มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
+12
Fliz flamme
myeleven
Mashiro-Hiro
ピエロココ
凶死郎 ナット
Bakunetsu Japan
shiotari atsusa
jass-blue2020
lovlyprao
羽島 花
kagura ai
fujiwara
16 posters
หน้า 7 จาก 8
หน้า 7 จาก 8 • 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 พิมพ์ว่า:มีตั้งหลายคยแต่ฟิกกะคนสวย ที่จริงตอนแรกกระทู้มันมีร้อยกว่าหน้าแล้วแต่มันหายไปไหนหมดไม่รู้ แต่ถ้าจะแต่ฟิกคู่กะคนสวยก็ได้นะ เพราะตอนนี้ก็เหลือไรเตอร์อยู่ไม่กี่หน่อเอง
เหลอคะ ฉันก็เคยเข้ามาอ่านนะคะมีเยอะแต่เรี่มเลยแต่เดืยวนี้มันไม่เรี่มคะไรเตอร์ก็มีพี่ฮิโระ พี่ฟ็อกซ์ พี่พราว แล้วก็ใครอีกน้า
กี่น่าจำชื่อไม่ไ้อ่ะ ฟุบุกิเนี่ยไรเตอร์พราวเป็นคนแต่งใช่มั้ยคะ
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 พิมพ์ว่า:ทิกิซังไง
ใช่ค่ะตกลงฟุบุกิเนี่ยว่างรึเปล่าคะ
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
มาคุยกันในแชตบ็อกเถอะ
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
ค่ะพึ่งมาใหม่นะคะเรืยก ซากุระหรือกี่น่าคะ ตามใจนะคะ
ตัวละครที่เลือก ฟุบุกิ ชิโร่
เรา มิยาโตะ ซากุระ
ตัวละครเสีม มิยาโตะ โทสึยะ (สั้นๆ สึยะ) เป็นพี่ชาย/ ยูกาตะ อาซึนะ(เพื่อน)/หลิงๆ คาโอริ(เพื่อน)/รุ่นพี่ ชิตามะโคชิมะ
ณ ชายหาด............
ซากุระ/ " ฮื้ออออออ........ " ร่างของเด็กสาวผมสีชมพูอ่อน(ดอกซากุระ)นั่งลงบนชายหาดอย่างอ่อนล้า
ฟุบุกิ/ " นี่ซากุระ " และเด็กหนุ่มอีกคนนั่งลงพร้อมกับถามไถ่หญิงสาวอย่างเป็นห่วง
ซากุระ/ " อะไรอีกล่ะฟุบุกิ " เด็กสาวตอบกลับอย่างสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
ฟุบุกิ/ "ผมบอกแล้วไงว่าเรืยกผมว่าชิโร่ชักที.......คุณยังคิดมากเรื่องพวกคาโอริอยู่เหลอ " เด็กหนุ่มถามพรางมองหน้าหญิงสาว
ซากุระ/ " อืมม....น่าจะใช่นะป่านนี้ที่นู่นองกรคงยุ่งน่าดู นายน่ะยังจำวันที่พวกเราเจีกันครั้งแรกได้มั้ยล่ะ "เด็กหญิงเอ่ยถามคนอยู่ตรงหน้า
ฟุบุกิ/ " ได้สิครับวันนั้นน่ะ"
...................ระรึกเหตุการ...........................ณ เมืงที่ซากุระอาสัยอยู่.................
ตัวละครที่เลือก ฟุบุกิ ชิโร่
เรา มิยาโตะ ซากุระ
ตัวละครเสีม มิยาโตะ โทสึยะ (สั้นๆ สึยะ) เป็นพี่ชาย/ ยูกาตะ อาซึนะ(เพื่อน)/หลิงๆ คาโอริ(เพื่อน)/รุ่นพี่ ชิตามะโคชิมะ
- Spoiler:
ณ ชายหาด............
ซากุระ/ " ฮื้ออออออ........ " ร่างของเด็กสาวผมสีชมพูอ่อน(ดอกซากุระ)นั่งลงบนชายหาดอย่างอ่อนล้า
ฟุบุกิ/ " นี่ซากุระ " และเด็กหนุ่มอีกคนนั่งลงพร้อมกับถามไถ่หญิงสาวอย่างเป็นห่วง
ซากุระ/ " อะไรอีกล่ะฟุบุกิ " เด็กสาวตอบกลับอย่างสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
ฟุบุกิ/ "ผมบอกแล้วไงว่าเรืยกผมว่าชิโร่ชักที.......คุณยังคิดมากเรื่องพวกคาโอริอยู่เหลอ " เด็กหนุ่มถามพรางมองหน้าหญิงสาว
ซากุระ/ " อืมม....น่าจะใช่นะป่านนี้ที่นู่นองกรคงยุ่งน่าดู นายน่ะยังจำวันที่พวกเราเจีกันครั้งแรกได้มั้ยล่ะ "เด็กหญิงเอ่ยถามคนอยู่ตรงหน้า
ฟุบุกิ/ " ได้สิครับวันนั้นน่ะ"
...................ระรึกเหตุการ...........................ณ เมืงที่ซากุระอาสัยอยู่.................
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
เอ๋ ทำไมเปิดอ่าสปอย ไม่ได้อ่ะ
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 พิมพ์ว่า:เอ๋ ทำไมเปิดอ่าสปอย ไม่ได้อ่ะ
ไม่รู้สิคะทำไว้แล้วค่ะแล้วจะแวะมาปับปรุงนะคะ
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
ค่ะพึ่งมาใหม่นะคะเรืยก ซากุระหรือกี่น่าคะ ตามใจนะคะ
ตัวละครที่เลือก ฟุบุกิ ชิโร่
เรา มิยาโตะ ซากุระ
ตัวละครเสีม มิยาโตะ โทสึยะ (สั้นๆ สึยะ) เป็นพี่ชาย/ ยูกาตะ อาซึนะ(เพื่อน)/หลิงๆ คาโอริ(เพื่อน)/รุ่นพี่ ชิตามะโคชิมะ
ณ ชายหาด............
ซากุระ/ " ฮื้ออออออ........ " ร่างของเด็กสาวผมสีชมพูอ่อน(ดอกซากุระ)นั่งลงบนชายหาดอย่างอ่อนล้า
ฟุบุกิ/ " นี่ซากุระ " และเด็กหนุ่มอีกคนนั่งลงพร้อมกับถามไถ่หญิงสาวอย่างเป็นห่วง
ซากุระ/ " อะไรอีกล่ะฟุบุกิ " เด็กสาวตอบกลับอย่างสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
ฟุบุกิ/ "ผมบอกแล้วไงว่าเรืยกผมว่าชิโร่ชักที.......คุณยังคิดมากเรื่องพวกคาโอริอยู่เหลอ " เด็กหนุ่มถามพรางมองหน้าหญิงสาว
ซากุระ/ " อืมม....น่าจะใช่นะป่านนี้ที่นู่นองกรคงยุ่งน่าดู นายน่ะยังจำวันที่พวกเราเจีกันครั้งแรกได้มั้ยล่ะ "เด็กหญิงเอ่ยถามคนอยู่ตรงหน้า
ฟุบุกิ/ " ได้สิครับวันนั้นน่ะ"
...................ระรึกเหตุการ...........................ณ เมืงที่ซากุระอาสัยอยู่.................
ซากุระ/ " พอแค่นี้ก่อนนะทุกคน นี่ก็เย็นมากแล้วกลับกันเถอะ "
ทุกคน/ "โอ้วววววววววววว"
...................แต่ว่าระหว่างที่กลับนั้น..............................................................มีเด็กชายคนหนึ่ง...............
เขามาทำอะไรกันนะ........................เอ๋พวกนักเลงหนิ...........................พูดไม่ทันขาดคำชะแล้วพวกนักเลงก็เข้าไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น
ซากุระ/ "หยุดเดื๋ยวนี้นะนี่คือองกรลับของเมืองนี้ ขอให้รับการจับคุมโดยดี "
เด็กสาวพรางเดีนไปหาเด็กชายผมเทาคนนั้นพร้อมกับพูดกับคนร้าย...................เธอกำลังค้นบางอย่างในกระเปาของเธอเพื่ออ้างอีงเรื่องเมื่อกี้แต่ว่าง..............มันไม่เห็น
นักเลง/ " อย่ามายุ่งเลยดีกว่าเธอไม่มีปรอกแขนหนิ โกหกมันไม่ดีนะ "
พวกนักเลงเรี่มเข้ามาใกล้ตัวของเด็กหญิง..........แต่ว่า..................
ซากุระ/ " หน๋อยแน่.............ต้องลงมือแล้วสินะ.....หึ"
เด็กหญิงเอามือไปจับกิ๊ปที่ผมของเธอ.....................พร้อมกับยิงมันใส่กับพวกนักเลง..................
ฟุบุกิ/ " เอ๋" เด็กหนุ่มที่พรางมองหญิงสาวอย่างอึ้งและตกใจอย่างพูดไม่ออก
ซากุระ/ " โธ่ มีแค่นี้เองเหลอ ชิ ไอ้พวกคนขวางโลกเอี๋ย "
ทันใดนั้น............................
เอ็นโด/ "เฮ้ยยยยยยยยยยย ฟุบุกิ "
ซากุระ/ " หืม ฟุ บุ กิ "
เด็กหญิงยิ้มพรางเดีนออกจากที่เกีดเหตุ
ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ นอกเรื่องที่มีเยอะเลยอ่ะ
ตัวละครที่เลือก ฟุบุกิ ชิโร่
เรา มิยาโตะ ซากุระ
ตัวละครเสีม มิยาโตะ โทสึยะ (สั้นๆ สึยะ) เป็นพี่ชาย/ ยูกาตะ อาซึนะ(เพื่อน)/หลิงๆ คาโอริ(เพื่อน)/รุ่นพี่ ชิตามะโคชิมะ
ณ ชายหาด............
ซากุระ/ " ฮื้ออออออ........ " ร่างของเด็กสาวผมสีชมพูอ่อน(ดอกซากุระ)นั่งลงบนชายหาดอย่างอ่อนล้า
ฟุบุกิ/ " นี่ซากุระ " และเด็กหนุ่มอีกคนนั่งลงพร้อมกับถามไถ่หญิงสาวอย่างเป็นห่วง
ซากุระ/ " อะไรอีกล่ะฟุบุกิ " เด็กสาวตอบกลับอย่างสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
ฟุบุกิ/ "ผมบอกแล้วไงว่าเรืยกผมว่าชิโร่ชักที.......คุณยังคิดมากเรื่องพวกคาโอริอยู่เหลอ " เด็กหนุ่มถามพรางมองหน้าหญิงสาว
ซากุระ/ " อืมม....น่าจะใช่นะป่านนี้ที่นู่นองกรคงยุ่งน่าดู นายน่ะยังจำวันที่พวกเราเจีกันครั้งแรกได้มั้ยล่ะ "เด็กหญิงเอ่ยถามคนอยู่ตรงหน้า
ฟุบุกิ/ " ได้สิครับวันนั้นน่ะ"
...................ระรึกเหตุการ...........................ณ เมืงที่ซากุระอาสัยอยู่.................
ซากุระ/ " พอแค่นี้ก่อนนะทุกคน นี่ก็เย็นมากแล้วกลับกันเถอะ "
ทุกคน/ "โอ้วววววววววววว"
...................แต่ว่าระหว่างที่กลับนั้น..............................................................มีเด็กชายคนหนึ่ง...............
เขามาทำอะไรกันนะ........................เอ๋พวกนักเลงหนิ...........................พูดไม่ทันขาดคำชะแล้วพวกนักเลงก็เข้าไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น
ซากุระ/ "หยุดเดื๋ยวนี้นะนี่คือองกรลับของเมืองนี้ ขอให้รับการจับคุมโดยดี "
เด็กสาวพรางเดีนไปหาเด็กชายผมเทาคนนั้นพร้อมกับพูดกับคนร้าย...................เธอกำลังค้นบางอย่างในกระเปาของเธอเพื่ออ้างอีงเรื่องเมื่อกี้แต่ว่าง..............มันไม่เห็น
นักเลง/ " อย่ามายุ่งเลยดีกว่าเธอไม่มีปรอกแขนหนิ โกหกมันไม่ดีนะ "
พวกนักเลงเรี่มเข้ามาใกล้ตัวของเด็กหญิง..........แต่ว่า..................
ซากุระ/ " หน๋อยแน่.............ต้องลงมือแล้วสินะ.....หึ"
เด็กหญิงเอามือไปจับกิ๊ปที่ผมของเธอ.....................พร้อมกับยิงมันใส่กับพวกนักเลง..................
ฟุบุกิ/ " เอ๋" เด็กหนุ่มที่พรางมองหญิงสาวอย่างอึ้งและตกใจอย่างพูดไม่ออก
ซากุระ/ " โธ่ มีแค่นี้เองเหลอ ชิ ไอ้พวกคนขวางโลกเอี๋ย "
ทันใดนั้น............................
เอ็นโด/ "เฮ้ยยยยยยยยยยย ฟุบุกิ "
ซากุระ/ " หืม ฟุ บุ กิ "
เด็กหญิงยิ้มพรางเดีนออกจากที่เกีดเหตุ
ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ นอกเรื่องที่มีเยอะเลยอ่ะ
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
เอ่อ... เอาไงดี (โดนถีบ!)
เอาเป็นว่าไม่อิงอนิเมล๋๋ะกันเน้อ ~
จะเอาประมาณว่าน้ำจับคู่ให้พวกไรมงล่่ะกัน (ไม่มีใครเอา55555 )
คู๋ไหนไม่พูกใจขอโทษเน้อ อันนี้คล้ายฟิคในหมวดไดอารี่ตรงใช้บีบีลงล่่ะกัน(บอกตรงๆว่าเมื่อยมาก- -")
แก้บทใหม่เน้อ เดี๋ยวตัดไปFFI ช่วงพี่ฟ็อกซ์เลยละกันเน้อ
แก้ไขล่าสุดโดย supernova เมื่อ Sun Dec 18, 2011 8:26 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
supernova- จำนวนข้อความ : 56
Join date : 25/10/2011
Age : 25
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
- Spoiler:
- เสียงฝีเท้าหนักๆที่ดังกระทบพื้นทำให้สองพี่น้องที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้รู้ตัวว่ามีคนมา
“แย่แล้ว!!!แย่แล้วครับนายท่าน เด็กนั่น เด็กนั่น!!!”
เสียงของเจ้าของฝีเท้านั้นโวยวายขึ้นมา
“อะไรเล่าค่อยๆพูดซิ”
ผู้เป็นนายตวาดด้วยเสียงอันทรงพลัง
“คือเด็กผู้หญิงนั่นครับนาย เด็กผู้หญิงนั่น มันหนีไปแล้วครับนาย”
เสียงของลูกน้องพูดปนหอบ
“บ้าจริง!!!ไปตามหามันให้เจอ ปิดทางออกให้หมด บาดเจ็บอย่างนั้นคงหนีไปไม่ได้ไกล”
เสียงของเจ้านายสั่งอย่างเฉียบขาด
“ครับนาย!!!”
ผู้เป็นลูกน้องรับคำสั้นๆ ลิโนะ และฮิริวลอบถอนหายใจเบาๆเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งไปอีกทาง ฮิริวแหวกพู่มไม้เพื่อที่จะหาลู่ทางเพื่อออกมาจากที่ซ่อน
ฮิริว : แย่แล้วล่ะ!!!พวกนั้นกำลังตามหาน้องกันใหญ่เลย................เราจะออกไปยังไงกนดีล่ะทีนี้
ฮิริวผู้เป็นพี่กระซิบกับลิโนะ หญิงสาวนิ่งฟังพี่ชายพลางเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบ
ลิโนะ : งั้นหนูจะออกไปให้พวกมันจับหนูอีกรอบ
ฮิริว : ห๊ะ!!! ไม่ได้นะน้อง..............
ลิโนะ :ในเมื่อมันบอกว่ามันต้องการหนูเพื่อไปดัดแปลงพันธุกรรมซึ่งนั่นก็หมายความว่ามันจะไม่ฆ่าหนูแต่เก็บหนูไว้ เพราะฉะนั้นหนูจะออกไปให้มันจับตัวส่วนพี่ก็กลับไปตั้งหลักหาทางช่วยหนูออกมาอีกหน
ฮิริว : น้องแน่ใจนะว่าต้องการอย่างนั้น
ลิโนะ : (*/ยิ้มบางๆให้ฮิริว) ค่ะ พี่ต้องทำได้ หนูเชื่อมั่นในตัวพี่
หญิงสาวพูดพลางโผเข้ากอดชายตรงหน้าแน่น
ลิโนะ : หนูไปก่อนนะแล้วอย่าออกมาจนกว่าหนูจะให้สัญาณ
สาวผมเทาพูดพลางเร้นกายออกจากที่ซ่อนช้าๆ ฮิริวมองดูเหตุการณ์อยู่ในพุ่มไม้โดยตลอดจนกระทั่งเธอถูกจับตัวไปอีกครั้ง
ฮิริว : (*/พึมพัม) พี่จะต้องพาน้องออกมาจากแมนชั่นนรกนี่ให้ได้..........พี่สัญญา
ฮิริวรอจนกระทั้งผู้เป็นน้องสาวส่งสัญญาณออกมาให้ ชายหนุ่มผมขาวก็รีบวิ่งเพื่อออกจาแมนชั่นนั้น ชายหนุ่มพยายามเร้นกายเดินตามมุมมืดโดยใช้ความมืดให้เป็นประโยชน์โดยการพรางไปกับความมืด ชายหนุ่มเดินเลาะส่วนที่เป็นเงามืด จนกระทั่งใกล้ถึงทางที่จะออกอยู่แล้ว
“นายหนีออกมาทำไม!!! นายควรจะเข้าไปข้างในช่วยฮาร์ทออกมาไม่ใช่เหรอ”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาข้าหลังฮิริว
ฮิริว : ไม่ได้หนีแต่ถอยออกมาเพื่อวางแผนช่วยตางหาก
ฮิริวพูดด้วยความรำคาญ
“ถ้าเป็นทีมของฉันน่ะฉันจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลังเด็ดขาด”เสียงนั้นพูดด้วยความมุ่งมั่น
ฮิริว : ใครเขาอยากทิ้งกันฮานะจังน่ะน้องสาวฉันนะ เป็นคนที่ฉันจะต้องปกป้องด้วยชีวิต
ฮิริวพูดกับเจ้าของเสียงนั้นอย่างข่มอารมณ์
“ปกป้องด้วยชีวิตเหรอ.........หึ!!!นั่นสินะพี่ชายต้องปกป้องน้องสาวอยู่แล้วนี่”เสียงนั้นพูดเบาๆอย่างเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก
ฮิริว : ใช่!!! นายก็น่าจะเข้าใจดีนี่ เพราะนายก็มีพี่สาว ใช่ไหม เอริก!!!
อิริวตอบพร้อมกับเอ่ยชื่อของคู่สนทนาออกมา
เอริก : ใช่ฉันมีพี่สาว............เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงไม่อยากให้นายทิ้งฮารท์ไว้ข้างใน
ฮิริว : แต่ตอนนี้พวกนั้นคงจะเพิ่มการคุ้มกันเป็นสองเท่าแล้วล่ะ
เอริก : จะกลัวอะไรล่ะ ก็ในเมื่อฉันมีพิมพ์เขียวของที่นี่
ชายผิวสีเดินเข้ามาใกล้ฮิริวพร้อมกับกางกระดาษลงกับพื้น
เอริก : ห้องที่ฮาร์ทถูกจับตัวจะอยู่ตรงนี้ ส่วนตรงหน้าและหลังห้องห้องคาดว่าจะมีการเพิ่มกำลังเป็นสองเท่า นั่นก็หมายความว่ามีทางเดียวที่เราจะเข้าไปได้คือทางช่องแอร์
เอริกพูดอย่างชำนานราวกับว่าเขาเป็นผู้ที่เขียนพิมพ์เขียวนี้เอง ฮิริวพยักหน้าเข้าใจที่หนุ่มCSIพูด พลางลุกขึ้นยืนรีบวิ่งไปตามทิศทางที่วางแผนไว้กับเอริก ทั้งสองวิ่งหลบเหล่าการ์ดชุดดำจนมาถึงห้องควบคุมแอร์ ทั้งเอริกและฮิริวรีบหาบันไดมาต่อเพื่อปีนเข้าไปในช่องแอร์จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆคลานไปตามทิศทางที่คำนวนเอาไว้ตอนแรก ทั้งคู่ทั้งเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาหนแล้วหนเล่าแต่ก็ยังไม่ถึงห้องที่ลิโนะอยู่ซักที แต่จู่ๆเอริก็หยุดคลานขึ้นมากระทันหัน
เอริก : (*/กระซิบข้ามไหล่ไปหาฮิริว)ฉันว่าห้องนี้แหละ
ฮิริว : (*/กระซิบตอบ) ไหนขอฉันดูหน่อยซิ
ฮิริวพูดพลางเขยิบเข้าใกล้ช่องแอร์มากขึ้นพลางมองผ่านช่องแอร์ลงมา ภาพที่ทั้งสองเห็นก็คือลิโนะนอนทอดกายนิ่งอยูในแคปซูลใสเส้วผมที่ปล่อยสยายลงมาของเธอพริ้วไปกับสายน้ำที่อยู่ในแคปซูลนั้นเสื้อที่เธอใส่พริ้วน้อยๆตามแรงของอ๊อกซิเจนที่ผุดเป็นฟองในหลอดนั้น เปลื้เกตาของหญิงสาวปิดสนิทราวกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับโลกภายนอกอีกแล้ว ฮิริวมองดูหญิงสาวผู้เป็นน้องอย่างเจ็บปวด
ฮิริว : โมริทากะ ฉันจะฆ่าแก ด้วยมือของฉันเอง
ฮิริวพูดรอดไรฟันออกมาอย่างโกรธแค้น
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
ของทุกคนนี่น่าติดตามจังเลยนะคะ ซากิมาต่อบ้างล่ะ^^
- Spoiler:
- อืม...ยังไม่ได้บอกลักษณะของสี่หนุ่มไปเลยนี่เนาะ งั้นก็บอกเลยละกัน
1.ทาเคชิ โทวเฮ: ผมสีทองยาวระดับต้นคอ เป็นผมม้าปัดข้างซ้าย ตาสีน้ำตาลอ่อน
2.มัตสึโมโตะ ยูตะ: ผมสีแดงยาวระดับคอ ผมปัดข้างขวา ตาสีแดงสด
3.ซากิ คาคาชิ: ผมสีเหลือง-ทองอยู่ไม่เป็นทรง ตาสีเขียวมรกต ใส่แว่น
4.โกชิ มาซาเนะ: ผมสีบานเย็น ดูเป็นทรงที่เรียบร้อยที่สุด ตาสีแดงเลือดหมู เจาะหูข้างซ้ายเป็นรูปดาว
บอกลักษณะเสร็จแล้ว มาต่อเนื้อเรื่องกันเถอะ
"พวกนาย...อยู่ทีมเซนต์คาร์ลเหรอ?" เอนโดถาม
"ใช่! ดีใจจังที่ได้มาแข่งกับทีมระดับโลกอย่างพวกคุณ" ทาเคชิยิ้มกว้าง
"งั้นก็แสดงว่าพวกนายก็เคยอยู่ทีมเซาท์เทิร์น ครอสน่ะสิ?" คิโดเลิกคิ้ว
ทั้งสี่คนเงียบ
"อื้ม เป็นแค่ตัวสำรองน่ะ" มัตสึโมโตะตอบ พลางยักไหล่
"ชิ! ถ้าไม่ถูกบังคับล่ะก็..." ซากิพึมพำ
"เอาล่ะ เลิกถามอะไรกันได้แล้ว จะแข่งก็รีบแข่ง" โกชิถอนหายใจ
Saki Kakashi- จำนวนข้อความ : 517
Join date : 14/08/2010
Age : 26
ที่อยู่ : ในหัวใจของพวกตัวละครที่ชอบ
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
- Spoiler:
- “หึ!!!แค่นี้ยัยเด็กบ้านี่ก็สิ้นฤทธิ์แล้ว”ชายผู้เป็นหัวหน้าที่ยืนอยู่ด้านหน้าแคปซูลที่ลิโนะนอนอยู่กล่าวขึ้นอย่างสะใจ
“แต่นายครับ ดูนี่สิครับ คลื่นสมองของเด็กนี่ยังวิ่งเร็วกว่าปกติมากเลยนะครับ”ชายผู้หนึ่งที่สวมเสื้อกราวนั่งอยู่หน้าจอคอมพิ้วเตอร์พูดขึ้น
“แล้วทำไม!!! มันจะทำให้มีปัญหาอะไรตามมางั้นรึ”ชายผู้เป็นผู้นำกล่าว
“ม่ะ.................ไม่มีอะไรครับท่าน เพียงแต่ว่า.............เด็กนี่จะไม่อยู่ในสภาวะที่จำศีลโดยสมบูรณ์ ยากต่อการทำจะดำเนินงานตามโปรเจกก์ของเราครับ”ชายผู้สวมเสื้อกราวคนเดิมกล่าวขึ้น
“งั้นเราต้องทำยังไง”ผู้เป็นหัวหน้าถามขึ้น
“ถ้าถามผมตอนนี้เรามีทางเลือกอยู่สองทางคือฉีดยาให้เด็กนี่หลับ อีกทางคือปล่อยให้เธอผ่อนคลายที่สุด แต่ผมแนะนำวิธีที่สองนะครับ เพราะว่าถ้าใช้ยากับเธอผมเกรงว่าจะมีผลกระทบต่อโปรเจกก์ของเรา”ชายคนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิ้วเตอร์กล่าว
“อืม....................แล้วคลื่นหัวใจล่ะ ปกติรึเปล่า”ผู้เป็นหัวหน้าถามห้วนๆ
“ปกติดีครับ”ชายชุดกราวคนเดิมตอบ
“งั้นก็เอาตัวยัยนี่ออกมาฉีดยาซะจะได้จบๆเรื่องไป”ชายผู้เป็นหัวหน้าพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“แต่ว่า.....................”ชายในชุดกราวพยายามจะค้านแต่ว่าการ์ดชุดดำทำอยู่ข้างๆกายเขากลับยกตัวลิโนะขึ้นมาจากแคปซูลเสียก่อน
“นี่ยาครับ”ชายผู้หนึ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับยื่นถาดสีเงินที่วางเข็มฉีดยาเอาไว้ให้กับเจ้านาย กัสชิลหยิบเข็มนั้นขึ้นมามองพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว การ์ดชุดดำที่อุ้มลิโนะขึ้นมาจากแคปซูลนั้นพาเธอเดินเข้าไปใกล้กัสชิลขึ้นเรื่อยๆ ฮิริวแอบมองภาพนั้นจากช่องแอร์จนเขารู้สึกทนไม่ได้พยายามที่จะพุ่งตัวลงมาช่วยน้องสาวถ้าเอริกไม่ห้ามไว้เสียก่อนร
ฮิริว : อะไรของนายอีกวะ ไหนว่าไม่ให้ฉันทิ้งน้องไง
ชายผมขาวพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นๆอย่างหัวเสีย
เอริก : ก็ที่ห้ามน่ะ นายรู้แล้วเหรอว่จะช่วยยังไง แหกตาดูซะบ้างว่าข้างล่างมันมีกี่คน ดูนั่นไม่ต่ำกว่า40 คนละ 20 แกไหวหรือไง
เอริกกระซิบกับฮิริวเบาๆ
ฮิริว : แล้วจะให้ฉันทำยังไงนั่นน้องสาวฉันนะเฟ้ย
ฮิริวขมวดคิ้วใส่เอริก
เอริก : ใจเย็น!!! รอพวกนั้นออกไปก่อน ฉันแน่ใจว่ากัสชิลมันต้องไปที่สนามแข่งอย่างแน่นอน และถ้ามันออกไปมันก็ต้องพาการด์ออกไปด้วย และคนอย่างมันต้องมีการคุ้มกันอย่างแน่นหน้าแน่นอนเพราะฉะนั้นเราก็จะตัดกำลังของมันออกไปได้
เอริกเล่าแผนการณ์ของตนให้ฮิริวฟังเบาๆ
ฮิริว : แต่............ดูนั่น!!!!
ฮิริวเบิกตาโพลงในวินาที่ที่เข้าเห็นกัสชิลแทงเช็มเข้าที่ต้นแขนของน้างสาวตัวเอง
//////////////////////
ที่ห้องล็อกเกอร์รูมของทีมอินะสุมะเจแปน
คิจัง : โอ๊ย!!!!
ชายในชุดผ้าคลุมจู่ๆก็ร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวดพร้อมกับเอามือกุมที่ต้นแขนของตนเองไว้แน่น
โกเอนจิ : เป็นอะไรหรือเปล่า
ชายผมบรอนซ์เงินที่นั่นอยู่ข้างๆถาม
คิจัง : อ่ะ.............เอ่อ เปล่าๆไม่มีอะไร
เอนโด : ไม่มีอะไรงั้นก็รีบลงสนามกันเถอะ
เด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยชวน ทั้งคิจังและโกเอนจิพยักหน้าให้พลางเดินตามออกไป ระหว่างทางคิจังที่เดินรั้งท้ายอยู่ก็คลายมือที่กุมต้นแขนตัวเองออกมาพร้อมกับมีสีหน้าแปลกใจเนื่องจากว่ามีเลือดซึ้มออกมาจากต้นแขนโดยที่ไม่มีปากแผลใดใดทั้งสิ้น
//////////////////////////////////////////
ฮิริว : นายเห็นไหมว่าเจ้านั่นมันทำอะไรกับน้องฉัน
ฮิริวกระชากคอเสื้อเอริกอย่างเอาเรื่อง
เอริก : เออ เห็น ตาไม่ได้บอดนี่หนว่า
เอริกพูดกวนๆพลางผลักฮิริวออกห่าง แล้วชูห่อสีดำให้ดู
ฮิริว : ห่อบ้าอะไรของนาย
ฮิริวเริ่มกระชากเสียงใส่เอริก
เอริก : ไม่ใช่ห่อบ้าอะไรหรอก แต่เป็นยาแก้
เอริกพูดพลางแกะห่อออกมาเผยให้เห็นยาขวดเล็กๆที่อัดแน่นอยู่เต็มกล่อง ชายผิวสียกขวดยาขึ้นมาอ่านฉลากทีละขวด สักพักหนึ่ง
เอริก : นี่ไงเจอแล้ว
ฮิริง : อะไรของแกวะ
เอริก : ก็ยาแก้ของฮาร์ทไง ที่เมื่อกี้กัสชิสฉีดให้ฮาร์ทไง
ฮิริว : ดีเลย พวกมันออกไปพอดี
ฮิริวและเอริกรอจนพวกกัสชิลออกไปด้านอกก่อนแล้วจึงค่อยๆโยนตัวลงมา เนื่อจากตอนนี้มีแต่การ์ดที่เฝ้าอยู้หน้าประตูเท่านั้นทั้งสองจึงไม่ต้องระวังอะไรมากมายนัก ฮิริวเดินมายุดอยู่หน้าแคปซูล ที่มีร่างขิงลิโนะนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ด้านใน
เอริก : ในฐานะที่นายเป็นพี่ชายฉันยกหน้าที่นี้ให้นาย
เอริกพูดพร้อมกัยยื่นเข็มฉีดยาที่บรรจุยาอยู่เต็มหลอดให้ฮิริว ชายผมยาวมองผู้เป็นน้องสาวที่นอนอยู่ในแคปซูลแก้วพร้อมกับสวมหน้ากากอ๊อกซิเจนและมีสายระโยงระยางอย่างเจ็บปวดพาลงค่อยๆประคองเธอขึ้นมาจากในน้ำฮิริวรับสิ่งนั้นมาถือไว้อย่างชั่งใจก่อนที่จะฉีดยานั้นเข้าที่ต้นแขนของหญิงผู้เป็นน้องสาวที่นอนนิ่งไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของตน
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
- Spoiler:
- ที่ม้านั่งข้างสนามของที่อินนะสุมะเจแปน
อากิ : (*/กระซิบกระซาบ) นี่พวกเรามีใครเห็นลิโนะจังบ้างไหม
เมเนเจอร์ผู้มีผมสั้นสีดำกระซิบกับเหล่าเพื่อนสาวที่นั่ออยู่ด้วยกันที่ข้างสนาม
ชิกกะ : นั่นสินะ เขาหายไปไหนของเขานะ คนยิ่งเป็นห่วงๆอยู่
ชิกกะกระซิบตอบอย่างหงุดหงิด
ฮารุนะ : ไม่ใช่แค่พี่หรอกค่ะที่เป็นห่วงพี่ฮานะน่ะ ดูโน่นสิคะ
เด็กหญิงผู้มีผมสีน้ำเงินเข้มกล่าวขึ้นพลางชี้นิ้วไปที่พี่ชายของตนเองที่เดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย เด็กหญิงมองดูการกระทำของผู้เป็นพี่ชายอยู่ซักพักจึงงเดินออกไปพูดอะไรบางอย่างกับพี่ชาย
ฮารุนะ : พี่คะหยุดเดินไปเดินมาซักทีหนูเห็นแล้วมันเวียนหัว
คิจัง : หะ.....................เหรอ แต่พี่.............เป็นห่วงฮานะจังนี่
โค้ชคุโด : ไม่ต้องห่วงหรอกฮานะจังของเธอไม่เป็นอะไรหรอก.............เชื่อฉันสิ
คิจัง : คะ..............ครับ
โค้ชคุโด : ตอนนี้ฉันว่านายควรมีสมาธิกับเกมมากกว่านะ ไม่อย่างนั้นนายนั่นแหละจะเป็นคนทำให้ฮานะจังของนายเป็นห่วง
คิจัง : อ่ะ......................ครับ.............ครับโค้ช
โค้ชคุโด้ : ดีมาก งั้นเตรียมตัวลงสนามได้
โค้ชคุโดพูดเรียบๆพลางเดินออกไป ทิ้งคู่สนทนาที่เอามือกุมต้นแขนแน่นไว้เบื้องหลัง ฮารุนะผู้เป็นน้องสาวนั่งมองพี่ชายที่คุยกับโค้ชหนุ่มด้วยแววตาลงสัย เมื่อโค้ชเดินออกไปแล้วเด็กหญิงจึงลุกเดินไปหาพี่ชาย
ฮารุนะ : พี่คะเป็นอะไรเหรอต้องกุมต้นแขนอยู่ตลอดเวลาเลย
เด็กหญิงผมสั้นถามด้วยอาการสงสัยพลางยื่นมือออกไปเพื่อที่จะแกะมือพี่ชายออก
คิจัง : อ๊ะ!!!ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ
ชายหนุ่มบอกปัดพลางหัวเราะแห้งๆ
ฮารุนะ : ถ้าไม่มีอะไรจริงๆก็ขอหนูดูหน่อยนะ
เด็กหญิงพูดกับผู้เป็นพี่ชาย คิจังอึกอักนิดหน่อยก็เปิดให้ดูต้นแขนที่มีเลือดซึมออกมา
ฮารุนะ : ตายแล้วพี่ชาย!!!!ไปโดนอะไรมา เดี๋ยวหนูทำแผลให้แล้วพี่ไปเปลื่ยนเสื้อตัวใหม่นะเดี๋ยวลงสนามไม่ได้(เป็นกฎข้อหนึ่งของการแข่งขัน ถ้ามีเลือดต้องทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนลงสนาม)
คิจัง :ทำไปทำไมแค่เอาน้ำลูบๆก็พอ
ฮารุนะ :เดี๋ยวแผลติดเชื้อนะคะ
คิจัง : ไม่ติดหรอก แผลนี่น่ะ(*/เอามือปาดเลือดออก)มันไม่มีปากแผลเห็นไหม
ฮารุนะ : ไม่มีปากแผลหรือว่า......................
เด็กสาวยืนตะลึงกับภาพตรงหน้าพร้อมกับรำพึงออกมาเบาๆ
คิจัง : หรือว่า!!! หรือว่าอะไร
ชายที่สวมผ้าคลุมตรงหน้าถามอย่างสงสัย
ฮารุนะ : อ๊ะ!!!ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้ว อีก5นาทีจะคิกออฟแล้วนะ
คิจัง : อืมมมมมมมมมมมม
ชายหนุ่มผู้พี่รับคำพลางวิ่งกลับไปเปลี่ยนเสื้อในห้องแต่งตัว ฮารุนะมองดูพี่ชายในชุดผ้าคลุมวิ่งจนลับตาไปแล้วจึงเดินกลับมานั่งที่ม้านั่งข้างสนาม
ชิกกะ : เมื่อกี้มีอะไรกันเหรอ
ชิกกะถามขึ้นเมื่อเห็นฮารุนะเดินกลับมายังม้านั่งข้างสนาม
ฮารุนะ : ก็ไม่รู้สินะคะ มันรู้สึกแปลกๆน่ะค่ะ
อากิ : ไอ้ที่ว่าแปลกๆมันหมายความว่ายังไง
ฮารุนะ : ก็................เมื่อกี้หนูเห็นเลือดซึมออกมาจากแขนของพี่ชายน่ะค่ะ
อากิ : เหรอ....................อืมมมมมมมมมมมม มิน่าล่ะรีบร้อนไปเปลี่ยนเสื้อใช่ไหม
ฮารุนะ : ใช่ค่ะ
ชิกกะ : แต่เดี๋ยวนะ!!! ไอ้ที่เธอว่าแปลกมันคืออะไรเหรอฮารุนะจัง
ชิกกะถามด้วยความแปลกใจ
ฮารุนะ : ก็ที่ว่าแปลกคือพี่ขายเขามีเลือดไหลแต่ดูยังไงก็ไม่มีปากแผลน่ะค่ะ
ชิกกะ : ไม่มีปากแผล แต่มีเลือดไหลงั้นเหรอ.................
ชิกกะพูดอย่างคนที่มีอาการอึ้ง
ฮารุนะ : ค่ะพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ
ชิกกะ : ก็ อ่ะ เอ่อ จะว่ามีมันก็มีอยู่หรอกนะ แต่ว่า.......................มันก็เป็นแค่ความเชื่อแหละน่าคงไม่มีอะไรหรอก
อากิ : ก็ลองเล่ามาก่อนสิ
ชิกกะ : (*/ลังเล) ก็...............ที่เมืองไทยน่ะเขาเชื่อกันว่าคนที่ถูกสร้างมาคู่กันจะมีจิตสื่อถึงกันน่ะสิ แบบประมาณว่าถ้าคนหนึ่งเจ็บอีกคนหนึ่งก็ต้องเจ็บด้วยอะไรประมาณนี้แหละ
ชิกกะอธิบายความเชื่อของชนชาติตัวเองให้เพื่อนๆฟังอย่างที่คิดว่ามันเข้าใจง่ายๆ
อากิ : ถ้างั้นก็แสดงว่า ลิโนะจัง..................
ชิกกะ : ฉันก็ไม่ชัวร์หรอกนะ แต่มันก็มีมูลให้น่าเชื่อนะ
อากิ : อ่ะ...............เห หมายความว่าไง
ชิกกะ : เธอเคยเห็นผู้ชายที่แพ้ท้องแท้ภรรยาไหม
อากิ : เอ...........จะว่าไปก็เคยนะ
ชิกกะ : ถ้าเป็นเธอจะอธิบายว่ายังไงในเมื่อผู้ชายท้องไม่ได้
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ
kagura ai- จำนวนข้อความ : 15
Join date : 29/01/2011
Age : 27
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ไม่ได้เข้าบอร์ดนี้มาตั้งนาน มีใครจำเราได้อยู่ไหมนี่..
ขอโทษจริงๆ นะคะ ที่โรงเรียนเรียนหนักมาก การบ้านก็เยอะด้วย แถมอยู่ดุริยางค์รุ่นใหญ่ด้วย ซ้อมหนัก เค้าขอโทษนะ ไม่ได้มาต่อฟิคตัวเองเลยอ่ะ T/l\T
คิดถึงบอร์ดนี้สุดๆ ไปเลย ไม่ได้เข้ามาตั้ง.........(//นับนิ้ว)...... ช่างเถอะ..
(/กลิ้งไปรอบๆ กระทู้)
จริงๆ ก็หยุดเรียนมาได้สองอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ว่าต้องเข้าค่ายแบนด์ ซ้อม 8 โมง ถึง 3 ทุ่มทุกวัน ไม่มีเวลาได้เล่นเน็ตเลย
เมื่อวานก็มีงานของศิษย์เก่าโรงเรียน กว่าจะได้กลับบ้านก็เที่ยงคืน.........
คิดว่าจะได้ต่อก็อาจจะเย็นนี้ พรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้ขอ.......คร่อก! (//โดนตื๊บ)
ขอโทษจริงๆ นะคะ ที่โรงเรียนเรียนหนักมาก การบ้านก็เยอะด้วย แถมอยู่ดุริยางค์รุ่นใหญ่ด้วย ซ้อมหนัก เค้าขอโทษนะ ไม่ได้มาต่อฟิคตัวเองเลยอ่ะ T/l\T
คิดถึงบอร์ดนี้สุดๆ ไปเลย ไม่ได้เข้ามาตั้ง.........(//นับนิ้ว)...... ช่างเถอะ..
(/กลิ้งไปรอบๆ กระทู้)
จริงๆ ก็หยุดเรียนมาได้สองอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ว่าต้องเข้าค่ายแบนด์ ซ้อม 8 โมง ถึง 3 ทุ่มทุกวัน ไม่มีเวลาได้เล่นเน็ตเลย
เมื่อวานก็มีงานของศิษย์เก่าโรงเรียน กว่าจะได้กลับบ้านก็เที่ยงคืน.........
คิดว่าจะได้ต่อก็อาจจะเย็นนี้ พรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้ขอ.......คร่อก! (//โดนตื๊บ)
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
เมื่อวานลืมสนิทเลยค่ะ.....ขอกราบขอโทษงามๆ (/พับเพียบกราบพร้อมโดนเสยคาง)
ตอนบ่ายมีซ้อมดุริยางค์ค่ะ ขอเอามาแปะนิดหน่อยก่อน
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยโทษด้วยค่ะ เพราะเกือบจะลืมฟิคในหัวตัวเองไปหมดแล้ว T/l\T
ตอนบ่ายมีซ้อมดุริยางค์ค่ะ ขอเอามาแปะนิดหน่อยก่อน
- Spoiler:
- อ้อ เกือบลืมไป พรุ่งนี้ทีมอินาสึมะคาราวานจะไปลองแข่งกับทีมของโรงเรียนเทย์โคคุ โรงเรียนเก่าของคิโดน่ะนะ แต่ฉันไมได้ไป เพราะติดธุระน่ะสิ......ธุระที่เหมือนจะเป็นธุระจริงๆ ซะด้วย
คำพูดจริงจังจากปากรุ่นพี่มานามิเลย หลังจากบอกว่าให้ไปเจอที่สวนสาธารณะที่อยู่ตะวันออกสุดของเมือง ก็เอาแต่ย้ำไว้ว่า ธุระๆ ถามอะไรก็ตอบแค่ว่า เป็นธุระๆ อืมมม..ถ้าจะสำคัญจริงๆ
กริ๊ก
ช่างมันก่อน ไว้ค่อยคิดอีกทีพรุ่งนี้ละกัน ตอนนี้ถึงบ้านแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน
-------------------------------------------------------
ยางรัดผม...............หายไปไหน!
ไม่มี.........ไม่มี! มันอยู่ไหนนนน!
เมื่อวานก็ถอดวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียวก่อนปีนขึ้นเตียงไปนอนนี่นา
แล้วมันปลิวหายไปได้ไง
แต่ก็.........ช่างหัวมันเถอะ ตอนนี้เหลืออีกแค่สิบหานาทีจะถึงเวลารวมกลุ่มกัน.........แต่สถานที่นัดมันใกล้ซะเมื่อไหร่
เอาล่ะ.........ชุดวอร์มโรงเรียนเรียบร้อย.............ของในกระเป๋าสะพายก็เตรียมหมดแล้ว.....ส่วนผม.......จะมัดหรือจะปล่อยก็พะรุงพะรังพอๆ กันนั่นแหละ
ตอนนี้ต้องรีบบึ่งออกจากบ้านก่อน........ยอมเหนื่อยรอบเดียวดีกว่าสองรอบ ก็บทลงโทษของรุ่นพี่มานามะมันสบายที่ไหนกัน
แคร่ก..... ครืดด ครืดดด
“ว้าย!”
นั่นไง......เกือบหาเรื่องก่อนมีเรื่องเข้าหาตัวซะแล้ว
ถ้าไม่จับหลักได้ซะก่อนคงได้กลับไปโรงพยาบาลแทน.....สติอยู่ไหน ตั้งสติเซ่!
---------------------------------------------
สุดท้าย.........ฉันก็เสียภาพลักสุดท้ายไปแล้ว.........ไม่เหลือภาพลักษณ์หญิงนิ่งเหมือนเดิมแล้ว....มั้ง....
จากที่รีบจนรัฐแทบจะต้องสั่งสร้างถนนใหม่ ก็มาถึง และยัง.......เหลือเวลาอีกร่วมสิบนาที...ขณะที่เหงื่อเม็ดเป้งก็มีให้เห็นบนหัวฉันอย่างทนโท่
YOU FAIL!
เอาล่ะ เลิกตอกย้ำตัวเองได้แล้ว....เก๊กต่อไปก็ไม่มีประโยชน์......เหงื่อฉันมันหยุดไหลง่ายๆ ได้ซะที่ไหน
ฉันรีบหาห้องน้ำทันที..........อย่างน้อยตอนนี้ก็มีแต่รุ่นพี่ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้.........ถ้ารุ่นน้องเห็นกัน......อ่าาา.....ไม่อยากจะคิด
หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ฉันก็ออกจากห้องน้ำมาตรงที่นัดกันทันที เอ.....ไหงเด็กทรัมเป็ตมันมากันครบเซ็กชั่นเดียวล่ะ แซ็กเซ็กชั่น...
“พี่บลูคะ! ^o^/”
โอเค.....เด็กขาดอีกสอง..... เดี๋ยวนะ เหมือนลืมอะไรไปอย่าง
“เอ้า ฟังๆๆๆ!”
อ๊ะ รุ่นพี่มานามะเรียกแล้ว
มานามะ : “วันนี้แซ็กชั่นทรัมเป็ตจะมีคนมาเวิร์คช็อปด้วยนะ แซ็กชั่นที่เหลือแยกซ้อมกันไปนะ ให้รุ่นพี่หัวหน้าเซ็กชั่นดูแลกันดีๆ ล่ะ โอเค แยกๆๆ”
อ้อ.....ถึงว่ามาครบเซ็กชั่นเดียว ให้หัวหน้าเซ็กชั่นดูแลเด็กที่เหลือ...........แต่วันนี่ก็มีเด็กรุ่นเล็กมาด้วยนี่ คงจะลำบากหน่อย
เอ๊ะเดี๋ยว.....รุ่นพี่หัวหน้าเซ็กชั่น.............!!!
ฉันหัวรอบตัว 360 องศา อย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด....และก็ได้พบกับคำตอบ.....
สิ่งที่ขาดไม่ใช่เครื่องฉันนะ....ฉันแบกมาด้วย.........แต่เป็นรุ่นพี่ชิชากิต่างหาก!
“รุ่นพี่มานามิคะ รุ่นพี่ชิชากิไปไหนเหรอคะ”
ฉันรีบวิ่งกรูไปถามทันที
มานามิ : “บินไปต่างประเทศด่วนกับญาติจ้า อีกสามสี่วันกลับ”
รวยจังเนอะ....บินไปกะทันหันทั้งๆ ที่เมื่อวายังเห็นเดินเล่นตอนเย็นอยู่เลย
โอเค....สอนก็สอน....สองสามคนเองนี่....ขอให้บทเรียนมันไม่ยากด้วยเถิด.....
-------------------------------------------------
เวลาไม่นานผ่านไป คนที่จะมาเวิร์คช็อปกับทรัมเป็ตเซ็กชั่นก็มาถึง
เป็นชายหนุ่มหน้าติดหวาน ร่างเล็กตัวสูงโปร่ง ผมสีเขียวสว่างดูท่าจะยาวปรกบ่าถูกรวบและปล่อยปอยผมให้ปกหน้าบ่งบอกความเป็นตัวเอง มัดแบบนี้ดูเท่ห์นะ แต่มันตงิดๆ ใจออกไปทางแนวสวยแปลกๆ
ช่างๆๆ ไม่ใช่เซ็กชั่นแซ็ก จะสนทำไม
ถึงคิดงั้นก็เถอะ......แต่รู้สึกเหมือนมีรังสีประหลาดๆ แผ่ออกมาจากด้านหลังแปลกๆ บรื๋ออ....
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยโทษด้วยค่ะ เพราะเกือบจะลืมฟิคในหัวตัวเองไปหมดแล้ว T/l\T
jass-blue2020- จำนวนข้อความ : 192
Join date : 29/10/2010
Age : 26
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
ู^
ข้าน้อยลืมไปจากสมองเรียบร้อยTwT
(มัวแต่เตรียมสอบจ้า~)
ข้าน้อยลืมไปจากสมองเรียบร้อยTwT
(มัวแต่เตรียมสอบจ้า~)
Mashiro-Hiro- จำนวนข้อความ : 930
Join date : 29/07/2010
Age : 26
ที่อยู่ : 炎の選手のどちら。
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
- Spoiler:
- อากิ/ฮารุนะ : ห่ะ.....เห
อากิ : ด่ะ.....เดี๋ยวนะงั้นก็หมายความว่าลิโนะจังก็....................
ฮารุนะ: (รำพึงออกมาเสียงแผ่ว) พี่ฮานะ.................
ชิกะ : (*/เอามือจุ๊ปาก)ชูว์~~~ เงียบไว้สิทั้งสองคนการแข่งจะเริ่มอยู่แล้วนะ
หญิงสามที่อยู่ข้างสนามพร้อมใจกันเงียบเสียงลงเมื่อนักกีฬาของทั้งสองทีมลงสู่สนาม
-----------------------------------
ขณะเดียวกันฮิริวได้ลอบพาน้องสาวหนีออกมาจาแมนชั่นของกัสชิสพร้อมกับเอริกที่คอยระวังหลังให้
ฮิริว : นี่นายแน่ใจนะว่าไอ้ที่เราทำมานี่น่ะมันถูกต้องแล้ว
ฮิริวหันหลังมากระซิบกับเอริกระหว่าที่ตนเองกำลังอุ้มน้องสาววิ่งออกจากแมนชั่นนรกของกัสชิล
เอริก : ก็แน่น่ะสิ……………ฉันว่านั่นคือความต้องการของฮาร์ทนะ
เอริกกระซิบตอบ
ฮิริว : เอาเป็นว่าคราวนี้ฉันจะเชื่อนายแล้วกัน
ฮิริวกระซิบตอบพลางวิ่วไปแอบในมุมมืดเมื่อเห็นการ์ดเดินผ่านมา
เอริก : อืม.....ฉันว่าฮาร์ทเองก็ต้องการอย่างนั้นเหมือนกัน
เอริกกระซิบตอบระหว่างที่ทั้งหมดกำลังปีนกำแพงหนีออกจากแมนชั่น
ฮิริว : เอริกนายรู้ไหมว่าน้องสาวฉันน่ะปกติเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆ พอเวลามีเรื่ออะไรเธอจะไม่พูด........ได้แต่เก็บไว้ในใจอยู่คนเดียวจนบางครั้งฉันยังอดเป็นห่วงไม่ได้เลย...................แต่ตอนที่คิโดคุงเขากลับมาฉันยังแอบดีใจเลยว่าเขาจะมาช่วยระบายสีให้โลกของน้องสาวฉันมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง....................แต่ตอนนี้ฉันชักไม่แน่ใจซะแล้วล่ะว่าคนนั้นจะใช่เขาหรือเปล่า...
เอริก : เอาน่ายังไงคิโดคุงเขาก็เป็นคนที่น้องสาวนายเลือกแล้วไม่ใช่เหรอตอนนี้สิ่งที่นายทำได้คือเฝ้าดูสองคนนี้แล้วก็ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือยามที่น้องของนายต้องการเท่านั้น...........นายทำได้เท่านั้นจริงๆ
ซีเอสไอผิวสีตอบอย่างเข้าใจในความรู้สึก
ฮิริว : อ่ะ...........อืม
ชายผมยาวสีขาวพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจพลางเร่งฝีเท้าเพื่อไปยังสเตเดี้ยมที่ทำการแข่งขัน
ฮิริว : ฮานะจังน้องฟื้นสิ......ฟื้นขึ้นมาดู...............คิโดคุงกำลังแข่งอยู่นะ..................น้องฟื้นขึ้มาสิ.............ฟื้นมาให้กำลังใจเขาอย่างที่น้องเคยทำ
ไม่เป็นผล........คำพูดเหล่านั้นของฮิริวไม่ได้รับการตอบสนองใดใดจากหญิงสาวผู้เป็นน้องที่อยู่ในอ้อมแขน
เอริก : น้องสาวนายเคยสลบไปนานๆแบบนี้บ้างไหม?
อยู่ดีดีเอริกก็โพล่งคำถามออกมาเหมือนเพิ่มคิดอะไรออก
ฮิริว : ก็เคย............เคยสิ…….
ชายผมยาวตอบอย่างใช้วามคิด
เอริก : แล้วตอนนั้นใครทำให้ฮาร์ทฟื้นขึ้นมาล่ะ?
เอริกถาม
ฮิริว : ตอนนั้น...........ที่ฮานะจังฟื้น.................เสียงเพลง.......................เสียงเพลงของคิโด
เอริก : นั่นแหละ!!!คำตอบ
เอริกพูดง่ายๆ
ฮิริว : แต่จะดีเหรอที่จะให้ทั้งคู่เจอกันอีก
ฮิริวเริ่มไม่แน่ใจ
เอริก : ฮิริวฉันถามจริงๆนะ
ฮิริว : อ่ะ.........อือ...........อะไรเหรอ
เอริก : นายอยากเจอซีโร่ไหม
ฮิริว : (*/น้ำเสียงตกใจ) น่ะ.........นายรู้ได้ไง
เอริก : อย่าดูถูกฝีมือcsiอย่างเราสิ...............แล้วว่าไงล่ะอยากเจอไหม
ฮิริว : อะ.......อยากสิ นายถามทำไมเหรอ
เอริก : ทั้งๆที่ตลอดเวลาเขาพยายามที่จะฆ่านายนี่นะ นายยังอยากเจอเขาอยู่อีกเหรอ
ฮิริว : อ่ะ..อืม....................อยากเจอ.......................ที่สุดเลยล่ะ
เอริก : อ่ะ...............อืมเข้าใจล่ะ...................นายลองคิดดูสิมันก็เหมือนกันน้องสาวนายนั่นแหละฮาร์ทน่ะไม่ว่าคิโดคุงจะทำเธอเจ็บขนาดไหนเธอก็อยากอยู่ใกล้ๆเขา มันก็เหมือนกับนายนั่นแหละไม่ว่าซีโร่จะอยากฆ่านายมากแค่ไหนนายก็ไม่อยากอยู่ห่างซีโร่ใช่ม๊า...................
เอริกอธิบายสถาณการณ์ให้ฮิริวฟังง่ายๆ
ฮิริว : อะ!!!............แต่ว่า...............
ชายผมขาวอ้ำอึ้งพลางมองร่างน้องสาวในอ้อมแขนอย่างสงสาร
เอริก :ฉันเข้าใจนายนะว่ามันเป็นเรื่องที่ลำบากใจ แต่ว่าเรื่องนี้น่ะ.................นายอย่าใช้ความรู้สึกของนายตัดสิน
เอริกพูดพลางเอามือแตะที่ไหล่ของฮิริวอย่างให้กำลังใจ ทั้งคู่เร่งฝีเท้าจนมาถึงหน้าสเตเดี่ยมที่อินะสุมะเจแปนกำลังแข่งขันอยู่
เอริก : CSI ครับขอเข้าไปข้างในหน่อย
เอริกพูดกับยามที่เฝ้าประตูพลางชูตราCSIให้ดูก่อนที่จะเดินเข้าไปตามทางเข้าของสตาฟฟ์ เมื่อเห็นดังนั้นยามที่เฝ้าประตูก็เบี่ยงตัวเพื่อหลีกทางให้เอริกและฮิริวทันที หลังจากนั้นทั้งหมดก็เดินไปตามทาง
เอริก : เดี๋ยวนายรออยู่นี่ก่อนนะ
เอริกพูดขึ้นเมื่อทั้งหมดเดินเข้ามาถึงห้องพักที่ไม่มีใครเข้ามาใช้ห้องหนึ่ง
ฮิริว : แล้วนายคิดจะทำอะไรน่ะ
ชายผมขาวถามอย่าสงสัยพลางอุ้มน้องสาวที่ยังสลบไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนเดินตามเอริกเข้ามาในห้อง
เอริก : เออ!!!พวกนายรอฉันอยู่ที่ห้องนี้นะ ปิดประตูไว้ถ้าใครมาเคาะก็ไม่ต้องเปิดทั้งนั้นนอกจากฉัน
ฮิริว : แล้วพวกเราจะรู้ได้ไงล่ะว่าเป็นนาย
ฮิริวเริ่มขมวดคิ้ว
เอริก : อ้อลืมไปว่ามีฮาร์ทคนเดียวที่รู้รหัสฉัน
เอริกพูดพลางเคาะไปที่โต๊ะเป็นจังหวะให้ฮิริวฟัง
เอริก : จำได้ไหม?
เอริกถามหลังจากที่เคาะโต๊ะเป็นจังหวะให้ฟัง2รอบ
ฮิริว : จำได้!!!
ฮิริวพยักหน้าอย่างมั่นใจ
เอริก : ดี งั้นฉันไปล่ะ เดี๋ยวมา
ฮิริว : จะไปไหนล่ะ................มาช่วยกันทำให้น้องสาวฉันฟื้นก่อนไม่ดีเหรอ
เอริก : ก็นั่นไง ฉันจะไปหาคนมาช่วยอยู่
ฮิริว : ที่นี่เนี๊ยะนะ
เอริก : เออ เดี๋ยวก็รู้!!!
เอริกพูดพลางเดินออกไป.........................เวลาผ่านไปพักใหญ่ฮิริวก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเป็นรหัสตามที่เอริกบอกชายผมขาวจึงรีบไปเปิดประตูออก
เอริก : ฉันพาคนมาช่วยแล้ว
เอริกพูดพลางขยับตัวหลีกไปข้างๆเพื่อให้ฮิริวเห็นว่าใครมากับเขา
ฮิริว : คิโด...............นายมาทำไม@!!!
ฮิริวพูดอย่างไม่พอใจ แต่คิจังกลับไม่ได้สนใจคำพูดนั้นสายตาของเขากลับมองหาแต่หญิงสาวผมเทาเพียงเท่านั้น
คิจัง : ฮานะจัง!!!!
ชายหนุ่มในชุดผ้าคลุมร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างของหญิงคนรักที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่บนโซฟา
คิจัง : ฮานะจัง!!! ฮานะจัง!!!ตอบผมทีสิ ลืมตาขึ้นเถอะนะแล้วมาคุยกับผม!!!
คิจังถลาเข้าไปจับมือที่ไร้เรี่ยวแรงของหญิงสาวแน่นพลางพูดออกมาอย่างตกใจ
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
หายไปนาน ไม่รู้จะจำกันได้ไหม
- Spoiler:
- ฮิริวมองภาพตรงหน้าอย่างเศร้าใจ เขาสงสารน้องสาวของเขาเหลือเกิน ทำไมนะฮานะจังก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาแท้ๆ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย หนุ่มผมขาวจ้องดูใบหน้าอันสงบนิ่งของน้องสาวพลางหลับตาลงอย่างข่มอารมณ์
ฮิริว : พอได้แล้วล่ะคิโดคุง
คิจัง : (/ทำหน้างง) ห.........เห~~~~
เอริก : (/มองหน้าฮิริว) นี่นาย หมายความว่าไง
เอริกCSIผิวสีถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจ
ฮิริว : ฉันว่าพอดีกว่า
เอริก: นี่นายไม่อยากให้น้องสาวของนาย.............
ฮิริว : อยากให้ฟื้นสิ อยากที่สุด เพราะตอนนี้เราก็เหมือนเหลือกันอยู่แค่สองคนพี่-น้องอยู่แล้ว
เอริก : แล้วทำไม..........................
ฮิริว : ก็เพราะว่าถ้าฮานะจังฟื้นขึ้นมาแล้วต้องเจอกับนายนี่ ฉันคงทนไม่ได้ที่จะเห็นน้องสาวคนเดียวของฉันได้รับความทรมานแบบเดิมๆอีก
เอริก : นี่ฮิริว ให้โอกาสคิโดคุงเขามั่งเถอะ
ฮิริว : เอริก นายไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ ฉันน่ะให้โอกาสนายนี่ให้มาตลอด หวังว่าเขาจะเป็นคนที่ทำให้น้องสาของฉันมีความสุข แต่เปล่าเลย.................ฉันคิดผิดมาตลอด................เพราะฉะนั้น(/อุ้มลิโนะขึ้น) ไปซะเถอะคิโดคุง ไปทำสิ่งที่นายรักอีกอย่างให้ประสบความสำเร็จเถอะ..............ก่อนที่นายจะไม่เหลืออะไร
คิจัง : (/อึ้ง) ต......แต่คุณฮิริวครับ~~~
ฮิริว : พอเถอะคิโดคุง นายทำให้ฮานะจังเจ็บมามากเกินพอแล้ว
คิจัง: (/หน้าสลดลง) ผม.......ผม..............
ฮิริว : เอาเถอะเอาเป็นว่าเราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้แล้วกัน
ชายผมขาวพูดพลางอุ้งร่างอันไร้สติของหญิงสาวผู้เป็นน้องออกไปจากห้อง
คิจัง : อ่ะ.......เอ่อคุณฮิริว จะพาฮานะจังไปไหนครับ
ชายในชุดผ้าคลุมร้องอย่างตกใจพลางวิ่งเข้าไปขวางทาง
ฮิริว : ก็จะพาน้องสาวฉันไปรักษาน่ะสิ ทั้งกาย และใจ....................นายน่ะทำร้ายน้องฉันมามากพอแล้ว
คิจัง : (/ก้มหน้านิ่ง)ผม........คือ...............ผม.........ขอโทษครับ
ฮิริว : เก็บคำขอโทษของนายไว้ใช้กับฮานะจังเถอะ
ฮิริวพูดพร้อมกับอุ้มน้องสาวที่นอนสงบนิ่งอยู่ในอ้อมแขนออกจากประตูไป
เอริก : ไม่ต้องห่วงนะฉันจะช่วยพูดให้!!!
เอริกเดินตามฮิริวออกไปติดๆพร้อมทั้งมองดูเพื่อนร่วมทีมที่เป็นดั่งคนในครอบครัวด้วยสีหน้าเป็นห่วง
--------------10 ปี ผ่านไป---------------------------------
กรุงมิลาน ประเทศอิตาลี
ชายหนุ่มผู้มีผมทรงเดธร็อกเป็นเอกลักษณ์เขาสวมแว่นตาทรงกลมอยู่ตลอดเวลา นั่งขะมักเขม้นสนใจอยู่กับข้อความบนหน้าจออย่างไม่วางตา อยู่ในห้องที่แมนชั่นหรูเพียงลำพัง
“ก็อกๆๆๆๆ”
คิจัง : หือ ใครน่ะ?
คิจังสะดุ้งตกใจพลางละสายตาจากข้อความบนหน้าจอคอมพิ้วเตอร์พลางเดินไปดูที่ช่องตาแมวบนประตูห้องเพื่อสำรวจดูว่าผู้มาเยือนเป็นใคร
คิจัง : อ้อ ฟิดิโอ้คุงนั่นเอง มีอะไรเหรอ
ฟิดิโอ้ : ก็....นิดหน่อยแหละครับผมเลยมาที่นี่
คิจัง : (* เดินเข้าห้องครัวไปรินน้ำให้) ถ้าเป็นเรื่องโซเมโอกะเซ็นสัญญากับทีมในอิตาลี่ไม่ต้องบอกนะเพราะฉันได้ข่าวมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว
ฟิดิโอ้ : ไม่ใช่ข่าวเรื่องคุณโซเมโอกะหรอกครับ
คิจัง : อ้าว!!! ถ้าไม่ใช่แล้วเรื่องอะไรล่ะ
ฟิดิโอ้ : ผมว่าคุณต้องอยากรู้เรื่องนี้มากแน่เลย
คิจัง : เรื่องอะไรล่ะ
ฟิดิโอ้ : ก็เรื่องที่เป็นสาเหตุให้คุณหมกมุ่นกับข่าวต่างๆมาตลอด10ปีนี่ไงครับ
คิจัง : (*/ตาโต)เจอฮานะจังแล้วเหรอ!!!ที่ไหน !!!เมื่อไหร่!!!!
ฟิดิโอ้ : เดี๋ยวๆๆๆๆๆ เอาทีละคำถามผมตอบไม่ทันนนนนนนน
คิจัง : 1. เรื่องฮานะจังใช่ไหม
ฟิดิโอ้ : ครับ!!!
คิจัง : 2.แล้วไปเจอฮานะจังที่ไหน!!!
ฟิดิโอ้ : สายของผมบอกว่าคุณฮานะกลับมาจากอังกฤษแล้วครับตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่น
คิจัง : งะ...............งั้นนายกับฉัน ไปญี่ปุ่นกัน เดี๋ยวนี้เลย
ฟิดิโอ้ : จะไปได้ยังไงล่ะคร้าบบบบบบบบบบบบ แล้วแมตซ์ที่จะเจอกะยูเว่เสาร์นี้ล่ะ คุณเป็นกัปตันทีมนะครับ อย่าลืมสิ
คิจัง : เออ.....นั่นสิเนอะดีใจมากไปหน่อยจนสืมตัว โทษที
ฟิดิโอ้ : อย่าลืมตัวบ่อยสิครับ
คิจัง : งั้นเอาเป็นว่าแข่งเสร็จแล้วเราไปกันเลย ดีไหม
ฟิดิโอ้ : ใจร้อนจริงเลย ทีในสนทามไม่เห็นใจร้อนขนาดนี้เลย
คิจัง : ในสนามอ่ะฉันชิล แต่ว่าเรื่องนี้ สำคัญว่ะ....................
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
ไม่ได้มาซะนานเลยนะ
- Spoiler:
- วันเสาร์หลังจบแมตซ์คิโดเตรียมตัวที่จะออกไปขึ้นรถโค้ขเพื่อกลับสนาม
“วันนี้สุดยอดเลยนะเพื่อน” เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งเดินเข้ามาตบบ่าคิโด
คิโด : อืม.................ขอบคุณนะก็เป็นเพราะพวกนายด้วยนะแหละ
“ฮ่ะๆๆๆๆ จะจริงเหรอก็นายเล่นซะเด่นขนาดนั้น ไม่มีนายเราก็คงไม่เป็นแชมป์แบบทำแต้มทิ้งห่างคู่แข่งขนาดนี้หรอก ฮ่าๆๆๆ” เพื่อนร่วมทีมของคิโดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
คิโด : (/ยิ้ม) เมื่อก่อนเคยมีผู้หญิงคนนึงสอนฉันว่า ทักษะส่วนตัวอาจทำให้นายชนะได้ แต่นายอย่าลืมนะว่าที่เวิอร์กจะทำให้นายเป็นแชมป์
ชายผู้พูดคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อคิดถึงหญิงสาวผู้พูด เขายังคงจำเหตุการณ์นั้ได้ชัดเจนราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
“คิดถึงเธอคนนั้นล่ะสิ” เพื่อนร่วมทีมคนนั้นพูดออกมา
คิโด : (/หัวเราะเบาๆ) คิดถึงแล้วจะทำอะไรได้ก็...................ครอบครัวเธอเขาทำทุกอย่าเพื่อกีดกันเราออกจากกันหนิ
“ฮ่ะๆๆๆๆๆนายนี่พูดจาอะไรไม่สมกัปตันเลยนะ.................นายรู้ไหมมีสุภาษิตอยู่บทนึงแม่ชอบพูดกับฉันบ่อยๆน่ะ แม่บอกว่า... se lei è quella non la lasciate lontano”
คิโด : If she’s the one don’t let her far away(ถ้าเธอเป็นคนที่ใช่..............อย่าปล่อยเธอให้หลุดลอยไป)...............งั้นเหรอ
“แล้วเธอใช่คนที่ใช่สำหรับนายไหม”
คิโด : สำหรับฉันเหรอ~~~~
ชายผู้เป็นกัปตันของทีมเริ่มทำหน้าครุ่นคิด
“ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอคนนั้นเป็นใคร....................แต่ดูท่าทางเหมือนนายจะยังลืมเธอไม่ได้.....................คิดให้ดีแล้วกันนะ..........................ฉันว่าคงไม่ยักสักเท่าไหร่หรอก...........................เอาล่ะโค้ชให้ฉันมาตามนาย..................อ้อ นั่นไง คู่หูคู่ฮาของนาย” เพื่อนร่วมทีมคนนั้นตบบ่าคิโดเบาๆก่อนเดินออกไปเมื่อเห็นฟิดิโอ้เดินเข้ามา
ฟิดิโอ้ : เสร็จรึยังครับคุณคิโด โค้ชให้มาตามแล้วนะ
คิโด : (/คว้ากระเป๋า)Ikimashou<3(ไปกันเถอะ)
ฟิดิโอ : Hai(ครับ)
“แล้วคราวนี้จะออกกันไปยังไงล่ะเนี๊ยะ”
เพื่อนร่วมทีมคนเดิมวิ่งกระหืดกระหอมมาที่ล็อกเกอร์รูม
ฟิคิโอ้ : เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ
“ก็แฟนคลับเจ้าคิโดน่ะสิมารอหน้าสเตเดี่ยมเต็มเลย”
เพื่อนร่วมทีมคนนั้นพูดอย่างตื่นๆ
ฟิดิโอ้ : นายนี่ใจเสาะชะมัดจะไปกลัวอะไรกะแค่แฟนคลับ
ชายผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มหลิ่วตามองเพื่อนร่วมทีม
คิโด : รู้แล้ว!!!!
“รู้อะไร.........................อย่าบอกนะว่า.................”
ชายหนุ่ผู้มีผมสีทองตกใจในคำพูดของคิโดที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นมาแบบเขาไม่ทันได้ตั้งตัวพลางลากสายตามงตามคิโด
คิโด : ใช่แล้วช่องแอร์..............เป็นทางออกที่ดีที่สุด!!!!
ชายหนุ่มเจ้าของผมทรงเดธร็อกพูดยิ้มๆ
------------------------
เมื่อทั้งหมดปีนขึ้นมาอยู่ในช่องแอร์แล้ว
ฟิดิโอ้ : ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเอาความคิดพิศดารแบบนี้มาจากใคร
ชายหนุ่มผมมีแววตาสีน้ำทะเลกล่าว
คิโด : แล้วนายคิดว่าใครล่ะ
คิโดถามยิ้มๆ
ฟิดิโอ้ : ไม่บอกก็รู้ คนที่ทำงานให้CSI คนที่บุกเดี่ยวเข้าบ้านกัสชิล คนที่ตามไปช่วยนายตอนที่แข่งกับทีมMR K Hanachang desu ne(ฮานะจังสินะ)
คิโด : Hai Hanachang desu (ใช่ฮานะจังนั่นแหละ)
ฟิดิโอ้ : เฮ้อ~~~~คิดถึงกันตลอดเวลาเลยนะ ไม่รู้ทางโน้นจะยอมใจอ่อนหรือยัง
คิโด : เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันตอนนี้ฉันอยากเจอเธอสักครั้ง
ฟิดิโอ้ : นั่นสิเนอะนี่มันก็ตั้ง10ปีผ่านมาแล้วนี่.......................
คิโด : แต่ก็อย่างว่านั่นแหละเป็นธรรมดาของพี่ชายที่ต้องปกป้องน้องสาว
ฟิดิโอ้ : มันก็จริงอ่ะนะ......................เออนี่ถามอะไรอย่างสิ
คิโด : ว่ามา
ฟิดิโอ้ : ถ้าเป็นนาย นายจะทำอย่างคุณฮิริวไหม
คิโด : ถ้าเป็นฉัน...................ฉันก็คงทำแบบนั้นนั่นแหละ
ฟิดิโอ้ : แต่นี่มัน10ปีมาแล้วนะ
คิโด : สำหรับคนเป็นพี่ชายนะไม่ว่จะนานแค่ไหนก็ไม่ลืมหรอก
-----------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น
“เฮ้ คิโด...................คิโดซัง................เปิดประตูหน่อย”
เสียงทุบประตูดังสนั่นพร้อมกันเสียงเพื่อนชายที่ร้องเรียกชื่อเจ้าของบ้านอย่างลนลาน
คิโด : ลมอะไรหอบมาถึงนี่
ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านพูดพลางเปิดประตูให้ผู้มาเยือนเข้ามาในบ้าน
ฟิดิโอ้ : ลมคนถึงมั้ง..........ไอ้บ้า!!! ถามจริงนะ ตรงๆเลย อย่างลูกผู้ชาย นายคิดบ้าอะไรวะถึงได้ขอลายาวขนาดนั้น อีกไม่กี่นัดก็ปิดฤดูกาลแล้วนะเว้ย
คิโด : พูดจริงๆนะ ฉันว่าจะกลับญี่ปุ่น
ฟิดิโอ้ : แล้วงานที่นี่ล่ะเรายังเหลืออีกตั้ง7 แมตซ์ถึงจะปิดฤดูกาลนะ
คิโด : ก็ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะไปวันนี้หนิ
ฟิดิโอ้ : แล้วนายจะไปตอนไหน
คิโด : อาทิตย์นี้ หลังฉลองแชมป์เสร็จ
ฟิดิโอ้ : แล้วนายจะบอกแฟนคลับว่าไง
คิโด : พ่อป่วย!!!!
ฟิดิโอ้ : ถุย!!! ลูกกำพร้าที่ไหนมีพ่อวะ
คิโด : ก็พ่อบุญธรรมไง
ฟิดิโอ้ : เออ แถไปได้
คิโด : พูดจริงๆนะ ที่ฉันจะกลับไปญี่ปุ่นฉันจะกลับไปเพื่อหาสิ่งที่หายไปจากชีวิตฉัน
ฟิดิโอ้ : ฮานะจังสินะ
คิโด : อืมมมมมมมมมมมมมมมมม ขอฉันทำเพื่อตัวเองก่อนนะแล้วฉันจะกลับมาทำเพื่อสโมสร
----------------------------------------
ที่ท่าอากาศนานาชาติโตเกียว(ฮะเนะดะ),โอตะ,โตเกียว,ญี่ปุ่น
คิโด : ‘นี่เราไม่ได้มาญี่ปุ่นนานขนาดนี้แล้วเหรอเนี๊ยะ......................ทำไมทุกอย่างถึงดูเปลี่ยนไปขนาดนี้’
ชายหนุ่มคิดพลางมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวซึ่งดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจากเดิม......................จากตอนที่เขาจากมาอย่างมาก....................จนเขาก็แทบจำสถานที่แห่งนี้ไม่ได้เหมือนกัน
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณหนู”
เสียงชายสูงวัยดังมาจากด้านหลังของคิโด ส่งผลให้เจ้าตัวต้องหันหลังกลับไปมองต้นเสียง
คิโด : อ้อคุณลุงพ่อบ้านนั่นเอง เป็นยังไงบ้างครับ
พ่อบ้าน : ผมสบายดีครับคุณหนู.................คุณหนูนี่โตขึ้นมากเลยนะครับจนผมแทบจำไม่ได้เลย
คิโด : ฮ่ะๆๆๆ
พ่อบ้าน : คุณหนูนี่ยิ่งโตยิ่งหล่อนะครับ..................เสียดายคนๆนั้นน่าจะได้มาเห็นด้วยตัวเอง
คิโด : ใครเหรอครับ!!!!
พ่อบ้าน : ป่ะ........................เปล่าครับ ผมก็พูดไปเรื่อยตามประสาคนแก่แหละครับ
คิโด :เห~~~~
พ่อบ้าน : กลับบ้านกันเถอะครับ
ชายผู้มีอายุมากว่าพูด
คิโด : ครับ
คิโดรับปากพลางลากกระเป๋าเดินตามชายสูงวัยออกไป
พ่อบ้าน : นี่ก็ 10 ปี แล้วสินะครับที่คุณหนูไม่ได้กลับญี่ปุ่น
ชายสูงวัยพูดในขณะขับรถอย่างชวนคุย
คิโด : อือ นั่นสิเนอะ 10 ปีมาแล้ว คิดๆดูแล้วมันก็นานเหมือนกันนะ อะไรๆที่นี่ดูเปลี่ยนไปเยอะจนฉันแทบจำไมได้แหนะ
คิโดตอบรับการชวนคุยของชายผู้เป็นพ่อบ้านอย่างขรึมๆ
คิโด : แล้วคุณลุงครับเรื่องที่ผมให้สืบเรื่องนั้นว่าไงครับ
พ่อบ้าน : คิดอยู่แล้วว่าคุณหนูคงไม่ลืมเรื่องนี้ง่ายๆ..................เฮ้อ~~~เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะครับคุณหนู.................อีกอย่างถ้าเธอคนนั้นยังอยู่ก็คงจะแต่งงานไปแล้วแหละครับ
คิโด : (*/สะอึก) อ..............เอ่อไม่หรอก...................แอนทีรอส(เทพแห่งการรักตอบ)คงไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นแน่
พ่อบ้าน : หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะครับ
ผู้เป็นพ่อบ้านพูดเรียบๆพลางหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าบ้าน
พ่อบ้าน : ถึงแล้วแหละครับ
คิโด : หึ!!!สิบปีถึงแม้อะไรเปลี่ยนไปแต่บ้านก็ยังเหมือนเดิมเลยเนอะ
พ่อบ้าน : ครับ
คู่สนทนารับคำพลางเดินนำเขาบ้าน
พ่อบ้าน: มาตั้งไกลคงจะหิวสินะครับ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทานนะครับ
พ่อบ้านเอ่ยพร้อมกับเดินหายไปทางหลังบ้าน คิโดเลยถือโอกาสเดินสำรวจบ้านโดยทั่ว โดยเดินไปรอบๆ แต่เหมือนเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเดินตรงไปยังห้องนอนของเขาพร้อมกับชักม่านเปิดออก.......................เขาหวังว่าจะเห็นแสงไฟส่องสว่างมาจากห้องของหญิงสาวบ้านตรงข้าม..................แต่มันกลับปิดสนิท
พ่อบ้าน :มองหาเธอคนนั้นสินะครับ
พ่อบ้านถามตรงๆ
คิโด : อือ..............
ชายหนุ่มตอบรับง่ายๆ
พ่อบ้าน : เธอไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกครับ ผมไม่พบเธอสิบปีมาแล้ว
พ่อบ้านพูดเบาๆพร้อมกับคิดในใจ’ขอโทษนะครับคุณหนูที่ผมต้องทำอย่างนี้เพราะเธอขอร้องไว้ เธอไม่อยากให้คุณหนูตามหาเธออีก’
คิโด : งั้นหรอกเหรอ....................บางที....................เวลาก็ไม่สามารถเปลี่ยนบางสิ่งบางอย่างได้
ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างเศร้าๆ’คงยังไม่อยากพบผมสินะ’
พ่อบ้าน : เชิญทางนี้ครับ ผมเตริยมอาหารไว้ให้คุณหนูแล้ว
คิโดตัดสินใจละสายตาจากบานกระจกที่อยู่ตรงหน้าแล้วเดินตามหลังชายสูงวัยในชุดสูทพ่อบ้านออกไป โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่าหลังกระจกบานนั้นมีใครบางคนจ้องมองเขาอยู่...................... คิโดเดินตามหลังพ่อบ้านจนมาหยุดอยู่หน้าห้องรัปปะทานอาหาร
พ่อบ้าน : เชิญครับ...................
พ่อบ้านพูดพลางผายมือเชื้อเชิญให้คิโดเข้าไปนั่งข้างใน
พ่อบ้าน : เดี๋ยวผมจะไปยกอาหารมาให้
พ่อบ้านเดินออกไปจากห้องอารหารซักพักก็เดินถือจานกลับเข้ามา
พ่อบ้าน : คุณหนูไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นซะหลายปีผมคิดว่าคุณหนูคงคิดถึงรสชาติญี่ปุ่นแท้ๆ
พ่อบ้านพูดพลางวางจายอาหารลงบนโต๊ะ
คิโด : นี่คือ..........................
พ่อบ้าน : บล็อกโครี่ผัดเบค่อนไงครับ
คิโด : บล็อกโครี่ผัดเบค่อน...............
คิโดทวนคำพลางนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการที่ ลิโนะ หรือ ฮานะ สอนเขาทำอาหาร
คิโด : อืมคิดถึงเหมือนกันแฮะไม่ได้กินตั้งนาน
ชายหนุ่มพูดพลางตักอาหารที่อยู่ตรงหน้าเข้าปาก
พ่อบ้าน : เป็นอย่างไรบ้างครับ
พ่อบ้านถามเมือเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป
คิโด : เหมือน...................เหมือนมาก......................เหมือนตอนนั้นเลย
ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพย์ดังขึ้นมาจากด้านนอก พ่อบ้านเลยรีบเดินออกไปรับ
พ่อบ้าน : คุณหนูครับเมื่อกี้ที่โรงเรียนเทย์โคคุโทรมาว่าพรุ่งนี้มีเรื่องจะคุยกับคุณหนูครับ เขาจะส่งคุณซกุมะไปรอคุณที่หน้าโรงเรียนครับ
พ่อบ้านพูดพลางเดินออกไปจากห้อง
-------------------------------------------------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น
คิโดเดินทางไปยังเทย์โคคุแต่เช้าโดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามีอะไรรอเขาอยู่ที่นั่น
คิโด : ไม่ได้เจอกัน.................นานเลยนะ
คิโดพูดขึ้นเมื่อเห็นชายผู้เป็นเต้าของเรือนผมสีขาวสะอาดยืนรอเขาอยู่ข้างโรงเรียน
ซากุมะ : ดีใจนะที่ได้พบนาย...................โซซุย
คิโด : โซซุยอะไรกันฉันก็ยังเป็นฉันคิโด ยูโตะ นักเตะ กันโช่ ซีรีย์ อา รรมดาคนนึงเท่านั้นเอง
ซากุมะ : แล้วนายยินดีจะเพิ่มตำแหน่งโซซุยของโรงเรียนเทย์โคคุ โรงเรียนที่นายรักลงไปไหมล่ะ
คิโด : เรื่องนั้นฉัน........................
ซากุมะ : เอาล่ะ ยังไม่ต้องตอบฉัน เดี๋ยวนายตามฉันมาฟังด้วยตัวเองเลยดีกว่า
ชายผมขาวพูดพลางเดินนำคิโดเข้าไปในโรงเรียน
ซากุมะ : เดี๋ยวนายเดินเข้าไปในห้องนี้แหละนะ แล้วนายจะเข้าใจว่าทำไม โรงเรียนเทย์โคคุ ถึงต้องการโซซุยอย่างนาย................ไม่มีใครเหมาะจะเป็นโซซุยของโรงเรียนนี้เท่ากับนายแล้วนะเพลย์เมคเกอร์อัจฉริยะ คิโด ยูโตะ
ซากุมะพูดพลางเดินหันหลังออกไป
---------------------------------------------------
สองชั่วโมงต่อมา คิโดเดินออกมาจากห้องประชุม
คิโด : นี่นายรออยู่นี่ตลอดเลยเราะ
คิโดถามออกมาเมื่อเห็นซากุมะยืนพิงกำแพงอยู่
ซากุมะ : ก็รอ...............แต่ไม่ใช่ตลอดเวลา..................คนที่รอนายตลอดเวลาไม่ใช่ฉัน
คิโด : แล้วใครกันล่ะ
ซากุมะ : เดี๋ยวนายก็จะได้รู้เอง......................แล้วเรื่องโซซุยล่ะว่าไง
คิโด : ไม่รู้สิฉันยังไม่ได้คิดเลย
ซากุมะ : รีบๆคิดน๊า~~~~เรื่องยิงปีดนัดเดียวได้นกสองตัวน่ะไม่ผ่านมาในชีวิตง่ายๆหรอก ได้ช่วยโรงเรียนที่รักและก็อาจจะเจอคนที่ตามหา
คิโด : น....................นายหมายความว่ายังไง
ซากุมะ : ก็นาย.....................กลับมาที่ญี่ปุ่นเพื่ออะไรล่ะ ฟิดิโอ้บอกฉันหมดแล้วล่ะน่า................เอาล่ะ คิดให้ดีแล้วกัน ฉันส่งนายแค่นี้แหละนะ
ซากุมะพูดพลางเปิดประตูให้คิโดออกไปภายนอก
ซากุมะ : คิดให้ดีล่ะ ทางเลือกเป็นของนายแล้ว
ชายผมขาวพูดทิ้งท้ายก่อนที่ประตูจะปิดตัวลง
---------------------------------------------------------
หลายวันต่อมา ที่โรงเรียนเทย์โคคุ ซากุมะกำลังคุยอยู่กับใครบางคนในเงามืด
“ซากุมะ เรื่องยูโตะคุงล่ะว่าไง”เลียงใสใสดังขึ้นมาจากเงามืด
ซากุมะ : แล้วทำไมเธอไม่ไปขอร้องเขาเองล่ะ คิดว่าทำอย่างนี้ดีแล้วเหรอ
“ฉันอยากให้เขาลืมฉันไปซะ”
“เสียงในเงามืดพูดอย่างตัดใจ
ซากุมะ : ลืม!!!!อยากจะหัวเราะ................รู้ไหมว่าคิโดเขาไม่มีวันลืมเธอหรอก...........เขาไม่มีวันลืมเธอได้เลย................รู้ไหมที่ตลอดเวลาที่ผ่านมานี่เขาหมกตัวอยู่แต่กับฟุตบอลและตามหาข่าวเกี่ยวกับเธอ..................เขาน่ะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุดที่เธอหายไปนะ
“เจ็บปวดเหรอ.................”
ร่างในเงามืดทวนคำ
ซากุมะ : เธอน่ะอยู่ในเงามืดมานานแล้วนะนานเกินพอแล้วด้วย เธอน่ะไม่รู้เหรอว่าการที่ใครซักคนรู้ว่าคนรักอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่กลับคว้ามาไม่ได้น่ะมันทรมารแค่ไหน
“รู้สิฉันรู้ดีเลยล่ะ ฉันถึงไม่อยากให้เขาตามหาฉันอีก...............ไม่อยากให้เขาทรมารอย่างที่ฉันเป็น”
เสียงที่ตอบกลับมาและแหบพร่าราวกับจะลอยหายไปในอากาศ
ซากุมะ : งั้นก็ตามใจนะ................
ซากุมะพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แล้วฉันมีเรื่องจะขอร้องนายอีกอย่างน่ะ”
เสียงในเงามืดตัดสินใจอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยปากพูดกับเพื่อนชายผมขาว
ซากุมะ : ถ้าเป็นเรื่องที่เธอยังมีชีวิตอยู่ฉันไม่บอกเขาหรอก...............ฉันว่าเขาคงรอให้เธอมาอธิบายให้เขาฟังด้วยตัวของเธอเองมากว่าว่าทำไมเธอถึงหายออกไปจากชีวิตเขา
ชายผมขาวพูดพลางหันหลังเดินออกไป
“ขอบคุณนะซากุมะ...................ขอบคุณมาก”
ร่างบางที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดพูดเสียงเครือก่อนที่จะหายไปในความมืด
---------------------------------------
อาทิตย์ต่อมาที่ฐานบัญชาการใต้ดินของโรงเรียนเทย์โคคุ
ฮิบิกิ : นี่ก็ใกล้วันที่จะแข่งกับทีมฮาคุเรนแล้ว.................คนที่เธอเตรียมไว้พร้อมหรือยังล่ะ
ฮิบิกิพูดกับร่างบางที่อยู่ภายใต้เงามืด
“พร้อมแล้วค่ะท่าน”
ร่างบางตอบอย่างมั่นใจ
โค้ชคุโด : ถ้าพร้อมแล้วก็ ส่งเขาเข้าร่วมทีมไรมง เป็นกำลังเสริมในการปฏิวัติ
“รับทราบค่ะ!!!”
โค้ชคุโด : เธอนี่ไม่เปลี่ยนจริงๆเลยน๊า ชอบเอานิสัยทหารมาใช้อยู่เรื่อย
“ขโทษค่ะ มันเป็นความเคยชิน”
ฮิบิกิ : เอาเถอะๆ รีบไปได้แล้ว
ฮิบิกิรีบตัดบท
-------------------------------------------------
ที่สวนหลังโรงเรียนไรมง
เด็กหนุ่มผมสีม่วอ่อนรีบวิ่งกระหืดกระหอบมายืนหน้าตนไม่ใหญ่
“เซนเซครับ...............เซนเซ...................ผมมาแล้วนะครับ”
เด็กชายผู้นั้นร้องเรียก
“มาแล้วเราะ ฮิคารุคุง กำลังรออยู่พอดี”
ฮิคารุ : เซนเซจะให้ผมเข้าชมรมฟุตบอลไรมงจริงๆเหรอครับ.................
“อืม...................ก็จริงน่ะสิ ไม่งั้นฉันจะทำเรื่องให้เธอย้ายมาที่นี่ทำไมกัน”
เสียงในเงามืดนั้นฟังดูอ่อนโยนและเป็นมิตรมาก
ฮิคารุ : สุดยอดไปเลยฮะ ได้อยู่กับไรมงอเลฟเว่นผมจะต้องเก่งขึ้นแน่ๆเลยฮะ
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นนั่นแหละ”
ร่างบางพูดกับเด็กหนุ่ม
ฮิคารุ : แต่ว่าเขาจะยอมรับผมเข้าชมรมเหรอฮะ ก็ลุงผมน่ะ....................ลุงของผม......................
.”ฮิคารุคุงไม่ต้องห่วงเรื่องคุณลุงหรอกนะ ฮิคารุคุงรู้ไหมว่าหนึ่งในโค้ชของทีมไรมงน่ะ เคยอยู่เทย์โคคุมาก่อนเขารักและเคารพคุณลุงของเธอมากๆเลยแหละ อาจจะมากกว่าฉันซะด้วยซ้ำ”
ร่างบางพูดพร้อมกับมีรอยยิ้มบ้างๆผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ
ฮิคารุ : ยอดไปเลยยยยยยยย อย่างนี้ผมก็มีลุ้นที่จะเข้าชมรมฟุตบอลไรมงแล้วสินะฮะ
“อืมมมมมมมมมมม พยายามเข้าล่ะ”
ร่างในเงามืดให้กำลังใจ
ฮิคารุ : ผมจะทำให้ดีที่สุดเลยฮะ
“ดีแล้วล่ะ มั่นใจเข้าไว้ เธอทำได้อยู่แล้ว เออ!! เดี๋ยวก่อนฮิคารุคุง ฉันขออะไรเธออย่างนึงสิ”
ฮิคารุ : อะไรเหรอฮะ
“อย่าเปิดเผยตัวเด็ดขาดว่าเธอเป็นคนของรีซิสเทนส์”
ฮิคารุ :ครับ!!!
“ดีมาก..............ไปได้แล้วล่ะ จำไว้นะไม่ว่ายังไงก็อย่าออกจากชมรมฟุตบอลไรมงนะ”
ร่างบางพูดปิดท้ายก่อนที่จะหายไปในเงามืด
ฮิคารุ : ฮะเซนเซ.....................
เด็กชายผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีม่วงอ่อนพูดอย่างมั่นใจแล้วเดินไปในทิศทางของตึกที่เป็นอาคารของชมรมฟุตบอล
“หวัวว่านายคงจะไม่ใจร้ายกับหลานชายของโซซุยนะ ยูโตะคุง....................”
------------------------------------
เย็นวันนั้น หลังเลิกซ้อมแล้วฮิคารุก็รีบแยกตังออกมาที่ป่าหลังโรงเรียน
ฮิคารุ : เซ็นเซฮะ...............เซนเซ!!!!
“ว่ายังไงเหรอฮิคารุคุง”
เสียงในเงามืดเอ่ยถาม
ฮิคารุ : โค้ชรับผมเข้าชมรมฟุตบอลแล้วแหละฮะ
“เก่งมากจ๊ะครูบอกแว้วว่าถ้าเป็นฮิคารุคุงต้องทำได้แน่ๆ”
เสียงนั้นกล่าวชม
ฮิคารุ : แต่ก็เล่นเอาผมเกือบหมดความมั่นใจไปเหมือนกันแหละฮะ ตอนที่อาจารย์โอโตนาชิถามถึงนามสกุลของผม
“แต่ก็ไม่เป็นไรหนิ มีคนๆนั้นอยู่ทั้งคน”
ฮิคารุ : เซ็นเซหมายถึงโค้ชคิโดเหรอครับ ตอนแรกโค้ชเขาก็ตกใจเหมือนกันตอนที่ผมบอกไปว่าผมชื่อคาเงยาม่า ฮิคารุ แต่พอซักพักเขาก็ยิ้มแล้วถามผมว่าทำไมผมต้อปกปิดนามสกุลด้วย
“แล้วเธอว่าไงล่ะ”
เสียงจากเงามืดถามอย่างอยากรู้
ฮิคารุ : ผมเลยบอกสิ่งที่ผมกังวลไปน่ะครับ
“แล้วเธอกังวลเรื่องอะไรล่ะ”
ฮิคารุ :สิ่งที่ผมกังวลก็คือ.................เรื่องที่ลุงผมทำความเดือดร้อนไว้ให้กับทีมไรมงตั้งเยอะน่ะสิฮะ
“ฉันว่าทุกคนคงจะเข้าใจนะ โค้ชของเธอก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้นซักหน่อย”
ฮิคารุ : ฮะ ดูเหมือนว่าโค้ชทั้งสองคนจะเข้าใจนะครับ
“ก็ดีแล้วใช่ไหมล่ะ”
เสียงนั้นพูดออกมาอย่างมีความสุข
ฮิคารุ : ฮะ ดูเหมือนว่าโค้ชคิโดจะพูดว่าลุงของผมก็รักฟุตบอลเหมือนกัน เขาเลยอยากให้ผมเดินไปให้ถึงในจุดที่ลุงของผมไม่เคยไปถึง ด้วยฮะ
ฮิคารุพูดพร้องกับทำตาแป๋ว
“หึ!!!! นั่นแหละน๊ายูโตะ ไม่ว่าจะกี่ปีนายก็ยังรักและคารพโซซุยเหมือนเดิมสินะ”
ร่างในเงามืดกล่าวสบายๆ แต่ว่าถ้านี่เป็นตอนกลางวันเด็กหนุ่มคู่สนทนาคงได้เห็นรอยยิ้มของหญิงสาวที่เขาเรียกว่าเซ็นเซเป็นแน่
“แล้วพวกเพื่อนๆที่ชมรมล่ะเป็นไง”
ฮิคารุ : พวกพี่ๆเขาใจดีมาลยฮะ อย่างรุ่นพี่คิริโนะเนี๊ยะก็เข้ามาช่วยผมตอนที่ผมแกล้งเลี้ยงบอลชนเสาประตู
“ฮ่ะๆๆๆๆเธอนี่ก็ทุ่มเทกับงานจริงๆเลยนะ”
ฮิคารุ : แหม............ก็ผมไม่อยากให้ใครสงสัยนี่ครับ ผมอยากเล่นฟุตบอลจริงๆนี่ครับ
“แต่เล่นแบบนั้นมันเจ็บตัวน๊า....นี่ฮิคารุสัญญากับครูก่อว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก ครูไม่อยากให้เธอต้องจ็บตัว”
เสียงนั้นกล่าวอย่างกังวล
ฮิคารุ : ฮะ............ฮ่ะผมสัญญา
“อืมสัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะ”
ฮิคารุ : ค...........ครับ
“เอ่อ................แล้วพวกรุ่นพี่ในชมรมคนอื่นๆล่ะ”
ฮิคารุ : รุ่นพี่ซังโกคุก็ดีนะครับเขาบอกให้ผมลองยิงประตู
“อืมมมมมมมมมมมม แล้วเขาต้านแรงนายไหวไหมล่ะ”
ฮิคารุ : ต้องไหมอยู่แล้วแหละครับเพราะผมแค่เตะเบาๆเอง
“ยั้งไว้สินะเก่งเหมือนกันนเนี๊ยะ”
ร่างบางเอ่ยชมส่งผมให้ใบหน้าของฮิคารุเริ่มแดงขึ้นมาหน่อยๆ
“ฮิคารุคุงวันนี้ครูเลี้ยงราเมนนะ”
ฮิคารุ :จริงเหรอฮะเซ็นเซ ยอดไปเลย รักเซ็นเซที่สุดเลย
เด็กชายผมม่วงกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
“อืมมมมมมมมมมมมมฉลองไงในฐานะที่ฮิคารุคุงได้เข้าชมรมฟุตบอลของไรมง”
ร่างบางตอบ
ฮิคารุ : ไปกันเลยนะครับ ผมหิวแล้ว
“จร้าพอซ้อมเสร็จก็ต้องกินเพิ่มพลังสินะ”
ร่างบางกล่าวพลางเดินนำฮิคารุไปที่ร้านราเมน
--------------------------------------------------------
เย็นวันต่อมา
ฮิคารุไปที่ป่าหลังโรงเรียนเช่นเคย
ฮิคารุ : เซ็นเซคร้าบบบบบบบบบบบบบบ....................เซ็นเซ............................
“มาพอดีเลยนะฮิคารุคุง”
ร่างนั้นกล่าวอย่างอารมณ์ดี
ฮิคารุ : ฮะ...........วันนี้เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นน่ะฮะก้เลยมาช้า
“เห~~~~เรื่องแปลกๆเรอะ.............ไหนลองเล่าให้ครูฟังหน่อยสิ”
ร่างบางเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ
ฮิคารุ : วันนี้น่ะครับตอนซ้อมจู่ๆคุณฟุบุกิก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากที่ไหนไม่รู้ โค้ชคิโดก็เลยบอกว่ากำลังเป็นห่วงอยู่เลยเห็นว่าออกจาโค้ชฮาคุเร็นแล้ว คุณฟุบุกิก็เลยบอกว่าโรงเรียนนั้นถูกฟิกฟ์เซ็กเตอร์เข้าครอบงำแล้ว แล้วเขาก็เลยขอร้องให้พวกผมช่วยปลดปล่อยฮาคุเร็นน่ฮะ
“ต้องทำได้อยู่แล้วล่ะ อย่างไรมงน่ะ แถมมีรีซิสเทนส์ฝีมือดีอีกคน สบายอยู่แล้ว”
ร่างบางนั้นพูดสบายๆ
ฮิคารุ: เห~~~~รีซิสเทนส์ฝีมือดี...............ผมเหรอครับ
ฮาคารุถามอย่างงงๆ
“อาฮะ ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร”
ร่างบางยิ้มตอบ
ฮิคารุ :นี่หมายความว่า........................ผมเป็นรีซิสเทนส์เต็มตัวแล้วเหรอครับ!!!
ฮิคารุพูดอย่างตื่นเต้น
“เธอน่ะเป็น.......................เป็นมานนมากแล้ว..................เป็นตั่งแต่ครูสอนเธอเขี่ยบอลนั่นแหละ”
หญิงสาวพูดพลางกลั่วหัวเราะ
ฮิคารุ : ผมก็ดีใจครับที่มีครูเก่งๆอย่างเซ็นเซแล้วก็โค้ชเก่งๆอย่างโค้ชคิโด
“แหม.................ก็โค้ชคิโดน่ะมีฉายาว่าเพลยเมกเกอร์อัจฉริยะเชียวนะ”
ร่างบางพูดอย่างอารมณ์
ฮิคารุ : แต่เขาฉลาดมากๆเลยล่ะฮะโค้ชคิโดน่ะ คิดวิธิการทลายกำแพงสกัดตายได้ด้วย
“แล้วเป็นบ้าง”
หญิงสาวผู้เป็นอาจารย์ถามอย่างเป็นห่วง
ฮิคารุ : ก็ยัง....................ไม่สำเร็จหรอกฮะ
“ไม่เป็นไรหรอกนะ พยายามเข้าเธอทำได้อยู่แล้วล่ะ ครูเชื่ออย่างนั้น”
หญิงสาวพูดพลางเร้นกายเข้าไปในเงามืด
ฮิคารุ : จริงเหรอครับ ขอบคุณนะครับเซ็นเซ
-------------------------------------------------
และแล้ววันที่แข่งกับทีมฮาคุเร็นก็มาถึง
ฮิคารุกำลังนั่งมองเพื่อนร่วมทีมอยู่ในสนามอย่างใจจดใจจ่อ จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น
ฮิคารุ : ครับฮิคารุครับ
เด็กชายเปิดโทรศัพท์พลางพูดทักทาย
“แรงส่งของมัตซึคาเซะมีไม่พอเลยทำให้อีกฝ่ายจับทางได้ว่าบอลอยู้กับใคร ฮิคารุ ถ้าเป็นดับเบิล วิงซ์ น่ะ ถ้าเป็นเธอต้องทำได้แน่ๆ”
หญิงสาวปลายสายพูดออกมา
ฮิคารุ : ตะ..................แต่ว่าผม.....................
“ไม่มีแต่ ครูเคยสอนให้เธอไม่แน่ใจในความสามารถของตัวเองด้วยเหรอ.....................เธอเป็นรีซิสเทนส์นะ”
หญิงสาวปลายสายเสียงขุ่น
ฮิคารุ : เซ็นเซชักจะเหมือนโค้ชคิโดเข้าไปทุกวันแล้วนะครับเนี๊ยะ
ฮิคารุพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ขอโทษที..................ทำให้ได้แล้วกัน”
หญิงสาวพูดได้แค่นั้นก็รีบวางสายไป
ฮิคารุ : เซ็นเซ!!!เดี๋ยวสิครับ!!!
คิโด : คาเงยาม่า มีสมาธิหน่อยเพื่อนยังแข่งอยู่นะ
คิโด เตือน
ฮิคารุ : คะ..................ครับ
ฮิคารุวางมือถือไว้ที่ม้านั่งพลางนั่งดูเกมต่อ เวลาผ่านไปซักพักเด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นมาอย่งคิดอะไรบ้างอย่างได้
ฮิคารุ : โค้ชครับขอผมลองทำเถอะนะครับ ถ้าเป็นตำแหน่งนั้นผมว่าผมต้องทำได้แน่
เด็กชายพูดอย่างมั่นใจ
เอนโด : นายล่ะว่าไง คิโด
คิโด : ถ้าเป็นพลังเตะของคาเงยาม่าคงจะทำได้
ชายเจ้าของผมทรงเด็ธร็อกแสดงความมั่นใจ
เอนโด : เอาเลย ฮิคารุ
ฮิคารุ : อ่ะ...............ครับ
เด็กชายผมม่วงยิ้มกว้างอย่างดีใจ.....................สูงขึ้นไปบนอัถจรรย์หญิงสาวที่จ้องดูเกมอยู่อย่างไม่วางตาก็ยิ้มออกมาอย่างมีควาสุข.............กลับมาที่ในสนามเมื่อฮิคารุลงสนามมาได้แล้วเขาก็เริ่มต่อบอลกับเพื่อนจนกระทั้งทำดับเบิ้ล วิงซ์ สำเร็จและเข้าไปยิงประตู
ฮิคารุ : ‘เซ็นเซครับ ผมทำได้แล้วนะครับ................ประตูแรกในฐานะไรมง อีเลฟเว่น’
เด็กชายคิดด้วยความตื่นเต้น......................หลังจากนั้นไม่นานฮาคุเร็นก็เปลี่ยตัวเอานักเตะอีกคนเข้ามาเขากลับเล่นแรงจนซังโกคุต้องบาดเจ็บเอนโดจึงรีบเปลี่ยนตัวเทนมะเป็นผู้รักษาประตูแทนแต่ความพยามของฮาคุเร็นก็ไม่เป็นผลจบเกมไรมงสามารถเอาชนะไปได้3-2
“ทำได้ซักทีสินะ ฮิคารุคุง..............”
หญิงสาวที่ดูเหตุการณ์อยูบนอัถจรรย์กล่าวด้วยความโล่งใจ
----------------------------------------------------
วันต่อมาฮิคารุเดินางมาที่โรงเรียนเทย์โคคุกลางดึก
“นัดครูออกมานี่มีธุระอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
เสียงใสๆเอ่ยขึ้นอย่างสบายๆ
ฮิคารุ :เซ็นเซฮะ ตอนนี้เราเปลี่ยนโค้ชแล้วนะครับ
“อ้อ...........เป็นยูโตะคุงสินะ ครูก็ได้ยินมาเหมือนกันล่ะ”
ฮิคารุ : แล้วโค้ชเอนโดไปไหนล่ะครับ
“แหม...............เรื่อนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน................แต่เอาเป็นว่ามียูโตะคุงเป็นโค้ชมันต้องมีอะไรดีดีแน่เลยเนอะ”
เสียงนั้นกล่าวอย่างขี้เล่น
ฮิคารุ : สนุกอะไรล่ะฮะ ฝึกหนักจนท้อไปหลายคนแล้วแหละครับ
“เฮ้อ~~~ก็เท่าที่เห็นก็หนักจริงๆน่ะแหละ”
ฮิคารุ : นี่แสดงว่าเซ็นเซ ไปดูผมเหรอฮะ
“อืม.....................ถ้าเป็นฉันๆก็จะทำแบบคยูโตะคุงนั่นแหละ”
ฮิคารุ : ก็มาจากเทย์โคคุเหมือนกันหนิ
“นั่นมันก็ส่วนนึงแต่อีกส่วนคือที่ยูโตะให้พวกเธอฝึกน่ะคือเบสิกบอล พวกเธอจะเล่นใช้แต่ทักษะส่วนตัวมันไม่ได้หรอกนะ”
ฮิคารุ : แต่อย่างนั้นมันโหดไปรึเปล่าครับ
“เธออาจจะบอกว่าโหดแต่ว่าสิ่งที่เขาทำน่ะเป็นการที่จะดึงศักยภาพของนักเตะแต่ละคนมาใช้ให้ได้เต็มที่”
ร่างบางอธิบาย
ฮิคารุ : อย่างนี้เองสินะครับ
“อดทนไว้นะแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
ร่างบางพูด
ฮิคารุ : ฮ่...................ฮะ
“ครูว่าเธอกลับไปนอนพักเอาแรงก่อนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้มีแรง”
ร่างบางกล่าวอย่างเป็นห่วง
ฮิคารุ : ค...............ครับเซ็นเซ...........
ร่างบางมองแผ่นหลังของเด็กชายที่เดินจากไป
“หวังว่าราเมนชามนั้นคงเพิ่มพลังให้นายได้มั่งแหละนะ”
ร่างบางพูดยิ้มๆพลางเดินจากไป
--------------------------------------------------------
เย็นวันต่อมาหลังจากที่เลิกซ้อมแล้วเหล่านักเตะทึนยังคงคุยเล่นกันอยู่นสนาม
ชิโด : ไม่คิดเลยว่าโค้ชจะฝึกเราอย่างหนักเพื่อให้รู้ถึงขีดจำกัดของแต่ละคน
ฮิคารุ : นี่แหละตนับ เพลยเมกเกอร์อัฉริยะล่ะ
ชิโด :นั่นสินะ
เทนมะ : เพราะฉะนั้นเราควรดีใจละสิที่ได้โค้ชคิโดมาเป็นโค้ชของเรา
“หึๆๆๆๆๆแต่ก็เล่นเอาพวกนายหมดสภาพเลยน๊า”
เสีบงใสๆดังชึ้นมาจากด้านบนของสนม
เทนมะ : ใครน่ะออกมาสิ!!!
ฮิคารุ :เสียงนั่น!!!!
อามางิ : ต้องการอะไรจากเรา!!!
“ก็ไม่ได้ต้องการอะไรหร๊อก.............แค่มาเยี่ยมน่ะ”
อามางิ : แกเป็นใครน่ะ ออกมานะ!!!
อามางิพูดพลางซัดลูกบอลไปทิศทางของเสียงเต็มแรง
ฮิคุรุ:ร....................รุ่นพี่!!!!
ฮิคารุร้องห้ามเสียงหลงแต่ไม่เป็นผลบอลออกจากเท้าอามางิเรียบร้อยแล้ว
ฮิคารุ : เซ็นเซ!!!!ระวัง!!!!
รบองที่อามางิแตะพุ่งเข้าหาร่างบางอย่างเต็มแรง แต่ทันใดนั้นเองเธอกลับกระโดดถีบลูกบอลอย่างรุนแรง
“Exposition of nine tails fox!!!”
หญิงสาวตะโกนพร้อมกับถีบลูกบอลออกไปสุดกำลังจนกระทั่งบอลไปนอนนิ่งอยู่ก้นตาข่าย เหล่านักเตะยืนนิ่งค้าง
ฮิคารุ : เซ็นเซ........................สุดยอดไปเลยฮะ จิ้งจอกในตำนานไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นของจริง
เด็กชายผมม่วงพูด
ชิโด : ผู้หญิงคนนี้ก็คือ.......................
ฮิคารุ :เป็นเซ็นเซของผมเองครับ
ทุกคน: เซ็นเซ!!!!
“มองอะไรฉันไม่ได้ทาทำร้ายใครซักหน่อยทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้นล่ะ”
หญิงสาวมองอย่างงงๆ นัยตาสีเทาของเธอฉายแววขี้เล่นและซุกซนออกมาตลอดเวลา
“ระ...........................เราไปคุยกันอื่นดีมะ”
ร่างบางพูดสั้นๆพลางเดินออกไปโดยมีฮิคารุตามไปติดๆ
-----------------------------------------------------------------------
ที่สนามซ้อม คิโดเดินลงมาที่สนามเพื่อขึ้นรถกลับบ้านแต่เขากลับสะดุดใจกับลูกบอลที่นอนกลิ้งอยู่ก้นตาข่าย จึงเดินไหปหยิบมาดู
ติโด : อ่ะ!!!!รอยแบบนี้ Exposition of nine tails foxสินะ
คิโดพูดออกมาอย่างตกใจ
คิโด : หึ!!! จิ้งจอกในตำนาน ต้องเป็นคุณ เป็นคุณแน่ๆ คุณกำลังจ้องมองผมอยู่จากที่ไหนซักแห่ง ต้องเป็นคุณแน่ๆ ฮาจิมะ ฮานะ!!!
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
แปะไว้ก่อนจะหายหัว
- Spoiler:
- เย็นวันต่อมา นักเตะทุคนซ้อมกันเหมือนเคยแต่วันนี้ดูจะแปลกออกไปเมื่อเทนมะ ชิสุเกะ และคิริยะ แยกตัวมาซ้อมท่าไม้ตายใหม่ที่ข้างสนาม
“หึๆๆๆ คิดท่าไม้ตายใหม่กันด้วยรึเนี๊ยะ น่าสนุกแฮะ “
ร่างบางจ้องดูการฝึกซ้อมของทีมมาจากบนต้นไม้ใหญ่ แต่จู่ๆคิริยะที่ดูเหมือนจะเตะบอลเพื่อแกล้งเทนมะและชินสุเกะให้น้ำหนักบอลมากไปจนบอลพุ่งมาทางงคิโด หญิงสาวที่เฝ้าดูอยู่สะดุ้งสุดตัวเธอรีบเตะกล้องส่องทางไกลในมือออกไปเพื่อเบนทิศทางของลูกฟุตบอล...................สำเร็จบอลเปลี่ยนทิศทางพุ่งเข้าสนามฮิคารุจึงใช้อกพักบอลลงมา...........
ฮิคารุ : เซ็นเซ............เป็นห่วงสินะครับ
ฮิคารุพึมพำพลางกลั้นยิ้มเอาไว้
ชินโด : อะไรเหรอคาเงยาม่า
ฮิคารุ : ไม่มีอะไรหรอกครับ
ฮิคารุยิ้มกว้าง
อามางิ : ลึกลับนะนาย
คิโด : เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อน
ชายผู้เป็นโค้ชพูดขึ้นก่อนที่จะก้มลงเก็บกล้องส่องทางใกลที่ถูกเตะจนบูดเบี้ยวแล้วเดินขึ้นห้องไป
คิโด : ‘รอยแบบนี้มันต้องเป็นคุณแน่ๆ.........................คุณแน่ๆฮานะจัง......................ทำไมคุณไม่ออกมาให้ผมเจอเลยล่ะ....................คุณยังโกรธผมอยู่ใช่ไหม’
----------------------------------------------------
หลังจากเลิกซ้อมแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อพักผ่อนเติมพลังสำหรับวันต่อไปเช่นเดียวกับเด็กชายผมม่วงที่กำลังเดินกลับบ้าน
“ปี๊บๆ” เสียงแตรของรถมอเตอร์ไซย์สีขาวปลอดดังขึ้น
ฮิคารุ : เซ็นเซ~~~~
“ฮิคารุ โดนขึ้นมาเดี๋ยวครูไปส่งบ้าน”
หญิงสาวผู้เป็นคนขับพูดผ่านหมวกกันน็อกสีขาวขอกเธอพลางยื่นหวกอีกใบให้ฮิคารุ
ฮิคารุ : เซ็นเซจะเอาเจ้านี่ไปส่งผมจริงๆเหรอครับ ยอดไปเลย
เด็กชายผมม่วงร้อง
“ก็จริงน่ะสิคิดว่าครูพูดเล่นรึไง”
ฮิคารุ : ต.............แต่ครูไม่เคยให้ผม..................นั่งเจ้านี่เลย
เด็กชายพูดอย่างกล้าๆกลัว
“แล้วอยากนั่งไหมล่ะ”
หญิงสาวพูดเรียบๆ
ฮิคารุ : อ..................อยาก อยากสิครับ
“อยากก็ขึ้นมาสิ”
หญิงสาวพูด ฮิคารุรีบรับหมวกมาสวมพลางบิดออกไปทันที พอดีกับที่ดิโดขับรถเลี้ยวออกมาจากโรงเรียน
คิโด : ฮานะจัง!!!!
คิโดพูดพลางจ้องรถมอเตอร์ไซย์สีขาวที่เพิ่งบิดออกไปไม่วางตา
ฮารุนะ : พี่ฮานะกลับมาแล้วเหรอคะ...
หญิงสาวที่นั่งมาด้วยพูดด้วยความดีใจ
คิโด : พี่ก็ไม่แน่ใจนักหรอกนะ แต่มันมีประเด็นให้คิดน่ะ
ฮารุนะ : งั้นหรอกเหรอคะพี่เขายังไม่ปรากฏตัวสินะคะ
ฮารุนะพูดเรื่อยๆ
คิโด : น้องยังจำจิ้งจอกในตำนานได้ไหม
ฮารุนะ : ค..............ค่ะมันคือท่าไม้ตายของพี่ฮานะที่จนกระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่มีใครทำได้แม้แต่...................
ฮารุนะพูดพลางหยุดกลางคัน
คิโด : ไม่มีใครทำมันได้แม้แต่ตัวพี่เอง จนถึงเมื่อวานพี่ได้เห็นรอยไหม้บนลูกบอลที่เหมือนกับท่าเตะนั่น และยังกล้องส่องทางไกลวันนี้ที่เตะมาเปลี่ยนทิศทางลูกบอลของคิริยะ แล้วยังมอเตอร์ไซย์ที่ดูเหมือนของฮานะจังเมื่อกี้อีก
คิโดอธิบาย
ฮารุนะ : นั่นสินะคะ ไม่แน่น๊า~~~พี่ฮานะอาจจะเฝ้ามองพี่อยู่จากที่ไหนซักแห่งก็เป็นได้
หญิงสาวที่นั่งมาด้วยพูดอย่างร่าเริง
คิโด : พี่ก็หวังให้เป็นอย่างนั้นแหละ พี่อยากเจอฮานะจังอีก
ชายผู้เป็นพี่ยอมรับตามตรง
ฮารุนะ : พี่ต้องได้เจออีกแน่ค่ะ..............พี่ฮานะน่ะ
คิโด : พี่รู้สึกได้ว่าเขายังวนเวียนอยู่ใกล้ๆพี่..............แต่ว่าทำไมเขาถึงไม่ออกมาพบพี่
ฮารุนะ : พี่ชายใจเย็นๆก่อนนะคะ.................การที่พี่ฮานะทำอย่างเมื่อตอนเย็นแสดงว่าพี่ฮานะเขายังเป็นห่วงพี่อยู่ถึงตามมาคอยดูแล
คิโด : แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมฮานะจังถึงได้ไม่ออกมาพบพี่....................
ผู้เป็นคนขับกล่าวอย่างเป็นกังวล
ฮารุนะ : บางทีอาจจะเป็นเพราะพี่เขาอาจจะยังไม่พร้อมก็ได้มั้งคะ
คิโด : นั่นสินะบางที.....................ฮานะจังอาจจะมีเหตุผลของเขาก็ได้
ฮารุนะ : ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆค่ะ เพราะฉะนั้นพี่ชายอย่าคิดมากเลยนะคะ
หญิงสาวพูดจบพรอมกันรถที่จอดสนิดอยู่กับที่เธอจึงเปิดประตูเพื่อลงไปข้างล่าง
ฮารุนะ : ขอบคุณนะคะพี่ชาย..............เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ
หญิงสาวพูดพลางโบกมือไปมาอย่างร่าเริง
คิโด : อ.............อืม แล้วเจอกัน
เมื่อดิโดล่ำลาผู้เป็นน้องสาวเรียบร้อยแล้วจึงได้เลื่อนรถออกไป
คิโด : ฮานะจัง.................ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหนก็ตามผมจะตามหาคุณจนเจอให้ได้นี่คือจุดประสงค์ที่ผมกลับมาญี่ปุ่น!!!!
----------------------------------------------
ห่างออกไปที่ร้านไรไรเคน
โทบิทากะ : จะดีเหรอที่ทำตัวลับๆล่อๆแบบนั้นน่ะ
ชายผู้เป็นเจ้าของร้านเอ่ยพลางลวกราเมนมือเป็นระวิง
“ยังไงก็ขอร้องล่ะช่วยเก็บเรื่องของฉันไว้เป็นความลับทีนะ”
หญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์ขอร้อง
โทบิทากะ : อย่างน้อยก็ให้เขารู้ไว้ก็ดีนะ...........รีซิสเทนส์เหมือนกันนี่น่า
“รีซิสเทนส์เหมือนกันก็จริงอยู่แต่ว่า......................ถ้าฉันเปิดเผยตัวออกไปก็อาจจะทำอะไรได้ยากขึ้น ยูโตะน่ะทำงานในที่แจ้ง แต่ฉันทำงานในที่ลับ”
หญิงสาวเลือกที่จะใช้เหตุผลของงานมาบังหน้าเพื่อเป็นข้ออ้างที่จะไม่เปิดเผยตัวต่อหน้าคิโด
โทบิทากะ : อ้อ............แล้วก็เด็กคนนั้นส่งมาช่วยคุณคิโดใช่ไหม ที่ตัวเล็กๆ ผมสีม่วงน่ะ
“อ้อ..................ฮิคารุคุงน่ะเห็นเขาอยากเข้าชมรมฟุตบอลไรมงฉันก็เลยช่วยฝึกเป็นกำลังเสริมน่ะ”
หญิงสาวพูดพลางหมุนตะเกียบเล่น
โทบิทากะ : รู้สึกว่าจะเป็นคนดีอยู่นะเด็กที่ชื่อฮิคารุน่ะ
“อืม แน่อยู่แล้วล่ะก็หลานของโซซุยนี่”
หญิงสาวพูดพลางยิ้มน้อยๆ มือยังควงตะเกียบไปเรื่อย
โทบิทากะ : หลานโซซุย............................คาเงยาม่า เรย์จิ งั้นเหรอ
โทบิทากะร้องออกมาอย่างตกใจ
“ฮ่ะๆๆๆ อะไรกันนนนนนไม่น่าตกใจอะไรขนาดนั้นซักหน่อยก็แค่หลานของโซซุย”
ห่างออกไป คิโดนั่งอยู่ในรถพลางนั่งฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ที่อยู่ในร้านไรไรเคนอย่างตั้งใจ ถึงจะไม่ประติดประต่อเพราะสัญญาณขาดๆหายๆ แต่ก็พอจะสรุปความได้ว่หญิงสาวคู่สนทนาของโทบิทากะคือใคร
คิโด : เพราะอย่างนี้เองสินะคุณถึงยังไม่มาพบผม คุณทำงานในที่ลับ ส่วนผมทำงานในที่แจ้ง
คิโดกระตุกยิ้มพลางขับรถออกไป
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
อยากให้เจอกันแบบจังๆเร็วๆจัง
Saki Kakashi- จำนวนข้อความ : 517
Join date : 14/08/2010
Age : 26
ที่อยู่ : ในหัวใจของพวกตัวละครที่ชอบ
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
ในนึงก็อยากให้เจอนะ ใจนึงก็อย่าดีกว่าเดี๋ยวคิโดจะทำฮานะเจ็บอีก(มันอินเกิน)Saki Kakashi พิมพ์ว่า:อยากให้เจอกันแบบจังๆเร็วๆจัง
羽島 花- จำนวนข้อความ : 1445
Join date : 27/07/2010
Re: มาจำลองเหตุการณ์ของเรากับตัวละครในอินะอิเระที่เราชอบกันเถอะ!!
羽島 花 พิมพ์ว่า:ในนึงก็อยากให้เจอนะ ใจนึงก็อย่าดีกว่าเดี๋ยวคิโดจะทำฮานะเจ็บอีก(มันอินเกิน)Saki Kakashi พิมพ์ว่า:อยากให้เจอกันแบบจังๆเร็วๆจัง
งั้นฮานะซังก็จงเล่นตัวต่อไป #ผิด
แต่อีกใจก็ปรับความเข้าใจกันให้ได้นะ #ถูก
Saki Kakashi- จำนวนข้อความ : 517
Join date : 14/08/2010
Age : 26
ที่อยู่ : ในหัวใจของพวกตัวละครที่ชอบ
หน้า 7 จาก 8 • 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8
หน้า 7 จาก 8
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|