนิดหน่อยเหมือนเป็นการเตือน
แต่....จากใจจริงก็ยังอยากรู้นะว่าเสียงที่ได้ยินนั่นคืออะไร
ฉันรวบผมข้างหลังตัวเองมาพาดไหลก่อนจะสางเล่นๆ อย่างเหม่อๆ พร้อมๆ กับเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายต่อไป
.....อยากถามตัวเองว่า......เดินแบบนี้จะไปได้ถึงไหนกันเชียว!
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Wed May 25, 2011 2:18 am
มาต่อแย้วววววววววว
- Spoiler:
- ลิโนะยิ้มบางๆตอบกลับเพื่อนสาวแล้วสาวเท้าเดินไปที่ห้องอาหารทั้งๆที่ในใจของเธอยังคงครุ่นคิดถึงบทสนทนาที่มีกันCSIหนุ่มเมื่อสักครู่
------------------------------------------
“นี่ฮานะจัง!!!มีอะไรเหรอ”
“ฮานะจัง!!!
“ฮานะจัง”
“เน่~~~ ฮานะจัง!!!”
ชายหนุ่มในชุดผ้าคลุมเรียกเธอเสียงดังพร้องทั้งเขย่าตัวของเธอเพื่อให้คู่สนทนาสาวรู้สึกตัว
ลิโนะ : (สะดุ้งสุดตัว) ย..........ยูโตะคุง!!! ม..........มีอะไรเหรอ
คิจัง : ก็ผมเห็นคุณเหม่อๆไปตั่งแต่เมื่อกี้แล้วมีอะไรหรือเปล่า
ลิโนะ : ป.........เปล่า............เปล่าหรอกไม่มีอะไร
คิจัง : หรือว่าจะไม่สบาย (เอื้อมมือข้างหนึ่งไปแตะหน้าผากลิโนะ ส่วนอีกข้างแตะหน้าผากตนเอง) ตัวก็ไม่ร้อนหนิ
ลิโนะ : ก.............ก็บอกแล้วว่าฉันไม่เป็นอะไร ห.............หิวแล้ว ร.....รีบกินเถอะ
คิจัง : ไม่เป็นอะไรแน่นะ
ลิโนะ : น.......แน่สิ
คิจัง : เมื่อกี้เอริกมาหาคุณมีเรื่องอะไรเหรอครับ
ฟุโดว : หึงล่ะสิ~~~
คิจัง+ลิโนะ: (หันไปพูดใส่ฟุโดวเสียงดัง) ยุ่งน่า!!!
ฟุโดว : (ทำน้ำเสียงกวนๆ) โอ๊ะโอ...............พูดแทงใจดำล่ะสิ
ฮิโรโตะ : ฟุโดว!!! พูดอะไรระวังปากหน่อย
ฟุโดว : (ทำหน้านิ่ง) ทำไมล่ะก็ปากฉันไม่ใช่ปากนายหนิ
ฮิโรโตะ : (โมโห) นายนี่มัน!!!
ฟุโดว : เอ้า!!!นึกคำด่าไม่ออกเหรอ...............นายเผือกอวกาศ
ฮิโรโตะ : นายนี่มัน!!!
ฟุโดว : ทำไม!!!
ฮิโรโตะ : นายหัวไม้กวาด
ฟุโดว : อิจฉาล่ะสิ..........ทรงนี้ออกจะเท่
ฮิโรโตะ : เท่บ้าเท่บออะไร!!!
ลิโนะ : (ตวาดทั้งคู่เสียงดัง) พอได้แล้วทั้งคู่เลย จะทะเลาะกันให้ได้อะไรขึ้นมา เราเป็นทีมเดียวกันนะ ต้องสามัคคีกันไว้ถึงจะถูก ฟุโดวมันไม่ใช่เรื่องของนายเลยนะที่จะมาฟังฉันกับยูโตะคุงคุยกัน
หญิงสาวเข้าแทรกกลางระหว่างทั้งสองหนุ่มซึ่งเพิ่อก่อสงครามน้ำลายขนาดย่อมในห้องอาหาร
ฮิโรโตะ : เห็นไหมงานนี้นายผิดเต็มประตู
ลิโนะ : (อ่อนเสียงลง)ขอบใจมากนะฮิโรโตะคุงที่ช่วยพูด แต่นายก็ไม่ใช่ว่าไม่ผิดนะ
ฮิโรโตะ : (ชี้หน้าตัวเอง) อ่ะ.................เอ๋ ฉันเหรอ
ลิโนะ : อืมนายนั่นแหละ
ฮิโรโตะ : ตรงไหน
ลิโนะ : (ยิ้มบางๆให้ฮิโรโตะ) ก็..............ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฟุโดวคุงพยายามยั่วโมโหนาย แต่นายก็ยังจะเดินไปตกหลุมพรางของฟุโดวอีก
ฮิโรโตะ : (จ้องหน้าลิโนะ)เธอรู้ได้ไงว่าฉันรู้
ลิโนะ : ฉันมองหน้าเธอก็รู้แล้ว...........
ฮิโรโตะ : (ทำหน้างง) หน้าฉันมันบอกตรงไหน
ลิโนะ : (หลับตาลง) ก็...............นายเหงานายก็เลยหาคนทะเลาะด้วยไง
เครื่องหมายคำถามฉายชัดอยู่บนใบหน้าสีซีดของเด็กหนุ่มที่ผมสีแดงฉานราวกับลูกกวาด
ลิโนะ : (หัวเราะเบาๆ) ก็หน้านายน่ะเหมือนชาเขียวเข้าไปทุกวันๆแล้วน่ะสิ
ฮิโรโตะ : ชาเขียวเหรอ..................หมายความว่าไง
ลิโนะ : ชาเชียวก็คือมัฉฉะ แล้วมัฉฉะ ก็คือ..................อย่าบอกนะว่านายไม่รู้
หญิงสาวพูดอย่างร่าเริงก่อนที่จะก้มหน้าก้มทานอาหารในถาดจนหมด
ฮิโรโตะ : (เหมือนเพิ่งนึกออก) มัฉฉะ.............ลิโนะนี่เธอหมายความว่า!!!
ลิโนะ : แหม............รู้ตัวช้าจังเลยนะ
หญิงสาวพูดพลางเดินเอาถาดไปเก็บที่ ในระหว่างนั้น เด็กหนุ่มหัวสีลูกกวาดก็เหลือบไปเห็นเพื่อนหนุ่มในชุดผ้าคลุมที่นั่งกลั้นหัวเราะอยู่
ฮิโรโตะ : นายก็เหมือนกันนะคิโด ดูแลว่าที่แฟนให้มันดีหน่อยสิ
คิจัง : (ทำหน้างง) แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันอ่ะ
ฮิโรโตะ : ไม่รู้ล่ะ(เดินหนี)
คิจัง : (หันไปพูดกับลิโนะ) ฮานะจังคุณนี่มันแสบจริงๆน๊า...................
ลิโนะ: แล้วทำไมฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
คิจัน : คร้าบๆๆๆ
ลิโนะ : ไอ้ครับๆของนายนี่มันหมายความว่าไง
คิจัง : (เดินอ้อมโต๊ะมาหาลิโนะพลางกระซิบข้างหู) ก็หมายความว่า................ถึงร้ายก็รักไง
ลิโนะ: (หน้าแดง) ยูโตะคุงน่ะ.................อายเขา
หญิงสาวพูดพลางใช้มือตีไปเบาๆที่ไหล่ของชายหนุ่ม
คิจัง : แหนะๆ อย่าทำร้ายผมสิเดี๋ยวผมก็แข่งไม่ได้หรอก
ลิโนะ : (ลอยหน้าลอยตา) ถ้านายลงตัวจริงไม่ได้ก็ให้ฟุโดลงยืนตัวจริงแทนแล้วกัน
หญิงสาวพูดพลางสะบัดหน้าเดินหนีออกนอกห้อง
คิจัง : ฮ่ะ……………เฮ้ เดี๋ยวสิ ฮานะจัง(เดินตาม) โกรธจริงเหรอเนี๊ยะ
ลิโนะ : (หันขวับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม)ใครว่าล่ะ
คิจัง : (ตกใจ) ล.............แล้วทำไมถึงเดินหนีผมล่ะ
ลิโนะ : ก็จะไม่ให้เดินหนีนายได้ไงล่ะก็ฉันจะเข้าห้องน้ำ!!!
คิจัง : (ยิ้ม)ง.........งั้นเหรอ..........ผมก็นึกว่า..............................
ลิโนะ : ฉันจะโกรธนายเหรอ
คิจัง : ค..................ครับ
ลิโนะ : แล้วฉันจะโกรธนายเรื่องอะไร
คิจัง : ก็ไม่รู้สิครับ ก็ผมกลัวหนิ
ลิโนะ : กลัว? ไม่ยักกะรู้ว่าคนอย่างนายกลัวเป็น
คิจัง : เป็นสิครับ
ลิโนะ : (ยิ้ม) แล้วอะไรล่ะที่ทำให้นายกลัว
คิจัง : ผมกลัว..............กลัวว่าจะเสียคุณไปอีก
ลิโนะ : (เดินมาหาคิจัง)ไม่หรอก(จับมือคิจังมากุม)ฉันอยู่ตรงนี้..................กับนาย...........................ช.................ช่วยอยู่ตรงนี้กับฉันนะ
สาวผมเทาพูดช้าๆอย่างกลั้นสะอื้นพลางเงยหน้ามองแววตาสีแดงสดใสของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
คิจัง : ค........ครับ
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Fri Jun 03, 2011 1:43 am
มาต่อแย้ววววววววววววววววววววว มองซ้ายมองขวา เงียบเหงาแฮะ
- Spoiler:
- ลิโนะเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เธอได้ฝากหัวใจทั้งดวงของเธอไว้กับเขาด้วยรอยยิ้มพลางพูดว่า
ลิโนะ : ฉันจะอยู่ตรงนี้........................กับนาย ไม่ต้องกลัวนะ ถ้านายมีปัญหามองมาที่นี่............ตรงนี้ยังมีฉันอยู่นะ..............นายอย่าลืมซะล่ะ
คิจัง : (หน้าแดง) ค.............ครับ ผมไม่ลืม...............ไม่ลืมแน่ๆว่าที่ตรงนี้ยังมีคุณอยู่
ลิโนะ : (ก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าที่แดงซ่านเอาไว้) อ่ะ............อา
อาการของเธอทำให้ชายหนุ่มที่ยืนอยูตรงหน้ามีอาการเช่นเดียวกันเขาค่อยๆเอื้อมมือไปเชยคางของเธอขึ้นมา
คิจัง : Isn’t she lovely
Isn’t she wonderful
Isn’t she precious
Less than one minute old
I never thought through love we’d be
Making one as lovely as she
But isn’t she lovely made from love
เธอช่างน่ารัก....
เธอช่างวิเศษ......เหลือเกิน
มีค่าเกินกว่าทุกวินาที
ไม่เคยคิดว่าเราจะได้รักกัน................
ไม่เคยคิดว่าผมจะมีคุณอยู่ข้างกาย.........................
คุณ....................ช่างน่ารัก................สิ่งที่เรียกว่ารักรวมอยู่ในตัวคุณ............ทั้งหมด
Isn’t she pretty
Truly the angel’s best
Boy, I’m so happy
We have been heaven blessed
I can’t believe what God has done
through us he’s given life to one
But isn’t she lovely made from love
เธอช่างน่ารัก.......ใช่ไหม
เป็นนางฟ้าตัวจริงเลยแหละ
จะมีใครรู้บ้างว่าผมมีความสุขขนาดไหน
เราช่างมีความสุขมาก................เหลือเกิน
ผมแทบไม่เชื่อตัวเองกับสิ่งที่สวรรค์ประทานมาให้
สำหรับเรา.............ท่านประทานพรที่ให้เราเป็นหนึ่งเดียวกัน
บอกผมทีสิว่า..........เธอน่ารัก..............ใช่ไหม
Isn’t she lovely
Life and love are the same
Life is Aisha
The meaning of her name
londie, it could have not been done
Without you who conceived the one
That’s so very lovely made from love
เธอช่างน่ารัก.............มากเหลือเกิน...........ใช่ไหม
ชีวิตและความรักของผมจะยังคงเหมือนเดิมถ้าหาก.............ไม่มีคุณ
ความสดใสของชีวิต..............เป็นความหมายของชื่อคุณ
ถ้าไม่มีคุณสิ่งที่พยายามทำมาทั้งหมดนั่นคงไม่มีความหมายอะไร
ถ้าไมมีคุณคำว่า”หนึ่งเดียว”คงมีความหมายอะไร
เพราะสิ่งที่น่ารักที่สุด..........สร้างสรรค์ขึ้นด้วยความรักทั้งปวง......ได้มาอยู่ต่อหน้าผมแล้ว
ลิโนะ : (ก้มหน้าพลางหน้าแดง) น............นายหมายความอย่างที่พูด...............จริงเหรอ
คิจัง : (อายจนพูดตะกุกตะกัก) ครับ..............ผมพูด.............ตามที่ผมคิด....................ผมคิดอะไรผมก็พูดออกไปแบบนั้น
ลิโนะ : ง...............งั้นหรอกเหรอ...................................ล.............แล้ว..............................
คิจัง : อะไรเหรอครับ
ลิโนะ : ถ..........ถ้าวันนึงฉัน..........................เอ่อ..............หน้าตาของฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ขึ้นมาล่ะ นายยังจะกล้าร้องเพลงนี้ให้กับฉันอยู่หรือเปล่า
คิจัง : กล้าสิครับ.......................กล้า(จ้องหน้าลิโนะ) นี่ฮานะจังฟังผมนะ ไม่ว่าคุณจะอยู่ในรูปลักษณ์ไหน หรือไม่ว่าต่อไปคุณจะเป็นยังไง แต่สำหรับผม.......................ผมน่ะ.................................ผมไม่มีวันมองใครสวยไปกว่าคุณได้หรอกนะ
ชายหนุ่มพูดพลางผวากอดหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าไว้แน่นราวกับอยากจะปกป้องเธอเอาไว้ไม่ให้เผชิญกับอันตรายใดใด
ลิโนะ : (พูดเสียงแผ่ว) ยูโตะคุง.....................
คิจัง : ค.............ครับมีอะไรเหรอครับ
ลิโนะ : ถ้าฉันเดาไม่ผิดเรื่องยุ่งๆทั้งหมด............เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวพันกับพวกเรา.......................กับโซซุย.........................มันจะจบลงแล้ว..................อีกไม่นานยูโตะคุง.............อีกไม่นาน
คิจัง : (คลายกอด) อีกไม่นาน...................................ผมจะสามารถเรียกคุณได้ว่าฮาจิมะ ฮานะจัง ได้อย่างเต็มปากแล้วสินะครับ
ลิโนะ : อืม............อีกไม่นานนี้แล้วอีกไม่นาน......................นายดีใจหรือเปล่า
คิจัง : (ยิ้มออกมา) ดีใจสิครับ.............ดีใจ............ดีใจที่สุด
ลิโนะ : (สะดุ้งพลางผละออกจากคิจัง)ฉ.......ฉันว่า ได้เวลาแส้วล่ะลงไปซ้อมก่อนดีกว่า
หญิงสาวพูดพลางหลบสายตาของชายหนุ่มอย่างเขินอาย
คิจัง : (คว้าข้อมือลิโนะไว้) ด......เดี๋ยวสิครับ
ลิโนะ : (ตกใจ) อ..........อะไร....เหรอ
หญิงสาวตกใจจนพูดตะกุกตกักทำอะไรไม่ถูก
คิจัง
หน้าแดง) ก..........ก็คุณบอกว่า(ก้มหน้า)คุณจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ
ลิโนะหันมามองหน้าคิจังอย่างงงๆก่อนที่จะทำหน้าเข้าใจ)อ่ะ............อ้อใช่...........ห้องน้ำ......ฮ่ะๆ..........ฉันต้องเข้าห้องน้ำ.............นั่นสิเนอะฉันสิมไปได้ยังไง............ฉันลืมไปได้ยังไงกัน
หญิงสาวหัวเราะร่วนกับความโก๊ะของตัวเอง
คิจัง : (หัวเราะตาม) ฮ่ะๆ นั่นสินะครับ......ลืมไปได้ไง
ลิโนะ : (ชี้นิ้วทั้งสองข้างไปที่ห้องน้ำ) งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนะ ฮ่ะๆ
คิจัง : (หัวเราะบางๆ)งั้นผมจะรออยู่ตรงนี้นะครับ แฮะๆ
ลิโนะเดินถอยหลัง) ก็ตามใจนะ...ตามใจ ฮ่ะๆ
คิจัง : ครับ ฮ่ะๆ
ชาหนุ่มมองดูหญิงสาวที่เดินชนโน่นชนนี่ก่อจาเลี้ยวเข้าห้องน้ำไป
คิจัง : (หัวเราะกับตัวเอง) ฮ่ะๆ (ส่ายหัว)โก๊ะจริงๆ
เอนโด : (กอดคอคิจัง) แนะๆๆๆๆๆ ไปง้อกันอีท่าไหนเนี๊ยะวิ่งปู๊ดเข้าห้องน้ำเลย
คิจัง : อะไรเล่า เราก็แค่.......(หน้าแดงจัด) คุยกันธรรมดาเอง
เอนโด : (ถองที่ท้องคิจังเบาๆ) เห็นอย่างนี้ร้ายกาจเหมือนกันนะเนี๊ยะ(ชี้นิ้วไปทางห้องน้ำ)ดูดิวิ่งหนีไปเลย น่ารักดีนะว่าไหม
คิจัง : (มองตามนิ้ว) ฮืม............ใครจะเหมือน
ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยกับเด็กหุ่มหูแมว
เอนโด : (ชี้นิ้วไปที่คิจัง) แหนะๆ
คิจัง : (หน้าแดง) นี่นาย!!! หลอกให้ฉันพูดหนิ
เอนโด : หัวไวดีหนิ
คิจัง : แล้วมาแกล้งฉันทำไมเล่า
เอนโด : (ยักไหล่) ก็นายกับลิโนะจังเป็นสองคนในค่ายที่ฉันยังไม่เคยแกล้งได้น่ะสิ
เอนโดพูดพลางเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์
- Spoiler:
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Thu Sep 01, 2011 11:45 pm
http://writer.dek-d.com/hanachang/writer/view.php?id=740802
ฝากด้วยนะ เค้าเอาเรื่องนี้ไปลงไว้ที่เด็กดีอ่ะ
ฝากด้วยนะ เค้าเอาเรื่องนี้ไปลงไว้ที่เด็กดีอ่ะ
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Mon Oct 17, 2011 1:08 am
- Spoiler:
- -----เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง-------------------------
ลิโนะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆอย่างอารม์ดี
“อะไรน๊า........ทำให้ฮานะจังของผมอารมณ์ดีอย่างนี้”เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นด้านหลังของเธอเป็นผลให้หญิงสาวเจ้าของชื่อสะดุ้งพลางหันกลับมา
ลิโนะ : (*/เอียงคอน้อยๆ)นี่ได้เวลาไปซ้อมแล้วนี่ แล้วนี่นายมายืนทำอะไรแถวนี้ยะ
คิจัง : (*/จ้องลิโนะพลางยิ้มๆ) ก็รอคุณไงครับ อินะสุมะ เจแปนซ้อมไม่ได้ถ้าไม่มีเทรนเนอร์นะครับ
ลิโนะ : (*/ยิ้มตอบ) ก็ต้องหัดไว้สิ
คิจัง : (*/จับมือลิโนะ)ก็ผมไม่อยากหัดเรื่องพวกนี้นี่
ลิโนะ: (*/นิ่งมองคิจังอยู่ซักพักก็ยิ้มออกมา) อ่ะ!!!!ไม่หัดก็ไม่หัด
หญิงสาวพูดยิ้มๆพลางจูงคิจังออกไปที่สนามซ้อม
เอนโด : กว่าจะมากันได้นะ คู่นี้
ฮิโรโตะ : ก็ให้เวลาเขาหน่อยสิ เดี๋ยวคิโดไม่มีกำลังใจซ้อมนะ
คิจัง+ลิโนะ : (*/หน้าแดงพลางหันมามองหน้ากัน) อะไรกัน บ้าเหรอ!!!!
ฮิโรโตะ : ฮ่ะๆ ไม่ต้องเขินหรอกน่า
โค้ชคุโด : เอาล่ะๆพวกเธอก็ไปประจำที่กันได้แล้ว คิโดมาซ้อมส่วนเธอลิโนะจังไปนั่งดูข้างสนาม
คิจัง+ลิโนะ : ครับ/ค่ะ
เมื่อทั้งคู่รับคำของโค้ชแล้วทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปประจำที่ของตน
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่โค้ชคุโดก็เดินมาข้างสนามเพื่อมาคุยกับลิโนะ
โค้ชคุโด : (*/กระซิบกระซาบ) ลิโนะเรื่อเย็นนี้น่ะ.............เธอรู้รึยัง
ลิโนะ : ทราบแล้วค่ะเอริกเป็นคนมาบอกแล้ว
โค้ชคุโด้ : อืม....แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ
ลิโนะ : (*/กล่าวอย่างมั่นใจ) หนูจะรับค่ะ หนูจะรับงานนี้
โค้ชคุโด้ : แล้วเธอจะไหวเหรอ
ลิโนะ : ไหวสิคะ.......ไหวแน่นอน....................ยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวช้องกับโซซุยแล้วด้วย.......................
โค้ชคุโด้ : นั่นสินะ
ลิโนะ : (*/ยิ้มจางๆ) เราทั้งสามคนน่ะ..........................เราทั้งสามคนผูกพันกันมาก
โค้ชคุโด้ : อย่าลืมนะว่าเย็นนี้มีการแข่งขันรอบแบ่งกลุ่มนัดสุดท้ายน่ะ
ลิโนะ : (*/หญิงสาวมีสีหน้ากังวลขึ้นมาอย่าเห็นได้ชัด) ค่ะ.....................ทีมที่ชนะจะมาเจอเราใช่ไหมคะ
โค้ชคุโด้ : อืม......................
เป็นเวลาเย็นแล้วทุกคนได้มารวมตัวกันที่ห้องอาหารเพื่อดูการแข่งขันขอว่าที่ทีมที่จะเป็นคู่แข่งในรอบก่อนรองชนะเลิศ
เมื่อรอขนทุกคนเดินเข้าไปในห้องอาหารจนหมดแล้ว
ลิโนะจึงรีบหยิบแฟรตไดร์ฟแล้วย่องออกมาจากบ้านพักเงียบๆ เธอเร้นกายเพื่อที่จะออกมาจากบ้านพักเพื่อมุ่งหน้าไปยังค่ายเดอะคิงดอมซึ่งเป็นที่หมายชองภารกิจนี้ เธอเดินสำรวจรอบๆบริเวณที่พักนักกีฬาแต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิปกติเธอจึงส่งสัญญาณจากไมโครโฟนอันจิ๋วที่ติดอยู่ที่ปกเสื้อของเธอเพื่อพูดคุยกับCSIหนุ่มผิวสึผู้อยู่ปลายสาย.............................
ลิโนะ : ฮาร์ทเรียกเดลต้า1 ฮาร์ทเรียกเดลต้า1
เอริก : เดลต้า วัน
ลิโนะ : สำรวจรอบบ้านพักแล้วไม่เจออะไรเลย
เอริก : ได้ยินว่ากัสซิลที่เป็นโค้ชของเดอะคิงดอมเป็นหัวเรือใหญ่ในFFIด้วย
ลิโนะ : กัสชิล............................ชื่อนี้คุ้นๆเหมือนเคยได้ยิน
เอริก : ก็ต้องเคยได้ยินอยู่แล้วเขาเป็นโค้ชฟุตบอลนี่
ลิโนะ : ไม่ใช่นะ คือว่า...........................................
หญิงสาวพูดพลางทิ้งหางเสียงอย่างไม่แน่ใจ
ลิโนะ : ควบคุมฟุตบอลจากจุดสูงสุด...........................นี่สินะที่โซซุยเคยพูดถึง
สาวผมเทาเอ่ยกับตัวเองเบาๆพร้องกับรอยยิ้มพี่ผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้า
ลิโนะ : ไอรู้แล้วล่ะว่าต้องไปที่ไหน..............ไปก่อนนะเลิกกัน
เธอรีบวางสายแล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านพักของกัสชิลในทันที
เอริก :อ๊ะ ดะ............เกดี๋ยวสิโธ่ตัดสายไปซะแล้ว...............แล้วคราวนี้จะรู้ได้ไงว่าต้องไปที่บ้านกัสชิล
แต่เมื่อหญิงสาวไปถึงที่บ้านพักขอองเป้าหมายล้าเธอกลับเห็นคนกลุ่มหน่งซ่อนตัวอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเธอเห็นแค่แผ่นหลังชองบุคคลคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเธอก็รู้ทันีว่าเป็นใคร
ลิโนะ : ยูโตะคุง......................
เธอพูดออกมาอย่างตกใจแต่เสียงที่ออกมากลับแผ่วเบาราวกระซิบ เธอมองคนกลุ่มนั้นด้วยความเป็นห่วงแล้วจึงหาท่อนไม้มาวางที่โคนต้นไม้เมื่อเห็นว่าเชาคนนั้นต้องใช้การปีนต้นไม้เพื่อผ่านเข้าไปในบ้าน เมื่อชายกลุ่มนั้นเข้าไปในบ้านแล้วเธอจึงปีนต้นไม้ขึ้นไปเพื่อเข้าไปด้านใน.............เมื่อเข้าไปได้แล้วเธอกลับมองหาชายหนุ่มในชุดผ้าคุมด้วยความเป็นห่วงแต่เธอกลับคลาดกับเขาเสียแล้ว เธอจึงตัดสินใจทำภารกิจของเธอต่อโดยที่ปีนเข้าไปในบ้านทางช่องแอร์เนื่องจากเธอเดาว่าบ้านอย่างนี้ต้องมีการรักษาความปลอดภัยอย่างดีและที่สำคัญคงต้องมีกล้องวงจรปิดเป็นแน่...................ลิโนะสะดุ้งน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือน..........เพราะนั่นอาจหมายความว่ากลุ่มชายทีร่อยู่ด้านล่างทำให้พวกนั้นรู้แล้วว่ามีคนแอบเข้ามา
ลิโนะ : ตายแล้วทำยังไงดี!!!!คิดสิ...คิดสิฮานะจัง รหัสมอสใช่.......รหัสมอส ฮิโรโตะคุงเคยบอกว่าเคนเรียนรหัสมอส ถ้าเราส่งไปฮิโรโตถะคุงน่าจะแกะออก
หญิงสาวพูดเบาๆกับตัวเองพลางขยับตัวไปตามท่อจนอยะเหนือชายทั้งสี่เธอจึงเริ่มลงมีอเคาเหล็กเป็นรหัส
ฮิโรโตะ : (*/อุทานเบาๆ) ลิโนะจังเหรอ........มาได้ไงน่ะ
ชายผมแดงอุทานด้วยอาหารตกใจ
คิจัง :เราต้องเคลื่อนไหว ไม่งั้นเราจะเป็นเป้านิ่ง
ชายผู้สวมก็อกเกิ้ลพูดพลางวิ่งออกนอกห้อง
ฮิโรโตะ : เราต้องไปหาห้องที่เก็บฐานข้อมูล
หญิงสาวที่อยู่บนท่อแอร์ด้านบนจึงใช้ความคิดเพื่ออช่วยชายหนุ่มด้านล่าง
ลิโนะ : (*/หลับตาใช้ความคิด) ปกติห้องที่สำคัญที่สุดจะอยู่ไหนนะ.............กลางบ้านไง
เมื่อหญิงสาวคิดได้ดังนั้นจึงเคาะโลหะเป็นรหัสบอกหนุ่มผมแดงจากนั้นเธอจึงแอบดูอย่างเงียบๆ...............เวลาผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็ลอบถอนหายใขออกมาเนื่องจากชายทั้งหมดได้หนีออกไปขากบ้านพักแล้ว....................เธอจึงค่อยเกิดช่องแอร์ออกและโยนตัวลงมา
ลิโนะ : อะ-ไรกันเนี๊ยะใสรหัสไว้ด้วยแล้วอย่างนี้พวกยูโตะคุงจะเปิดได้ยังไงล่ะเนี๊ยะ
เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเริ่มดูข้อมูลทั้งหมดออกมาอีกครั้งเพื่อที่จะเอาไปให้เอริกถอดรหัส………เมื่อเสร็จแล้วเธอจึงรีบออกจากบ้าสนมาเพื่อหาเอริก
ลิโนะ : อ่ะนี่ถอดรหัสให้ด้วย
หญิงสาวพูดพร้องกับโยนแฟรตไดร์ฟลงบนโต๊ะ
เอริก : ได้สิ รอเดี๋ยว
เอริกพูดพลางเสียบแฟลตกับโน๊ตบุ๊ก..................เอริกขะมักเขม้นกับสิ่งที่อดยู่เบื้องหน้าจนกระทั่ง............
เอริก : บิงโก............................นี่ไงถอดรหัสได้แล้ว
ลิโนะ : (*/ยิ้มกว้าง) ดีจัง.................นี่รางวัล
ลิโนะยื่นกาแฟถ้วยโตพร้อมกับยิ้มกว้างให้เอริก......................ชายผิวสียิ้มตอบพร้อมกับรับกาแฟมาซด.......................เมื่อเวลาผ่านไปเอริกจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินออกไปด้านนอก
เอริก :พักสายตาก่อนนะ
ลิโนะจึงยิ้มให้เอริก.............แต่พอเพื่อนหนุ่มออกนอกห้องไปแล้ว...................
ลิโนะ : ขอโทษนะเอริกไอจำเป็นจริงๆ
ลิโนะพูดพลางเสียบเฟลตไดร์ฟเข้ากับโน๊ตบุ๊กของเอริก
ที่บ้านพักอินะสุมะแจแปน ลิโนะมายืนรอสี่หนุมที่หน้าบ้าน จนกระทั้งพวกนั้นวิ่งกระหืดกระหอบมาถึง
ลิโนะ : มากันได้ซักทีนะ ยูโตะคุง เอนโด ฮิชิคาตะคุง เข้าบ้านไปก่อน ส่วนฮิโรโตะคุงตามฉันมา
ว่าแล้วหญิงสาวจึงเดินนำชาบผมแดงมาที่สวนพลางนั่วลงบนโต๊ะ
ลิโนะ : นายทำไมไม่ห้ามยูโตะคุง
ฮิโรโตะ : หา!!!!
ลิโนะ : ฉันถามว่านายทำไมไม่ห้ามยูโตะคุง!!!
ฮิโรโตะ : คือว่า...................
ลิโนะ : ช่างเถอะ ข้อมูลที่นายได้มาน่ะต้องใส่รหัสผ่าน...........และฉันก็เอาข้อมูลที่ปลดล็อกรหัสนั่นมาแล้ว
ลิโนะพูดพร้อมยืนแฟรตไดร์ฟให้ฮิโรโตะแล้วเดินจากไป
หลังจากที่ประชุมทีมเสร็จลิโนะก็เดินออกมาข้างนอก
“วันนี้ผมเห็นคุณเงียบๆไปปมีอะไรหรือเปล่า”เสียงนมๆคุ้นหนูดังขึ้น
ลิโนะ : ทำไมนายถึงทำอย่างนั้น...................นายไปที่นั่นทำไม........................นายไปที่บ้าลกัสชิลทำไม
ลิโนะพูดด้วยแววตาที่รื้นด้วยน้ำตา
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
Mashiro-Hiro Mon Oct 17, 2011 8:02 am
ง่า.....ขี้เกียจต่อ+น้ำท่วม+อยากวาดโดอ่ะค่ะ=w=''
(//โดนถีบ
)
(//โดนถีบ
)
Mashiro-Hiro- จำนวนข้อความ : 930
Join date : 29/07/2010
Age : 26
ที่อยู่ : 炎の選手のどちら。
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 Mon Oct 17, 2011 9:58 pm
เอาเลยยยยยยยยยเสร็จแล้วอย่าลืมเอามาให้ดูน๊า.......................Mashiro-Hiro พิมพ์ว่า:ง่า.....ขี้เกียจต่อ+น้ำท่วม+อยากวาดโดอ่ะค่ะ=w=''
(//โดนถีบ
ปล.อยากเห็นพสกฮิโระจัง/ฮานะจัง เป็นโดอ่ะ คงต้องรอฟังจ์จังสินะ55555555+
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
หน้า 4 จาก 8 • 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8
หน้า 4 จาก 8
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|